در سال 1840، ملکه کامبوج آنگ می توسط ویتنامی ها عزل شد.او به همراه بستگانش و خانواده سلطنتی دستگیر و به ویتنام تبعید شد.با تحریک این حادثه، بسیاری از درباریان کامبوج و پیروان آنها علیه حکومت ویتنامی شورش کردند.^[75] شورشیان به سیام متوسل شدند که از یکی دیگر از مدعیان تاج و تخت کامبوج، شاهزاده آنگ دوونگ حمایت کرد.راما سوم پاسخ داد و آنگ دوونگ را همراه با سربازان سیامی از تبعید در بانکوک بازگرداند تا او را بر تخت سلطنت نشاند.^[76]ویتنامی ها هم از سوی نیروهای سیامی و هم از شورشیان کامبوج مورد حمله قرار گرفتند.بدتر از آن، در کوچینچینا، چندین شورش رخ داد.قدرت اصلی ویتنامی ها برای سرکوب این شورش ها به کوچینچینا لشکر کشید.Thiệu Trị، امپراتور تاجگذاری شده جدید ویتنام، تصمیم گرفت به دنبال یک راه حل مسالمت آمیز باشد.^[77] Trương Minh Giảng، فرماندار کل Trấn Tây (کامبوج)، به عقب فراخوانده شد.گیشنگ دستگیر شد و بعد در زندان خودکشی کرد.^[78]آنگ دوونگ موافقت کرد که کامبوج را در سال 1846 تحت حفاظت مشترک سیامی-ویتنامی قرار دهد. ویتنامی ها حق امتیاز کامبوج را آزاد کردند و سلطنت سلطنتی را پس دادند.در همان زمان، نیروهای ویتنامی از کامبوج خارج شدند.سرانجام، ویتنامی ها کنترل این کشور را از دست دادند، کامبوج از ویتنام استقلال یافت.اگرچه هنوز تعداد کمی از نیروهای سیامی در کامبوج باقی مانده بودند، پادشاه کامبوج از خودمختاری بیشتری نسبت به قبل برخوردار بود.^[79]