ژنرال توماس گیج، فرمانده کل نیروها در آمریکای شمالی بریتانیا، و دیگر افسران بریتانیایی که در جنگ فرانسه و هند جنگیده بودند (از جمله سرگرد جیمز رابرتسون)، متقاعد کردن مجامع استعماری برای پرداخت هزینه های محله سازی و تدارکات سخت بود. از نیروها در راهپیماییاز این رو از مجلس خواست تا کاری انجام دهد.اکثر مستعمرات در طول جنگ آذوقه‌هایی را تهیه کرده بودند، اما این موضوع در زمان صلح مورد مناقشه قرار گرفت.این اولین قانون چهار ماهه در 15 مه 1765 موافقت سلطنتی داده شد ^{[، 10]} و مشروط بر این بود که بریتانیای کبیر سربازان خود را در پادگان‌ها و خانه‌های عمومی آمریکایی اسکان دهد، مانند قانون شورش 1765، اما اگر تعداد سربازانش از تعداد مسکن موجود بیشتر شود، آنها را در «مهوانسراها، اصطبل‌ها، خانه‌های کویر، خانه‌های تزیینی، و خانه‌های فروشندگان شراب و خانه‌های افرادی که رم، براندی، آب قوی، سیدر یا متگلین می‌فروشند» و در صورت نیاز در «خانه‌های خالی از سکنه، خانه‌های بیرونی ، انبارها یا ساختمان های دیگر."مقامات استعماری ملزم به پرداخت هزینه مسکن و غذای این سربازان بودند.قانون ربع 1774 به عنوان یکی از اعمال اجباری در بریتانیای کبیر و به عنوان بخشی از اعمال غیرقابل تحمل در مستعمرات شناخته شد.قانون Quartering برای همه مستعمرات اعمال شد و به دنبال ایجاد روش موثرتری برای اسکان نیروهای بریتانیایی در آمریکا بود.در قانون قبلی، مستعمرات موظف بودند برای سربازان مسکن تهیه کنند، اما قانونگذاران استعماری در انجام این کار همکاری نداشتند.قانون جدید محله‌سازی به فرماندار اجازه می‌دهد در صورت عدم وجود محل مناسب، سربازان را در ساختمان‌های دیگر اسکان دهد.