واضح است که یونانی‌های بی‌روح و خسته با ایرانی‌ها همتا نبودند و در نبردی که در افسوس رخ داد کاملاً شکست خوردند.بسیاری کشته شدند، از جمله ژنرال ارتریایی، Eualcides.یونیایی ها که از نبرد فرار کردند، شهرهای خود را ساختند، در حالی که آتنی ها و ارتریایی های باقی مانده توانستند به کشتی های خود بازگردند و به یونان برگردند.آتنی ها اکنون به اتحاد خود با ایونی ها پایان دادند، زیرا ایرانیان ثابت کرده بودند که چیزی جز طعمه آسانی هستند که آریستاگوراس توصیف کرده بود.با این حال، ایونی ها به شورش خود متعهد ماندند و به نظر نمی رسید که ایرانیان پیروزی خود را در افسس دنبال کنند.احتمالاً این نیروهای موقت برای محاصره هیچ یک از شهرها مجهز نبودند.با وجود شکست در افسوس، شورش در واقع گسترش بیشتری یافت.ایونی ها مردانی را به هلسپونت و پروپونتیس فرستادند و بیزانس و سایر شهرهای مجاور را تصرف کردند.آنها همچنین کاریان ها را متقاعد کردند که به شورش بپیوندند.علاوه بر این، با مشاهده گسترش شورش، پادشاهی های قبرس نیز بدون هیچ گونه اقناع خارجی علیه حکومت پارسیان قیام کردند.بنابراین نبرد افسوس تأثیر عمده ای بر شورش نداشت.