سقوط بابل نشان دهنده پایان امپراتوری نو بابلی پس از فتح آن توسط امپراتوری هخامنشی در سال 539 قبل از میلاد است.نبونیدوس (Nabû-na'id، 556–539 پ.م.)، پسر کاهن آشوری آدا-گوپی، در سال 556 قبل از میلاد، پس از سرنگونی پادشاه جوان لاباشی-مردوک، به سلطنت رسید.او برای دوره‌های طولانی حکومت را به پسرش، شاهزاده و همکارش بلشازار سپرد که سربازی توانا، اما سیاستمداری فقیر بود.همه اینها باعث شد که او در میان بسیاری از رعایای خود، به ویژه کشیشان و طبقه نظامی، تا حدودی محبوب نباشد.در شرق، امپراتوری هخامنشی در حال رشد بود.در اکتبر سال 539 پیش از میلاد، کوروش بزرگ بدون درگیر شدن در هیچ جنگی با آرامش وارد بابل شد.پس از آن، بابل به عنوان ساتراپی در قلمرو هخامنشیان ایران گنجانده شد.کتاب مقدس عبری همچنین کوروش را به خاطر اقداماتش در فتح بابل بی‌چون و چرا می‌ستاید و از او به عنوان مسح‌شده یهوه یاد می‌کند.او به خاطر آزادی مردم یهودا از تبعیدشان و مجوز بازسازی بیشتر اورشلیم، از جمله معبد دوم، اعتبار دارد.