ایران دوره‌ای از تفرقه را تجربه کرد تا اینکه تیمور ، رهبر ترک‌مغول سلسله تیموریان ظهور کرد.امپراتوری تیموری، بخشی از جهان پارسی، پس از تسخیر تیمور بیشتر ایران در پی تهاجم او که در سال 1381 آغاز شد، تأسیس شد. لشکرکشی‌های تیمور با وحشیگری استثنایی، از جمله کشتار گسترده و ویرانی شهرها مشخص شد.^[41]تیمور علیرغم ماهیت ظالمانه و خشن رژیم خود، ایرانیان را در نقش های اداری قرار داد و به ترویج معماری و شعر پرداخت.سلسله تیموریان تا سال 1452 بر بیشتر ایران تسلط داشتند، زمانی که اکثریت قلمرو خود را به ترکمنان گوسفند سیاه از دست دادند.ترکمن‌های گوسفند سیاه بعداً توسط ترکمن‌های گوسفند سفید به رهبری اوزون حسن در سال 1468 شکست خوردند که سپس تا زمان ظهور صفویان بر ایران حکومت کردند.^[41]دوران تیموریان برای ادبیات فارسی، به ویژه برای شاعر صوفی حافظ، قابل توجه بود.محبوبیت او و کپی برداری گسترده از دیوانش در این دوره استوار شد.علیرغم آزار و اذیت صوفیان از سوی مسلمانان ارتدوکس، که اغلب آموزه های آنها را کفرآمیز می دانستند، تصوف رشد کرد و زبان نمادین غنی پر از استعاره برای پنهان کردن ایده های فلسفی بالقوه بحث برانگیز ایجاد کرد.حافظ ضمن کتمان عقاید صوفیانه خود، از این زبان نمادین در شعر خود ماهرانه استفاده کرد و به کمال رساندن این قالب شهرت یافت.^[42] آثار او بر شاعران دیگر، از جمله جامی، که محبوبیت او در سراسر جهان پارسی گسترش یافت، تأثیر گذاشت.^[43]