لشکرکشی بین النهرین، بخشی از تئاتر خاورمیانه در جنگ جهانی اول ، درگیری بین متفقین (عمدتاً امپراتوری بریتانیا با نیروهایی از بریتانیا، استرالیا و عمدتاً راج بریتانیا) و قدرت های مرکزی، عمدتاً امپراتوری عثمانی بود.^[54] این کارزار که در سال 1914 آغاز شد، با هدف حفاظت از میادین نفتی انگلیسی-فارسی در خوزستان و شط العرب، در نهایت به هدف گسترده‌تری یعنی تصرف بغداد و انحراف نیروهای عثمانی از جبهه‌های دیگر افزایش یافت.این کارزار با آتش بس مودروس در سال 1918 به پایان رسید که منجر به واگذاری عراق و تجزیه بیشتر امپراتوری عثمانی شد.درگیری با فرود آبی خاکی یک لشکر انگلیسی-هندی در الفاو آغاز شد و به سرعت برای ایمن سازی بصره و میادین نفتی نزدیک بریتانیا در ایران ( ایران کنونی) حرکت کرد.متفقین چندین پیروزی در امتداد رودهای دجله و فرات به دست آوردند، از جمله دفاع از بصره در نبرد شیبه در برابر ضد حمله عثمانی.با این حال، پیشروی متفقین در کوت، در جنوب بغداد، در دسامبر 1916 متوقف شد. محاصره بعدی کوت به طرز فاجعه‌باری برای متفقین پایان یافت و منجر به شکستی ویرانگر شد.^[55]متفقین پس از سازماندهی مجدد، حمله جدیدی را برای تصرف بغداد آغاز کردند.با وجود مقاومت شدید عثمانی‌ها، بغداد در مارس 1917 سقوط کرد و به دنبال آن شکست‌های بیشتر عثمانی تا زمان آتش‌بس در مودروس رخ داد.پایان جنگ جهانی اول و متعاقب آن شکست امپراتوری عثمانی در سال 1918 منجر به پیکربندی مجدد رادیکال خاورمیانه شد.معاهده سور در 1920 و معاهده لوزان در 1923 امپراتوری عثمانی را از بین برد.در عراق، این امر بر اساس تصمیمات جامعه ملل، دوره ای از قیمومت بریتانیا را آغاز کرد.دوره فرمانروایی شاهد تأسیس دولت مدرن عراق بود که مرزهای آن توسط بریتانیایی ها ترسیم شده بود و گروه های قومی و مذهبی متنوعی را در بر می گرفت.فرمانروایی بریتانیا با چالش هایی مواجه بود، به ویژه شورش عراق در سال 1920 علیه دولت بریتانیا.این امر منجر به کنفرانس قاهره در سال 1921 شد که در آن تصمیم گرفته شد تا یک پادشاهی هاشمی به رهبری فیصل، تحت تأثیر شدید بریتانیا، در منطقه تأسیس شود.