قرن دوازدهم زمان درگیری ها و مبارزات وحشیانه قدرت بود.در زمان سوریاوارمان دوم (حکومت 1113-1150) پادشاهی در داخل متحد شد ^[31] و امپراتوری به بزرگترین گستره جغرافیایی خود رسید زیرا به طور مستقیم یا غیرمستقیم هندوچین، خلیج تایلند و مناطق وسیعی از شمال دریای جنوب شرقی آسیا را تحت کنترل داشت.سوریاوارمان دوم معبد آنگکور وات را که در مدت 37 سال ساخته شده بود، به خدای ویشنو وقف کرد.پنج برج آن که نمایانگر کوه مرو است به عنوان کامل‌ترین بیان معماری کلاسیک خمر در نظر گرفته می‌شود.در شرق، لشکرکشی‌های سوریاوارمان دوم علیه چامپا و دای ویت ناموفق بود، ^[31] اگرچه وی در سال 1145 ویجایا را غارت کرد و جایا ایندراوارمان سوم را از قدرت برکنار کرد.^{[] [32]} خمرها ویجایا را تا سال 1149 اشغال کردند، زمانی که جایا هاریوارمن اول آنها را بیرون کرد.پس از آن دوره‌ای از تحولات سلسله‌ای و تهاجم چم‌ها به وجود آمد که با غارت آنگکور در سال 1177 به اوج خود رسید.