در سال 1323، عثمانی ها پس از یک محاصره سه ماهه، تارنوو، پایتخت امپراتوری دوم بلغارستان را تصرف کردند.در سال 1326، تزاروم ویدین پس از شکست یک جنگ صلیبی مسیحی در نبرد نیکوپلیس سقوط کرد.با این کار عثمانی سرانجام بلغارستان را تحت سلطه و اشغال خود درآورد.^[32] جنگ صلیبی لهستان و مجارستان به فرماندهی ولادیسلاو سوم لهستان برای آزاد کردن بلغارستان و بالکان در سال 1444 آغاز شد، اما ترک ها در نبرد وارنا پیروز شدند.مقامات جدید مؤسسات بلغاری را منحل کردند و کلیسای مجزای بلغارستان را به کلیسای پاتریارکی در قسطنطنیه ادغام کردند (اگرچه یک اسقف اعظم کوچک و خودمختار بلغاری اوهرید تا ژانویه 1767 باقی ماند).مقامات ترکیه بیشتر قلعه های قرون وسطایی بلغارستان را برای جلوگیری از شورش ها ویران کردند.شهرهای بزرگ و مناطقی که قدرت عثمانی در آن غالب بود تا قرن نوزدهم به شدت خالی از سکنه باقی ماندند.^[33]عثمانی ها معمولاً مسیحیان را ملزم به مسلمان شدن نمی کردند.با این وجود، موارد زیادی از اسلامی سازی اجباری فردی یا توده ای، به ویژه در رودوپ وجود داشت.بلغاری هایی که به اسلام گرویدند، پوماک ها، زبان بلغاری، لباس و برخی آداب و رسوم سازگار با اسلام را حفظ کردند.^[32]نظام عثمانی در قرن هفدهم شروع به افول کرد و در پایان قرن هجدهم تماماً فروپاشید.دولت مرکزی در طول دهه‌ها ضعیف شد و این به تعدادی از دارندگان محلی عثمانی املاک بزرگ اجازه داد تا بر مناطق جداگانه برتری شخصی خود را ایجاد کنند.^[34] در طول دو دهه آخر قرن 18 و دهه اول قرن 19، شبه جزیره بالکان در هرج و مرج مجازی فرو رفت.^[32]سنت بلغاری ها این دوره را kurdjaliistvo می نامد: گروه های مسلح ترک به نام kurdjalii منطقه را گرفتار کرده بودند.در بسیاری از مناطق، هزاران دهقان از روستاها یا به شهرهای محلی یا (معمولاً) به تپه ها یا جنگل ها گریختند.حتی برخی از آنها به آن سوی رود دانوب به مولداوی، والاشیا یا جنوب روسیه گریختند.^[32] افول مقامات عثمانی همچنین امکان احیای تدریجی فرهنگ بلغاری را فراهم کرد، که به یک جزء کلیدی در ایدئولوژی آزادی ملی تبدیل شد.در قرن 19 شرایط به تدریج در مناطق خاصی بهبود یافت.برخی از شهرها - مانند گابروو، تریاونا، کارلوو، کوپریوشتیتسا، لاوچ، اسکپی - رونق یافتند.دهقانان بلغارستان در واقع زمین خود را در اختیار داشتند، اگرچه این زمین رسماً به سلطان تعلق داشت.قرن 19 همچنین ارتباطات، حمل و نقل و تجارت را بهبود بخشید.اولین کارخانه در سرزمین بلغارستان در سال 1834 در اسلیون افتتاح شد و اولین سیستم راه آهن (بین روسه و وارنا) در سال 1865 شروع به کار کرد.