امپراتوری اکدی که توسط سارگون اکد در حدود 2334 تا 2279 قبل از میلاد تأسیس شد، به عنوان یک فصل به یاد ماندنی در تاریخ باستان بین النهرین ایستاده است.این امپراتوری به عنوان اولین امپراتوری جهان، در زمینه حکومت داری، فرهنگ و تسخیر نظامی سابقه داشت.این مقاله به ریشه‌ها، گسترش، دستاوردها و افول نهایی امپراتوری اکد می‌پردازد و بینش‌هایی را درباره میراث ماندگار آن در تاریخ‌نامه‌های تاریخ ارائه می‌دهد.امپراتوری اکدی در بین النهرین، عمدتاً عراق کنونی، پدید آمد.سارگون که در اصل پیاپی پادشاه اورزابابا کیش بود، از طریق قدرت نظامی و اتحادهای استراتژیک به قدرت رسید.او با سرنگونی دولت شهرهای سومری، شمال و جنوب بین النهرین را تحت یک حکومت متحد کرد و امپراتوری آکد را تشکیل داد.در زمان سارگون و جانشینان او، به ویژه نارام سین و شرکالی شری، امپراتوری به طور قابل توجهی گسترش یافت.از خلیج فارس تا دریای مدیترانه، شامل بخش‌هایی از ایران ، سوریه و ترکیه امروزی امتداد داشت.اکدی ها در مدیریت نوآوری کردند و امپراتوری را به مناطقی تقسیم کردند که توسط فرمانداران وفادار نظارت می شد، سیستمی که بر امپراتوری های بعدی تأثیر گذاشت.امپراتوری آکدی، دیگ ذوب فرهنگ های سومری و سامی بود که هنر، ادبیات و مذهب را غنی می کرد.زبان اکدی به زبان امپراتوری تبدیل شد که در اسناد رسمی و مکاتبات دیپلماتیک استفاده می شد.پیشرفت در تکنولوژی و معماری، از جمله توسعه زیگورات، از دستاوردهای قابل توجه این عصر بود.ارتش اکدی که به نظم و سازماندهی معروف بود، در گسترش امپراتوری بسیار مهم بود.استفاده از کمان های کامپوزیت و تسلیحات پیشرفته به آنها برتری قابل توجهی نسبت به دشمنانشان داد.مبارزات نظامی که در کتیبه ها و نقش برجسته های سلطنتی ثبت شده است، قدرت و توانایی های استراتژیک امپراتوری را به نمایش می گذارد.افول امپراتوری اکدی در حدود سال 2154 قبل از میلاد آغاز شد که به شورش های داخلی، مشکلات اقتصادی و تهاجمات گوتی ها، یک گروه کوچ نشین نسبت داده شد.تضعیف اقتدار مرکزی منجر به تکه تکه شدن امپراتوری شد و راه را برای ظهور قدرت های جدیدی مانند سلسله سوم اور هموار کرد.