در سال 1190، جایاورمان هفتم، پادشاه خمرها، شاهزاده چم به نام ویدیاناندانا را که در سال 1182 به جایاورمان فرار کرده بود و در آنگکور تحصیل کرده بود، به رهبری ارتش خمر منصوب کرد.ویدیاناندانا چم ها را شکست داد و ویجایا را اشغال کرد و جایا ایندراوارمان چهارم را گرفت که او را به عنوان اسیر به انگکور بازگرداند.^[43] ویدیاناندانا با اقتباس لقب شری سوریاوارمادوا (یا سوریاوارمان)، خود را پادشاه پاندورانگا کرد که تابع خمرها شد.او شاهزاده این را، برادر شوهر جایاورمان هفتم، «شاه سوریاجایاوارمادوا در ناگارای ویجایا» (یا سوریاجایاوارمان) کرد.در سال 1191، شورشی در ویجایا، سوریاجایاوارمان را به کامبوج برگرداند و جایا ایندراوارمان V را به تخت سلطنت نشاند. ویدیاناندانا، با کمک جایاورمان هفتم، ویجایا را پس گرفت و جایا ایندراوارمان چهارم و جایا ایندراوارمان پنجم را کشت، سپس "بدون مخالفت بر پادشاهی سلطنت کرد." ^[44] استقلال خود را از امپراتوری خمر اعلام کرد.جایاورمان هفتم با انجام چندین حمله به چامپا در سال های 1192، 1195، 1198-1199، 1201-1203 پاسخ داد.ارتش خمر تحت رهبری جایاورمان هفتم به مبارزات خود علیه چمپا ادامه داد تا اینکه سرانجام در سال 1203 چم ها شکست خوردند ^{[. 45]} شاهزاده مرتد چم، اونگ داناپاتیگراما، برادرزاده حاکم خود ویدیاناندانا را سرنگون کرد و به دای ویت اخراج کرد و فتح چمپا را خمرها تکمیل کرد.^[46] از سال 1203 تا 1220، چمپا به عنوان یک استان خمر توسط یک دولت دست نشانده به رهبری یانگ داناپاتیگرما و سپس شاهزاده انگساریا ، پسر هاریوارمان اول اداره می شد. در برابر ارتش ایوان (دای ویت)^[47] به دنبال کاهش حضور نظامی خمرها و تخلیه داوطلبانه خمرها از چامپا در سال 1220، آنگساراجا زمام حکومت را به طور مسالمت آمیز به دست گرفت و خود را جایا پارامسواراورمان دوم اعلام کرد و استقلال چمپا را بازگرداند.^[48]