حکومت غیرمستقیم بریتانیا در مصر، از سال 1882 تا 1952، دوره ای بود که با تغییرات سیاسی و جنبش های ملی گرایانه قابل توجهی مشخص شد.این دوران با پیروزی نظامی بریتانیا بر ارتش مصر در تل الکبیر در سپتامبر 1882 آغاز شد و با انقلاب 1952 مصر پایان یافت که مصر را به جمهوری تبدیل کرد و به اخراج مستشاران انگلیسی منجر شد.جانشینان محمد علی شامل پسرش ابراهیم (1848)، نوه عباس اول (1848)، سعید (1854) و اسماعیل (1863) بودند.عباس اول محتاط بود، در حالی که سعید و اسماعیل جاه طلب اما از نظر مالی بی احتیاط بودند.پروژه های توسعه گسترده آنها، مانند کانال سوئز که در سال 1869 تکمیل شد، منجر به بدهی های هنگفت به بانک های اروپایی و مالیات های سنگین شد و نارضایتی عمومی را به دنبال داشت.تلاش های اسماعیل برای گسترش به اتیوپی ناموفق بود و منجر به شکست در گوندت (1875) و گورا (1876) شد.در سال 1875، بحران مالی مصر باعث شد که اسماعیل 44 درصد سهم مصر در کانال سوئز را به انگلیسی ها بفروشد.این حرکت، همراه با افزایش بدهی‌ها، منجر به اعمال نفوذ قابل توجه کنترل‌کنندگان مالی بریتانیا و فرانسه بر دولت مصر تا سال 1878 شد ^{[. 108]}نارضایتی از مداخله خارجی و حکومت محلی، جنبش‌های ملی‌گرا را تحریک کرد، با ظهور چهره‌های برجسته‌ای مانند احمد اورابی تا سال 1879. دولت ملی‌گرای اورابی در سال 1882، متعهد به اصلاحات دموکراتیک، مداخله نظامی بریتانیا و فرانسه را برانگیخت.پیروزی بریتانیا در تل الکبیر ^[109] منجر به بازگرداندن توفیق پاشا و ایجاد یک تحت الحمایه بریتانیا شد.^[110]در سال 1914، تحت الحمایه بریتانیا رسمیت یافت و جایگزین نفوذ عثمانی شد.در این دوره، حوادثی مانند حادثه دینشوی در سال 1906 به احساسات ناسیونالیستی دامن زد.^[111] انقلاب 1919، که توسط تبعید رهبر ناسیونالیست سعد زغلول شعله ور شد، منجر به اعلام یک جانبه استقلال مصر توسط بریتانیا در سال 1922 شد ^{[. 112]}یک قانون اساسی در سال 1923 اجرا شد که منجر به انتخاب سعد زغلول به عنوان نخست وزیر در سال 1924 شد. معاهده انگلیس و مصر در سال 1936 تلاش کرد تا وضعیت را تثبیت کند، اما نفوذ مداوم بریتانیا و مداخله سیاسی سلطنتی منجر به ادامه ناآرامی ها شد.انقلاب 1952 که توسط جنبش افسران آزاد سازماندهی شد، منجر به کناره گیری ملک فاروق و اعلام مصر به عنوان جمهوری شد.حضور نظامی بریتانیا تا سال 1954 ادامه یافت و پایان تقریباً 72 سال نفوذ بریتانیا در مصر بود.^[113]