در سال 1971، انور سادات، رئیس جمهور مصر، پیمان دوستی با اتحاد جماهیر شوروی امضا کرد، اما در سال 1972، از مشاوران شوروی خواست تا مصر را ترک کنند.شوروی که درگیر تنش زدایی با ایالات متحده بود، از اقدام نظامی مصر علیه اسرائیل توصیه کرد.با وجود این، سادات که به دنبال بازپس گیری شبه جزیره سینا و تقویت روحیه ملی پس از شکست در جنگ 1967 بود، به جنگ با اسرائیل تمایل داشت و هدف آن پیروزی برای تغییر وضعیت موجود بود.^[139]قبل از جنگ 1973، سادات کارزار دیپلماتیکی را آغاز کرد و از بیش از صد کشور، از جمله اکثر اعضای اتحادیه عرب و جنبش غیرمتعهدها، و سازمان وحدت آفریقا حمایت کرد.سوریه با پیوستن به مصر در درگیری موافقت کرد.در طول جنگ، نیروهای مصری در ابتدا موفق به عبور از سینا شدند و 15 کیلومتر در محدوده نیروی هوایی خود پیشروی کردند.با این حال، به جای تحکیم موقعیت خود، بیشتر به صحرا فشار آوردند و متحمل خسارات سنگین شدند.این پیشروی شکافی در خطوط آنها ایجاد کرد که توسط یک لشکر تانک اسرائیلی به رهبری آریل شارون مورد بهره برداری قرار گرفت و به عمق خاک مصر نفوذ کرد و به شهر سوئز رسید.همزمان، ایالات متحده پشتیبانی راهبردی حمل و نقل هوایی و 2.2 میلیارد دلار کمک اضطراری به اسرائیل ارائه کرد.در پاسخ، وزرای نفت اوپک، به رهبری عربستان سعودی ، تحریم نفتی را علیه قطعنامه A سازمان ملل متحد که مورد حمایت ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی بود، در نهایت خواستار پایان دادن به خصومت ها و آغاز مذاکرات صلح شدند.در 4 مارس 1974، ^[140] نیروهای اسرائیلی از سمت غربی کانال سوئز عقب نشینی کردند و اندکی پس از آن، تحریم نفتی علیه ایالات متحده لغو شد.علیرغم چالش ها و تلفات نظامی، جنگ به عنوان یک پیروزی در مصر تلقی شد، عمدتاً به دلیل موفقیت های اولیه که غرور ملی را احیا کرد.این احساسات و مذاکرات بعدی منجر به مذاکرات صلح با اسرائیل شد که در نهایت منجر به بازپس گیری کل شبه جزیره سینا توسط مصر در ازای توافق صلح شد.