قانون تمبر 1765 قانون پارلمان بریتانیا بود که مالیات مستقیمی را بر مستعمرات بریتانیا در آمریکا تحمیل می کرد و مستلزم آن بود که بسیاری از مواد چاپی در مستعمرات بر روی کاغذ تمبر شده از لندن که شامل یک تمبر درآمدی برجسته بود تولید شود.^[4] مواد چاپی شامل اسناد قانونی، مجلات، کارت‌های بازی، روزنامه‌ها و بسیاری دیگر از انواع کاغذی بود که در سراسر مستعمرات استفاده می‌شد، و باید به پول بریتانیا پرداخت می‌شد، نه به پول کاغذی استعماری.^[5]هدف از این مالیات پرداخت نیروهای نظامی بریتانیایی بود که پس از جنگ فرانسه و هند در مستعمرات آمریکا مستقر بودند، اما استعمارگران هرگز از حمله فرانسه در ابتدا نترسیدند و ادعا کردند که قبلاً سهم خود را از جنگ پرداخت کرده بودند. هزینه ها^[6] استعمارگران پیشنهاد کردند که در واقع موضوع حمایت بریتانیا برای افسران و سربازان شغلی بریتانیایی مازاد است که باید توسط لندن حقوق بگیرند.قانون تمبر در میان استعمارگران بسیار نامحبوب بود.اکثریت آن را نقض حقوق خود به عنوان انگلیسی‌ها می‌دانستند که بدون رضایت آن‌ها مالیات می‌گیرند - رضایتی که فقط قانون‌گذاران استعماری می‌توانستند آن را اعطا کنند.شعار آنها «بدون نمایندگی مالیات ممنوع» بود.مجامع استعماری طومارها و اعتراضات ارسال کردند، و کنگره قانون تمبر که در شهر نیویورک برگزار شد، اولین واکنش مهم استعماری مشترک به هر اقدامی بریتانیا در هنگام درخواست پارلمان و پادشاه بود.یکی از اعضای پارلمان بریتانیا استدلال کرد که استعمارگران آمریکایی هیچ تفاوتی با 90 درصد بریتانیای کبیر ندارند که دارای دارایی نیستند و بنابراین نمی توانند رای دهند، اما با این وجود "عملا" توسط رای دهندگان و نمایندگانی که مالک زمین بودند نمایندگی می شوند. علایق مشترک با آنها^[7] دانیل دولانی، وکیل و سیاستمدار مریلند، این ادعا را در یک جزوه پرخواننده رد کرد و استدلال کرد که روابط بین آمریکایی‌ها و انتخاب‌کنندگان انگلیسی «گره‌ای ضعیف‌تر از آن است که بتوان به آن اعتماد کرد» برای نمایندگی مناسب، «مجازی». یا درغیر این صورت.^[8] گروه‌های اعتراضی محلی کمیته‌های مکاتباتی را ایجاد کردند که ائتلافی سست از نیوانگلند تا مریلند ایجاد کرد.اعتراضات و تظاهرات افزایش یافت که اغلب توسط پسران آزادی آغاز می شد و گهگاه با آویزان کردن مجسمه ها همراه بود.خیلی زود، همه توزیع کنندگان مالیات تمبر مرعوب شدند که از کمیسیون خود استعفا دهند و این مالیات هرگز به طور مؤثر دریافت نشد.^[9]