جنگ داخلی کامبوج یک جنگ داخلی در کامبوج بود که بین نیروهای حزب کمونیست کامبوج (معروف به خمرهای سرخ، مورد حمایت ویتنام شمالی و ویت کنگ) علیه نیروهای دولتی پادشاهی کامبوج و پس از اکتبر 1970 درگرفت. ، جمهوری خمر که جانشین پادشاهی شده بود (هر دو مورد حمایت ایالات متحده و ویتنام جنوبی بودند).مبارزه با نفوذ و اقدامات متحدان دو طرف متخاصم پیچیده شد.مشارکت ارتش خلق ویتنام ویتنام شمالی (PAVN) برای حفاظت از مناطق پایگاه و پناهگاه های آن در شرق کامبوج طراحی شده بود، بدون آن، پیگیری تلاش های نظامی خود در ویتنام جنوبی دشوارتر بود.حضور آنها در ابتدا توسط شاهزاده سیهانوک، رئیس دولت کامبوج تحمل شد، اما مقاومت داخلی همراه با چین و ویتنام شمالی برای کمک به خمرهای سرخ ضد دولتی، سیهانوک را نگران کرد و باعث شد تا او به مسکو برود و از شوروی بخواهد کنترل کند. در رفتار ویتنام شمالی^[86] برکناری سیهانوک توسط مجلس ملی کامبوج در مارس 1970، به دنبال تظاهرات گسترده در پایتخت علیه حضور نیروهای PAVN در کشور، یک دولت طرفدار آمریکا را به قدرت رساند (که بعداً جمهوری خمر را اعلام کرد) که خواستار شد. که PAVN کامبوج را ترک کند.PAVN امتناع کرد و به درخواست خمرهای سرخ، به سرعت به کامبوج حمله کرد.بین مارس و ژوئن 1970، ویتنام شمالی در درگیری با ارتش کامبوج، بخش اعظم یک سوم شمال شرقی کشور را تصرف کرد.ویتنامی‌های شمالی برخی از فتوحات خود را پس گرفتند و کمک‌های دیگری به خمرهای سرخ ارائه کردند و بدین ترتیب جنبشی کوچک چریکی را در آن زمان قدرتمند کردند.^[87] دولت کامبوج به گسترش ارتش خود برای مبارزه با ویتنام شمالی و قدرت رو به رشد خمرهای سرخ عجله کرد.^[88]انگیزه ایالات متحده برای خروج از آسیای جنوب شرقی، حفاظت از متحد خود در ویتنام جنوبی و جلوگیری از گسترش کمونیسم به کامبوج بود.نیروهای آمریکایی و هر دو ویتنام جنوبی و شمالی به طور مستقیم (در یک زمان) در جنگ شرکت کردند.ایالات متحده با بمباران های هوایی گسترده ایالات متحده و کمک های مستقیم مادی و مالی به دولت مرکزی کمک کرد، در حالی که ویتنام شمالی سربازان خود را در سرزمین هایی که قبلاً اشغال کرده بودند نگه داشتند و گهگاه ارتش جمهوری خمر را درگیر نبرد زمینی می کردند.پس از پنج سال نبرد وحشیانه، دولت جمهوری خواه در 17 آوریل 1975 هنگامی که خمرهای سرخ پیروز تأسیس کامبوچیا دموکراتیک را اعلام کردند، شکست خورد.جنگ باعث یک بحران پناهجویان در کامبوج شد و دو میلیون نفر - بیش از 25 درصد جمعیت - از مناطق روستایی به شهرها آواره شدند، به ویژه پنوم پن که از حدود 600000 نفر در سال 1970 به جمعیتی نزدیک به 2 میلیون نفر در سال 1975 افزایش یافت.