Ο πόλεμος της Κριμαίας

Στις αρχές του 1800, η ​​Οθωμανική Αυτοκρατορία υπέστη μια σειρά από υπαρξιακές προκλήσεις.Η Σερβική Επανάσταση το 1804 είχε ως αποτέλεσμα την αυτονομία του πρώτου βαλκανικού χριστιανικού έθνους υπό την αυτοκρατορία.Ο Ελληνικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας , που ξεκίνησε στις αρχές του 1821, παρείχε περαιτέρω στοιχεία για την εσωτερική και στρατιωτική αδυναμία της αυτοκρατορίας.Η διάλυση του υπεραιωνόβιου σώματος των Γενιτσάρων από τον Σουλτάνο Μαχμούτ Β' στις 15 Ιουνίου 1826 (Ευτυχές Περιστατικό) βοήθησε την αυτοκρατορία μακροπρόθεσμα, αλλά της στέρησε τον υπάρχοντα μόνιμο στρατό της βραχυπρόθεσμα.Το 1827, ο αγγλο-γαλλο-ρωσικός στόλος κατέστρεψε σχεδόν όλες τις οθωμανικές ναυτικές δυνάμεις στη μάχη του Ναβαρίνου.Η Συνθήκη της Αδριανούπολης (1829) παρείχε σε ρωσικά και δυτικοευρωπαϊκά εμπορικά πλοία ελεύθερη διέλευση από τα στενά της Μαύρης Θάλασσας.Επίσης, η Σερβία έλαβε αυτονομία και τα Παραδουνάβια Πριγκιπάτα (Μολδαβία και Βλαχία) έγιναν εδάφη υπό ρωσική προστασία.Η Ρωσία , ως μέλος της Ιεράς Συμμαχίας, είχε λειτουργήσει ως η «αστυνομία της Ευρώπης» για να διατηρήσει την ισορροπία δυνάμεων που είχε καθιερωθεί στο Συνέδριο της Βιέννης το 1815. Η Ρωσία είχε βοηθήσει τις προσπάθειες της Αυστρίας για την καταστολή της Ουγγρικής Επανάστασης του 1848. και περίμενε ελεύθερο χέρι για τη διευθέτηση των προβλημάτων της με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τον «άρρωστο της Ευρώπης».Ωστόσο, η Βρετανία δεν μπορούσε να ανεχθεί τη ρωσική κυριαρχία στις οθωμανικές υποθέσεις, η οποία θα αμφισβητούσε την κυριαρχία της στην ανατολική Μεσόγειο.Ο άμεσος φόβος της Βρετανίας ήταν η επέκταση της Ρωσίας σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Οι Βρετανοί επιθυμούσαν να διατηρήσουν την οθωμανική ακεραιότητα και ανησυχούσαν ότι η Ρωσία θα μπορούσε να κάνει προόδους προς τη Βρετανική Ινδία ή να κινηθεί προς τη Σκανδιναβία ή τη Δυτική Ευρώπη.Ένας αντιπερισπασμός (με τη μορφή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) στη βρετανική νοτιοδυτική πλευρά θα μετριάσει αυτή την απειλή.Το Βασιλικό Ναυτικό ήθελε επίσης να αποτρέψει την απειλή ενός ισχυρού ρωσικού ναυτικού.Η φιλοδοξία του Γάλλου αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ' να αποκαταστήσει το μεγαλείο της Γαλλίας ξεκίνησε την άμεση αλυσίδα γεγονότων που οδήγησαν στη Γαλλία και τη Βρετανία να κηρύξουν τον πόλεμο στη Ρωσία στις 27 και 28 Μαρτίου 1854, αντίστοιχα.

Η Ρωσική Αυτοκρατορία είχε λάβει αναγνώριση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία του ρόλου του Τσάρου ως ειδικού φύλακα των Ορθοδόξων Χριστιανών στη Μολδαβία και τη Βλαχία.Η Ρωσία χρησιμοποίησε τώρα την αποτυχία του Σουλτάνου να επιλύσει το ζήτημα της προστασίας των χριστιανικών χώρων στους Αγίους Τόπους ως πρόσχημα για τη ρωσική κατοχή αυτών των παραδουνάβιων επαρχιών.Λίγο αφότου έμαθε για την αποτυχία της διπλωματίας του Μενσίκοφ προς τα τέλη Ιουνίου 1853, ο Τσάρος έστειλε στρατούς υπό τις διαταγές του Στρατάρχη Ιβάν Πασκέβιτς και του στρατηγού Μιχαήλ Γκορτσάκοφ πέρα ​​από τον ποταμό Προυθ στα ελεγχόμενα από τους Οθωμανούς Παραδουνάβια Πριγκιπάτα της Μολδαβίας και της Βλαχίας.Το Ηνωμένο Βασίλειο, ελπίζοντας να διατηρήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως προπύργιο ενάντια στην επέκταση της ρωσικής ισχύος στην Ασία, έστειλε στόλο στα Δαρδανέλια, όπου ενώθηκε με έναν στόλο που έστειλε η Γαλλία.Στις 16 Οκτωβρίου 1853, έχοντας λάβει υποσχέσεις υποστήριξης από τη Γαλλία και τη Βρετανία , οι Οθωμανοί κήρυξαν τον πόλεμο στη Ρωσία.Η εκστρατεία του Δούναβη που άνοιξε έφερε τις ρωσικές δυνάμεις στη βόρεια όχθη του ποταμού Δούναβη.Σε απάντηση, η Οθωμανική Αυτοκρατορία κίνησε επίσης τις δυνάμεις της μέχρι τον ποταμό, δημιουργώντας οχυρά στο Βίντιν στα δυτικά και στη Σιλίστρα στα ανατολικά, κοντά στις εκβολές του Δούναβη.Η άνοδος των Οθωμανών στον ποταμό Δούναβη ανησυχούσε επίσης τους Αυστριακούς, οι οποίοι άντλησαν δυνάμεις στην Τρανσυλβανία ως απάντηση.Ωστόσο, οι Αυστριακοί είχαν αρχίσει να φοβούνται περισσότερο τους Ρώσους παρά τους Οθωμανούς.Πράγματι, όπως οι Βρετανοί, οι Αυστριακοί έρχονταν τώρα να δουν ότι μια ανέπαφη Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν απαραίτητη ως προπύργιο ενάντια στους Ρώσους.Μετά το οθωμανικό τελεσίγραφο τον Σεπτέμβριο του 1853, δυνάμεις υπό τον Οθωμανό στρατηγό Ομάρ Πασά διέσχισαν τον Δούναβη στο Βίντιν και κατέλαβαν το Καλαφάτ τον Οκτώβριο του 1853. Ταυτόχρονα, στα ανατολικά, οι Οθωμανοί διέσχισαν τον Δούναβη στη Σιλίστρα και επιτέθηκαν στους Ρώσους στην Ολτενίτα.

Όπως και στους προηγούμενους πολέμους, το μέτωπο του Καυκάσου ήταν δευτερεύον σε σχέση με αυτό που συνέβη στη δύση.Ίσως λόγω των καλύτερων επικοινωνιών, τα δυτικά γεγονότα επηρέασαν μερικές φορές την ανατολή.Τα κύρια γεγονότα ήταν η δεύτερη κατάληψη του Καρς και η απόβαση στη γεωργιανή ακτή.Αρκετοί διοικητές και στις δύο πλευρές ήταν είτε ανίκανοι είτε άτυχοι και λίγοι πολέμησαν επιθετικά.Στα βόρεια, οι Οθωμανοί κατέλαβαν το συνοριακό οχυρό του Αγίου Νικολάου σε μια αιφνιδιαστική νυχτερινή επίθεση στις 27/28 Οκτωβρίου.Στη συνέχεια ώθησαν περίπου 20.000 στρατιώτες πέρα ​​από τα σύνορα του ποταμού Cholok.Καθώς ήταν περισσότεροι, οι Ρώσοι εγκατέλειψαν το Πότι και το Ρεντούτ Καλέ και επέστρεψαν στο Μαράνι.Και οι δύο πλευρές παρέμειναν ακίνητες για τους επόμενους επτά μήνες.Στο κέντρο, οι Οθωμανοί κινήθηκαν βόρεια από το Αρνταχάν μέχρι την βολή των κανονιών της Αχαλτσίκε και περίμεναν ενισχύσεις στις 13 Νοεμβρίου, αλλά οι Ρώσοι τους κατατρόπωσαν.Οι απώλειες ήταν 4.000 Τούρκοι και 400 Ρώσοι.Στο νότο, περίπου 30.000 Τούρκοι μετακινήθηκαν αργά ανατολικά προς την κύρια ρωσική συγκέντρωση στο Gyumri ή την Αλεξανδρούπολη (Νοέμβριος).Πέρασαν τα σύνορα και έστησαν πυροβολικό νότια της πόλης.Ο πρίγκιπας Ορμπελιάνι προσπάθησε να τους διώξει και βρέθηκε παγιδευμένος.Οι Οθωμανοί απέτυχαν να πιέσουν το πλεονέκτημά τους.οι υπόλοιποι Ρώσοι έσωσαν τον Ορμπελιάνι και οι Οθωμανοί αποσύρθηκαν δυτικά.Ο Ορμπελιάνι έχασε περίπου 1.000 άνδρες από 5.000.Οι Ρώσοι αποφάσισαν τώρα να προχωρήσουν.Οι Οθωμανοί πήραν ισχυρή θέση στον δρόμο του Καρς και επιτέθηκαν - μόνο για να ηττηθούν στη μάχη του Başgedikler.

Η Μάχη της Oltenița ήταν η πρώτη εμπλοκή του Κριμαϊκού Πολέμου.Στη μάχη αυτή ένας Οθωμανικός στρατός υπό τη διοίκηση του Ομάρ Πασά υπερασπιζόταν τις οχυρωμένες θέσεις του από τις ρωσικές δυνάμεις με επικεφαλής τον στρατηγό Πήτερ Ντάνενμπεργκ, έως ότου οι Ρώσοι διατάχθηκαν να αποσυρθούν.Η επίθεση των Ρώσων αναβλήθηκε μόλις έφτασαν στις οθωμανικές οχυρώσεις και υποχώρησαν με καλή τάξη, αλλά υπέστησαν μεγάλες απώλειες.Οι Οθωμανοί κράτησαν τις θέσεις τους, αλλά δεν καταδίωξαν τον εχθρό και αργότερα υποχώρησαν στην άλλη πλευρά του Δούναβη.

Οι ναυτικές επιχειρήσεις του Κριμαϊκού Πολέμου ξεκίνησαν με την αποστολή στα μέσα του 1853 του γαλλικού και του βρετανικού στόλου στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, για να στηρίξουν τους Οθωμανούς και να αποτρέψουν τους Ρώσους από την καταπάτηση.Μέχρι τον Ιούνιο του 1853, και οι δύο στόλοι είχαν σταθμεύσει στον κόλπο Μπέσικας, έξω από τα Δαρδανέλια.Εν τω μεταξύ, ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας επιχειρούσε κατά της οθωμανικής ακτοπλοΐας μεταξύ της Κωνσταντινούπολης και των λιμανιών του Καυκάσου και ο οθωμανικός στόλος προσπάθησε να προστατεύσει τη γραμμή ανεφοδιασμού.Ρωσική μοίρα επιτέθηκε και νίκησε αποφασιστικά μια οθωμανική μοίρα αγκυροβολημένη στο λιμάνι της Σινώπης.Η ρωσική δύναμη αποτελούνταν από έξι πλοία της γραμμής, δύο φρεγάτες και τρία οπλισμένα ατμόπλοια, με επικεφαλής τον ναύαρχο Pavel Nakhimov.οι Οθωμανοί υπερασπιστές ήταν επτά φρεγάτες, τρεις κορβέτες και δύο οπλισμένα ατμόπλοια, με διοικητή τον υποναύαρχο Οσμάν Πασά.Το ρωσικό ναυτικό είχε υιοθετήσει πρόσφατα ναυτικό πυροβολικό που εκτόξευε εκρηκτικές οβίδες, γεγονός που τους έδινε αποφασιστικό πλεονέκτημα στη μάχη.Όλες οι οθωμανικές φρεγάτες και κορβέτες είτε βυθίστηκαν είτε αναγκάστηκαν να προσαράξουν για να αποφευχθεί η καταστροφή.μόνο ένα βαπόρι ξέφυγε.Οι Ρώσοι δεν έχασαν κανένα πλοίο.Σχεδόν 3.000 Τούρκοι σκοτώθηκαν όταν οι δυνάμεις του Ναχίμοφ πυροβόλησαν την πόλη μετά τη μάχη.Η μονόπλευρη μάχη συνέβαλε στην απόφαση της Γαλλίας και της Βρετανίας να μπουν στον πόλεμο, στο πλευρό των Οθωμανών.Η μάχη έδειξε την αποτελεσματικότητα των εκρηκτικών οβίδων έναντι των ξύλινων κύτων και την υπεροχή των οβίδων έναντι των οβίδων.Οδήγησε στην ευρεία υιοθέτηση του εκρηκτικού ναυτικού πυροβολικού και έμμεσα στην ανάπτυξη σιδερένιων πολεμικών πλοίων.

Η μάχη του Başgedikler σημειώθηκε όταν ένας ρωσικός στρατός επιτέθηκε και νίκησε μια μεγάλη τουρκική δύναμη κοντά στο χωριό Başgedikler στον Υπερκαύκασο. Η τουρκική απώλεια στο Başgedikler τερμάτισε την ικανότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να καταλάβει τον Καύκασο στην αρχή του Κριμαϊκού Πολέμου.Καθιέρωσε τα σύνορα με τη Ρωσία τον χειμώνα του 1853–1854 και έδωσε χρόνο στους Ρώσους να ενισχύσουν την παρουσία τους στην περιοχή.Το πιο σημαντικό από στρατηγική άποψη, η τουρκική απώλεια έδειξε στους συμμάχους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ότι ο τουρκικός στρατός δεν ήταν ικανός να αντισταθεί στην εισβολή των Ρώσων χωρίς βοήθεια.Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια βαθύτερη επέμβαση των δυτικοευρωπαϊκών δυνάμεων στις υποθέσεις του Κριμαϊκού Πολέμου και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Στις 31 Δεκεμβρίου 1853, οι οθωμανικές δυνάμεις στο Καλαφάτ κινήθηκαν εναντίον της ρωσικής δύναμης στο Τσετάτεα ή Τσετάτε, ένα μικρό χωριό εννέα μίλια βόρεια του Καλαφάτ, και το ενέπλεξαν στις 6 Ιανουαρίου 1854. Η μάχη ξεκίνησε όταν οι Ρώσοι έκαναν κίνηση για να ανακαταλάβουν το Καλαφάτ.Οι περισσότερες σφοδρές μάχες έλαβαν χώρα μέσα και γύρω από την Τσετάτεα έως ότου οι Ρώσοι εκδιώχθηκαν από το χωριό.Η μάχη στο Cetate ήταν τελικά αναποφάσιστη.Μετά από βαριές απώλειες και από τις δύο πλευρές, και οι δύο στρατοί επέστρεψαν στις θέσεις εκκίνησης.Οι οθωμανικές δυνάμεις εξακολουθούσαν να βρίσκονται σε ισχυρή θέση και απαγόρευαν την επαφή μεταξύ των Ρώσων και των Σέρβων, στους οποίους αναζητούσαν υποστήριξη, αλλά οι ίδιοι δεν έδιωχναν τους Ρώσους από τα Πριγκιπάτα, τον δεδηλωμένο στόχο τους.

Οι Οθωμανοί είχαν πολλά οχυρά φρούρια στη νότια πλευρά του ποταμού Δούναβη, ένα από τα οποία ήταν και το Βίντιν.Οι Τούρκοι έκαναν πολλά σχέδια για να προχωρήσουν στη Βλαχία.Στις 28 Οκτωβρίου ο στρατός τους στο Βιντίν διέσχισε τον Δούναβη και εγκαταστάθηκε στο χωριό Καλαφάτ και άρχισε να χτίζει οχυρώσεις.Ένας άλλος στρατός διέσχισε τον Δούναβη στο Ρούσε στις 1-2 Νοεμβρίου σε μια ψευδή επίθεση για να παρασύρει τους Ρώσους μακριά από το Καλαφάτ.Αυτή η επιχείρηση ήταν ανεπιτυχής και υποχώρησαν στις 12 Νοεμβρίου, αλλά στο μεταξύ οι άμυνες του Καλαφάτ και η επικοινωνία με τον Βίντιν είχαν βελτιωθεί.Ως απάντηση σε αυτά τα γεγονότα, οι Ρώσοι βάδισαν προς το Καλαφάτ και ανεπιτυχώς συγκέντρωσαν τους Τούρκους στα τέλη Δεκεμβρίου.Στη συνέχεια περιχαρακώθηκαν στο Cetate, όπου δέχθηκαν επίθεση από τους Τούρκους.Επικεφαλής των Τούρκων ήταν ο Αχμέτ Πασάς, των Ρώσων ο στρατηγός Τζόζεφ Καρλ φον Άνρεπ.Υπήρξαν αρκετές μέρες μάχης μέχρι τις 10 Ιανουαρίου, οπότε οι Ρώσοι υποχώρησαν προς το Ράντοβαν.Μετά τον Ιανουάριο οι Ρώσοι έφεραν στρατεύματα στα περίχωρα του Καλαφάτ και ξεκίνησαν την ανεπιτυχή πολιορκία, η οποία διήρκεσε 4 μήνες.αποχώρησαν στις 21 Απριλίου.Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας οι Ρώσοι υπέστησαν μεγάλες απώλειες από επιδημίες και επιθέσεις από τις οχυρωμένες οθωμανικές θέσεις.Οι Ρώσοι πολιόρκησαν ανεπιτυχώς τον οθωμανικό στρατό στο Καλαφάτ για τέσσερις μήνες πριν τελικά αποσυρθούν.

Η Βαλτική ήταν ένα ξεχασμένο θέατρο του Κριμαϊκού Πολέμου.Η εκλαΐκευση των γεγονότων αλλού επισκίασε τη σημασία αυτού του θεάτρου, που ήταν κοντά στην Αγία Πετρούπολη, τη ρωσική πρωτεύουσα.Τον Απρίλιο του 1854, ένας αγγλογαλλικός στόλος εισήλθε στη Βαλτική για να επιτεθεί στη ρωσική ναυτική βάση της Κρονστάνδης και στον ρωσικό στόλο που βρισκόταν εκεί.Τον Αύγουστο του 1854, ο συνδυασμένος βρετανικός και γαλλικός στόλος επέστρεψε στην Κρονστάνδη για άλλη μια προσπάθεια.Ο υπεράριθμος Ρωσικός στόλος της Βαλτικής περιόρισε τις κινήσεις του στις περιοχές γύρω από τις οχυρώσεις του.Ταυτόχρονα, οι Βρετανοί και Γάλλοι διοικητές Sir Charles Napier και Alexandre Ferdinand Parseval-Deschenes, αν και ηγούνταν του μεγαλύτερου στόλου που συγκεντρώθηκε από τους Ναπολεόντειους Πολέμους, θεώρησαν το φρούριο Sveaborg πολύ καλά αμυνόμενο για να εμπλακούν.Έτσι, ο βομβαρδισμός των ρωσικών μπαταριών περιορίστηκε σε δύο προσπάθειες το 1854 και το 1855 και αρχικά, οι επιτιθέμενοι στόλοι περιόρισαν τις ενέργειές τους στον αποκλεισμό του ρωσικού εμπορίου στον Κόλπο της Φινλανδίας.Οι ναυτικές επιθέσεις σε άλλα λιμάνια, όπως αυτές στο νησί Hogland στον Κόλπο της Φινλανδίας, αποδείχθηκαν πιο επιτυχημένες.Επιπλέον, οι σύμμαχοι διεξήγαγαν επιδρομές σε λιγότερο οχυρωμένα τμήματα της φινλανδικής ακτής.Αυτές οι μάχες είναι γνωστές στη Φινλανδία ως Πόλεμος του Åland.Το κάψιμο αποθηκών πίσσας και πλοίων οδήγησε σε διεθνή κριτική και στο Λονδίνο ο βουλευτής Thomas Gibson απαίτησε στη Βουλή των Κοινοτήτων από τον Πρώτο Άρχοντα του Ναυαρχείου να εξηγήσει «ένα σύστημα που διεξήγαγε έναν μεγάλο πόλεμο λεηλατώντας και καταστρέφοντας την περιουσία των ανυπεράσπιστων χωρικοί».Στην πραγματικότητα, οι επιχειρήσεις στη Βαλτική Θάλασσα είχαν χαρακτήρα δεσμευτικών δυνάμεων.Ήταν πολύ σημαντικό να εκτραπούν οι ρωσικές δυνάμεις από το Νότο ή, πιο συγκεκριμένα, να μην επιτραπεί στον Νικόλαο να μεταφέρει στην Κριμαία έναν τεράστιο στρατό που φρουρούσε τις ακτές της Βαλτικής και την πρωτεύουσα.Αυτόν τον στόχο πέτυχαν οι αγγλογαλλικές δυνάμεις.Ο ρωσικός στρατός στην Κριμαία αναγκάστηκε να ενεργήσει χωρίς υπεροχή σε δυνάμεις.

Στις αρχές του 1854, οι Ρώσοι προέλασαν και πάλι περνώντας τον ποταμό Δούναβη στην τουρκική επαρχία Δοβρούτζα.Μέχρι τον Απρίλιο του 1854, οι Ρώσοι είχαν φτάσει στις γραμμές του Τείχους του Τραϊανού, όπου τελικά σταμάτησαν.Στο κέντρο, οι ρωσικές δυνάμεις διέσχισαν τον Δούναβη και πολιόρκησαν τη Σιλίστρα από τις 14 Απριλίου με 60.000 στρατιώτες.Η διαρκής οθωμανική αντίσταση είχε επιτρέψει στα γαλλικά και βρετανικά στρατεύματα να δημιουργήσουν έναν σημαντικό στρατό στην κοντινή Βάρνα.Κάτω από πρόσθετη πίεση από την Αυστρία, η ρωσική διοίκηση, η οποία επρόκειτο να εξαπολύσει μια τελική επίθεση στην πόλη του φρουρίου, διατάχθηκε να άρει την πολιορκία και να υποχωρήσει από την περιοχή, τερματίζοντας έτσι την παραδουνάβια φάση του Κριμαϊκού Πολέμου.

Ο Τσάρος Νικόλαος ένιωθε ότι λόγω της ρωσικής βοήθειας για την καταστολή της ουγγρικής επανάστασης του 1848, η Αυστρία θα ήταν δίπλα του ή τουλάχιστον θα παρέμενε ουδέτερη.Η Αυστρία, ωστόσο, ένιωσε να απειλείται από τα ρωσικά στρατεύματα στα Βαλκάνια.Στις 27 Φεβρουαρίου 1854, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία ζήτησαν την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από τα πριγκιπάτα.Η Αυστρία τους υποστήριξε και, χωρίς να κηρύξει πόλεμο στη Ρωσία, αρνήθηκε να εγγυηθεί την ουδετερότητά της.Σύντομα η Ρωσία απέσυρε τα στρατεύματά της από τα Παραδουνάβια Πριγκιπάτα, τα οποία στη συνέχεια καταλήφθηκαν από την Αυστρία κατά τη διάρκεια του πολέμου.Αυτό αφαίρεσε τους αρχικούς λόγους για πόλεμο, αλλά οι Βρετανοί και οι Γάλλοι συνέχισαν τις εχθροπραξίες.Αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουν το Ανατολικό Ζήτημα θέτοντας τέλος στη ρωσική απειλή για τους Οθωμανούς, οι σύμμαχοι πρότειναν τον Αύγουστο του 1854 τα «Τέσσερα Σημεία» για τον τερματισμό της σύγκρουσης εκτός από τη ρωσική απόσυρση:Η Ρωσία επρόκειτο να εγκαταλείψει το προτεκτοράτό της στα Παραδουνάβια Πριγκιπάτα.Ο Δούναβης επρόκειτο να ανοίξει στο εξωτερικό εμπόριο.Η Σύμβαση για τα Στενά του 1841, που επέτρεπε μόνο οθωμανικά και ρωσικά πολεμικά πλοία στη Μαύρη Θάλασσα, επρόκειτο να αναθεωρηθεί.Η Ρωσία έπρεπε να εγκαταλείψει κάθε αξίωση που της παρείχε το δικαίωμα να αναμειγνύεται στις οθωμανικές υποθέσεις για λογαριασμό των Ορθοδόξων Χριστιανών.Αυτά τα σημεία, ιδίως το τρίτο, θα απαιτούσαν διευκρινίσεις μέσω διαπραγματεύσεων, τις οποίες η Ρωσία αρνήθηκε.Ως εκ τούτου, οι σύμμαχοι, συμπεριλαμβανομένης της Αυστρίας, συμφώνησαν ότι η Βρετανία και η Γαλλία θα έπρεπε να αναλάβουν περαιτέρω στρατιωτική δράση για να αποτρέψουν περαιτέρω ρωσική επίθεση εναντίον των Οθωμανών.Βρετανία και Γαλλία συμφώνησαν στην εισβολή στη χερσόνησο της Κριμαίας ως πρώτο βήμα.

Στον βόρειο Καύκασο, ο Ερίστοφ έσπρωξε νοτιοδυτικά, έδωσε δύο μάχες, ανάγκασε τους Οθωμανούς να επιστρέψουν στο Μπατούμ, αποσύρθηκε πίσω από τον ποταμό Τσολόκ και ανέστειλε τη δράση για το υπόλοιπο του έτους (Ιούνιος).Στο νότο, ο Βράνγκελ έσπρωξε δυτικά, έδωσε μάχη και κατέλαβε το Βαγιαζίτ.Στο κέντρο.οι κύριες δυνάμεις στάθηκαν στο Καρς και στο Γιούμρι.Και οι δύο πλησίασαν αργά κατά μήκος του δρόμου Καρς-Γκιουμρί και αντιμετώπισαν ο ένας τον άλλον, καμία πλευρά δεν επέλεξε να πολεμήσει (Ιούνιος-Ιούλιος).Στις 4 Αυγούστου, Ρώσοι πρόσκοποι είδαν μια κίνηση που νόμιζαν ότι ήταν η αρχή μιας αποχώρησης, οι Ρώσοι προχώρησαν και οι Οθωμανοί επιτέθηκαν πρώτοι.Ηττήθηκαν στη μάχη του Kürekdere και έχασαν 8.000 άνδρες από τους Ρώσους 3.000.Επίσης, 10.000 παράτυποι ερήμωσαν στα χωριά τους.Και οι δύο πλευρές αποσύρθηκαν στις προηγούμενες θέσεις τους.Περίπου τότε, οι Πέρσες έκαναν μια μισοκρυστική συμφωνία να παραμείνουν ουδέτεροι με αντάλλαγμα την ακύρωση της αποζημίωσης από τον προηγούμενο πόλεμο.

Τον Ιούνιο του 1854, το συμμαχικό εκστρατευτικό σώμα αποβιβάστηκε στη Βάρνα, μια πόλη στη δυτική ακτή της Μαύρης Θάλασσας, αλλά έκανε μικρή προέλαση από τη βάση του εκεί.Τον Ιούλιο του 1854, οι Οθωμανοί, υπό τον Ομάρ Πασά, διέσχισαν τον Δούναβη στη Βλαχία και στις 7 Ιουλίου 1854 συγκέντρωσαν τους Ρώσους στην πόλη Giurgiu και την κατέλαβαν.Η κατάληψη του Giurgiu από τους Οθωμανούς απείλησε αμέσως το Βουκουρέστι στη Βλαχία με σύλληψη από τον ίδιο οθωμανικό στρατό.Στις 26 Ιουλίου 1854, ο Νικόλαος Α΄, απαντώντας σε αυστριακό τελεσίγραφο, διέταξε την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων από τα πριγκιπάτα.Επίσης, στα τέλη Ιουλίου 1854, σε συνέχεια της ρωσικής υποχώρησης, οι Γάλλοι οργάνωσαν μια αποστολή εναντίον των ρωσικών δυνάμεων που βρίσκονταν ακόμη στη Δοβρουτζά, αλλά ήταν μια αποτυχία.Μέχρι τότε, η ρωσική αποχώρηση είχε ολοκληρωθεί, εκτός από τις πόλεις-φρούρια της βόρειας Dobruja, και τη θέση της Ρωσίας στα πριγκιπάτα είχαν πάρει οι Αυστριακοί ως ουδέτερη ειρηνευτική δύναμη.Υπήρξε μικρή περαιτέρω δράση σε αυτό το μέτωπο μετά τα τέλη του 1854, και τον Σεπτέμβριο, η συμμαχική δύναμη επιβιβάστηκε σε πλοία στη Βάρνα για να εισβάλει στη χερσόνησο της Κριμαίας.

Η εκστρατεία της Κριμαίας ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1854. Σε επτά στήλες, 400 πλοία απέπλευσαν από τη Βάρνα, κάθε ατμόπλοιο ρυμουλκούσε δύο ιστιοφόρα.Αγκυροβολώντας στις 13 Σεπτεμβρίου στον κόλπο της Ευπατορίας, η πόλη παραδόθηκε και 500 πεζοναύτες αποβιβάστηκαν για να την καταλάβουν.Η πόλη και ο κόλπος θα παρείχαν μια εναλλακτική θέση σε περίπτωση καταστροφής.Οι συμμαχικές δυνάμεις έφτασαν στον κόλπο της Καλαμίτας στη δυτική ακτή της Κριμαίας και ξεκίνησαν την αποβίβαση στις 14 Σεπτεμβρίου.Ο πρίγκιπας Alexander Sergeyevich Menshikov, διοικητής των ρωσικών δυνάμεων στην Κριμαία, αιφνιδιάστηκε.Δεν είχε σκεφτεί ότι οι σύμμαχοι θα επιτέθηκαν τόσο κοντά στην έναρξη του χειμώνα και δεν είχε καταφέρει να κινητοποιήσει επαρκή στρατεύματα για να υπερασπιστούν την Κριμαία.Τα βρετανικά στρατεύματα και το ιππικό χρειάστηκαν πέντε ημέρες για να αποβιβαστούν.Πολλοί από τους άνδρες ήταν άρρωστοι από χολέρα και έπρεπε να μεταφερθούν από τις βάρκες.Δεν υπήρχαν εγκαταστάσεις για τη μετακίνηση του εξοπλισμού στη στεριά, έτσι έπρεπε να σταλούν πάρτι για να κλέψουν καρότσια και βαγόνια από τις τοπικές φάρμες των Τατάρων.Το μόνο φαγητό ή νερό για τους άντρες ήταν οι μερίδες τριών ημερών που τους είχαν δώσει στη Βάρνα.Δεν ξεφορτώνονταν σκηνές ή τσάντες από τα πλοία, έτσι οι στρατιώτες περνούσαν τις πρώτες τους νύχτες χωρίς καταφύγιο, απροστάτευτοι από τη δυνατή βροχή ή την καταιγιστική ζέστη.Παρά το γεγονός ότι τα σχέδια για μια αιφνιδιαστική επίθεση στη Σεβαστούπολη υπονομεύτηκαν από τις καθυστερήσεις, έξι ημέρες αργότερα, στις 19 Σεπτεμβρίου, ο στρατός άρχισε τελικά να κατευθύνεται νότια, με τους στόλους του να τους υποστηρίζουν.Η πορεία περιελάμβανε τη διάσχιση πέντε ποταμών: του Bulganak, του Alma, του Kacha, του Belbek και του Chernaya.Το επόμενο πρωί, ο συμμαχικός στρατός κατέβηκε στην κοιλάδα για να εμπλακεί με τους Ρώσους, των οποίων οι δυνάμεις βρίσκονταν στην άλλη πλευρά του ποταμού, στα υψώματα Άλμα.

Στο Άλμα, ο πρίγκιπας Μενσίκοφ, αρχιστράτηγος των ρωσικών δυνάμεων στην Κριμαία, αποφάσισε να σταθεί στο ψηλό έδαφος νότια του ποταμού.Αν και ο ρωσικός στρατός ήταν αριθμητικά κατώτερος από τη συνδυασμένη γαλλο-βρετανική δύναμη (35.000 ρωσικά στρατεύματα σε αντίθεση με 60.000 αγγλο-γαλλο-οθωμανικά στρατεύματα), τα ύψη που κατείχαν ήταν μια φυσική αμυντική θέση, πράγματι, το τελευταίο φυσικό εμπόδιο για τους συμμαχικούς στρατούς για την προσέγγισή τους στη Σεβαστούπολη.Επιπλέον, οι Ρώσοι είχαν περισσότερα από εκατό πυροβόλα όπλα στα ύψη που μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν με καταστροφικό αποτέλεσμα από την υπερυψωμένη θέση.Ωστόσο, κανένας δεν βρισκόταν στα βράχια που έβλεπαν στη θάλασσα, τα οποία θεωρούνταν πολύ απότομα για να τα σκαρφαλώσει ο εχθρός.Οι σύμμαχοι έκαναν μια σειρά από ασύνδετες επιθέσεις.Οι Γάλλοι έστρεψαν τη ρωσική αριστερή πλευρά με μια επίθεση σε γκρεμούς που οι Ρώσοι θεωρούσαν μη κλιμακωτές.Οι Βρετανοί αρχικά περίμεναν να δουν το αποτέλεσμα της γαλλικής επίθεσης, στη συνέχεια επιτέθηκαν ανεπιτυχώς δύο φορές στην κύρια θέση των Ρώσων στα δεξιά τους.Τελικά, τα ανώτερα βρετανικά τουφέκια ανάγκασαν τους Ρώσους να υποχωρήσουν.Με γυρισμένα και τα δύο πλευρά, η ρωσική θέση κατέρρευσε και τράπηκαν σε φυγή.Η έλλειψη ιππικού σήμαινε ότι ελάχιστη καταδίωξη έγινε.

Πιστεύοντας ότι οι βόρειες προσεγγίσεις προς την πόλη υπερασπίστηκαν πολύ καλά, ειδικά λόγω της παρουσίας ενός μεγάλου οχυρού αστέρων και της πόλης που βρισκόταν στη νότια πλευρά της εισόδου από τη θάλασσα που έκανε το λιμάνι, ο Sir John Burgoyne, ο σύμβουλος μηχανικός, συνέστησε οι σύμμαχοι επιτίθενται στη Σεβαστούπολη από το νότο.Οι κοινοτικοί διοικητές, ο Ράγκλαν και ο Σεντ Αρνό, συμφώνησαν.Στις 25 Σεπτεμβρίου, ολόκληρος ο στρατός άρχισε να βαδίζει νοτιοανατολικά και περικύκλωσε την πόλη από τα νότια, αφού είχε δημιουργήσει λιμενικές εγκαταστάσεις στη Balaclava για τους Βρετανούς και στο Kamiesch για τους Γάλλους.Οι Ρώσοι υποχώρησαν στην πόλη.Η πολιορκία της Σεβαστούπολης διήρκεσε από τον Οκτώβριο του 1854 έως τον Σεπτέμβριο του 1855, κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου.Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, το συμμαχικό ναυτικό ανέλαβε έξι βομβαρδισμούς της πρωτεύουσας.Η πόλη της Σεβαστούπολης ήταν η πατρίδα του Στόλου της Μαύρης Θάλασσας του Τσάρου, που απειλούσε τη Μεσόγειο.Ο ρωσικός στρατός αποχώρησε πριν προλάβουν να τον περικυκλώσουν οι σύμμαχοι.Η πολιορκία ήταν ο κορυφαίος αγώνας για το στρατηγικό ρωσικό λιμάνι το 1854–55 και ήταν το τελευταίο επεισόδιο στον Κριμαϊκό πόλεμο.

Στις 21 Οκτωβρίου 1854, αυτή και το προσωπικό 38 γυναικών εθελοντών νοσοκόμων, συμπεριλαμβανομένης της επικεφαλής νοσοκόμας Ελίζα Ρόμπερτς και της θείας της Μάι Σμιθ, και 15 Καθολικές καλόγριες στάλθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία .Η Nightingale έφτασε στους στρατώνες Selimiye στο Scutari στις αρχές Νοεμβρίου 1854. Η ομάδα της ανακάλυψε ότι η κακή φροντίδα για τους τραυματισμένους στρατιώτες παρεχόταν από καταπονημένο ιατρικό προσωπικό ενόψει της επίσημης αδιαφορίας.Τα φάρμακα ήταν ελλιπή, η υγιεινή παραμελήθηκε και οι μαζικές λοιμώξεις ήταν συχνές, πολλές από αυτές θανατηφόρες.Δεν υπήρχε εξοπλισμός για την επεξεργασία τροφίμων για τους ασθενείς.Αφού ο Nightingale έστειλε έκκληση στους Times για μια κυβερνητική λύση στην κακή κατάσταση των εγκαταστάσεων, η βρετανική κυβέρνηση ανέθεσε στον Isambard Kingdom Brunel να σχεδιάσει ένα προκατασκευασμένο νοσοκομείο που θα μπορούσε να κατασκευαστεί στην Αγγλία και να αποσταλεί στα Δαρδανέλια.Το αποτέλεσμα ήταν το Renkioi Hospital, μια μη στρατιωτική εγκατάσταση που, υπό τη διαχείριση του Edmund Alexander Parkes, είχε ποσοστό θνησιμότητας μικρότερο από το ένα δέκατο αυτού του Scutari.Ο Stephen Paget στο Dictionary of National Biography υποστήριξε ότι ο Nightingale μείωσε το ποσοστό θνησιμότητας από 42% σε 2%, είτε κάνοντας η ίδια βελτιώσεις στην υγιεινή είτε καλώντας την Υγειονομική Επιτροπή.Για παράδειγμα, η Nightingale εφάρμοσε το πλύσιμο των χεριών και άλλες πρακτικές υγιεινής στο πολεμικό νοσοκομείο στο οποίο εργαζόταν.

Οι Σύμμαχοι αποφάσισαν ενάντια σε μια αργή επίθεση στη Σεβαστούπολη και αντ' αυτού προετοιμάστηκαν για μια παρατεταμένη πολιορκία.Οι Βρετανοί , υπό τη διοίκηση του Λόρδου Raglan, και οι Γάλλοι , υπό τον Canrobert, τοποθέτησαν τα στρατεύματά τους στα νότια του λιμανιού στη χερσόνησο της Χερσονήσου: ο Γαλλικός Στρατός κατέλαβε τον κόλπο Kamiesch στη δυτική ακτή, ενώ οι Βρετανοί κινήθηκαν προς τα νότια. λιμάνι της Μπαλακλάβα.Ωστόσο, αυτή η θέση δέσμευσε τους Βρετανούς στην υπεράσπιση της δεξιάς πλευράς των συμμαχικών πολιορκητικών επιχειρήσεων, για τις οποίες ο Ράγκλαν διέθετε ανεπαρκή στρατεύματα.Εκμεταλλευόμενος αυτή την έκθεση, ο Ρώσος στρατηγός Liprandi, με περίπου 25.000 άνδρες, ετοιμάστηκε να επιτεθεί στις άμυνες γύρω από την Balaclava, ελπίζοντας να διακόψει την αλυσίδα εφοδιασμού μεταξύ της βρετανικής βάσης και των γραμμών πολιορκίας τους.Η Μάχη της Μπαλακλάβα ξεκίνησε με μια επίθεση ρωσικού πυροβολικού και πεζικού στις οθωμανικές περιοχές που σχημάτισαν την πρώτη γραμμή άμυνας του Μπαλακλάβα στα υψώματα Βορόντσοφ.Οι οθωμανικές δυνάμεις αρχικά αντιστάθηκαν στις ρωσικές επιθέσεις, αλλά χωρίς υποστήριξη αναγκάστηκαν τελικά να υποχωρήσουν.Όταν έπεσαν τα redoubts, το ρωσικό ιππικό κινήθηκε για να εμπλακεί στη δεύτερη αμυντική γραμμή στη Νότια Κοιλάδα, που κατείχε ο Οθωμανός και το Βρετανικό 93ο Σύνταγμα Highland σε αυτό που έγινε γνωστό ως «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή».Αυτή η γραμμή κράτησε και απέκρουσε την επίθεση.όπως και η βρετανική βαριά ταξιαρχία του στρατηγού Τζέιμς Σκάρλετ που επιτέθηκε και νίκησε το μεγαλύτερο ποσοστό της προέλασης του ιππικού, αναγκάζοντας τους Ρώσους να μπουν στην άμυνα.Ωστόσο, μια τελευταία συμμαχική επίθεση ιππικού, που προέκυψε από μια παρερμηνευμένη διαταγή από τον Ράγκλαν, οδήγησε σε ένα από τα πιο διάσημα και δύσμοιρα γεγονότα στη βρετανική στρατιωτική ιστορία - το Charge of the Light Brigade.Η απώλεια της Ελαφράς Ταξιαρχίας ήταν ένα τόσο τραυματικό γεγονός που οι σύμμαχοι ήταν ανίκανοι για περαιτέρω δράση εκείνη την ημέρα.Για τους Ρώσους η μάχη της Μπαλακλάβα ήταν μια νίκη και αποδείχθηκε μια ευπρόσδεκτη τόνωση του ηθικού - είχαν καταλάβει τα συμμαχικά όπλα (από τα οποία αφαιρέθηκαν επτά όπλα και μεταφέρθηκαν στη Σεβαστούπολη ως τρόπαια) και είχαν αποκτήσει τον έλεγχο της οδού Worontsov.

Στις 5 Νοεμβρίου 1854, η Ρωσική 10η Μεραρχία, υπό τον Υποστράτηγο Φ.Ι. Σοϋμόνοφ, εξαπέλυσε μια σφοδρή επίθεση στο συμμαχικό δεξιό πλευρό στην κορυφή του λόφου Home.Η επίθεση έγινε από δύο στήλες 35.000 ανδρών και 134 πυροβόλα πυροβόλων πεδίου της Ρωσικής 10ης Μεραρχίας.Όταν συνδυαζόταν με άλλες ρωσικές δυνάμεις στην περιοχή, η ρωσική επιτιθέμενη δύναμη θα σχημάτιζε έναν τρομερό στρατό περίπου 42.000 ανδρών.Η αρχική ρωσική επίθεση επρόκειτο να γίνει δεκτή από τη Βρετανική Δεύτερη Μεραρχία που έσκαψε στο Home Hill με μόνο 2.700 άνδρες και 12 όπλα.Και οι δύο ρωσικές στήλες κινήθηκαν πλευρικά ανατολικά προς τους Βρετανούς.Ήλπιζαν να συντρίψουν αυτό το τμήμα του Συμμαχικού στρατού προτού φτάσουν οι ενισχύσεις.Η ομίχλη των πρώτων πρωινών ωρών βοήθησε τους Ρώσους κρύβοντας την προσέγγισή τους.Δεν μπορούσαν όλα τα ρωσικά στρατεύματα να χωρέσουν στα στενά ύψη πλάτους 300 μέτρων του Shell Hill.Ως εκ τούτου, ο στρατηγός Soymonov είχε ακολουθήσει την οδηγία του πρίγκιπα Alexander Menshikov και είχε αναπτύξει μέρος της δύναμής του γύρω από τη χαράδρα Careenage.Επιπλέον, τη νύχτα πριν από την επίθεση, ο Soymonov έλαβε εντολή από τον στρατηγό Peter A. Dannenberg να στείλει μέρος της δύναμής του βόρεια και ανατολικά στη γέφυρα Inkerman για να καλύψει τη διέλευση των ενισχύσεων των ρωσικών στρατευμάτων υπό τον υποστράτηγο P. Ya.Παβλόφ .Έτσι, ο Soymonov δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά όλα τα στρατεύματά του στην επίθεση.Όταν ξημέρωσε, ο Soymonov επιτέθηκε στις βρετανικές θέσεις στο Home Hill με 6.300 άνδρες από τα συντάγματα Kolyvansky, Ekaterinburg και Tomsky.Ο Soymonov είχε επίσης άλλα 9.000 στο αποθεματικό.Οι Βρετανοί είχαν ισχυρές πιέτες και είχαν άφθονη προειδοποίηση για τη ρωσική επίθεση παρά την ομίχλη νωρίς το πρωί.Οι πικετοί, μερικοί από τους οποίους στη δύναμη της εταιρείας, ενέπλεξαν τους Ρώσους καθώς κινούνταν για επίθεση.Τα πυρά στην κοιλάδα έδωσαν προειδοποίηση και στους υπόλοιπους της Β' Μεραρχίας, που έσπευσαν στις αμυντικές τους θέσεις.Το ρωσικό πεζικό, προχωρώντας μέσα από την ομίχλη, συναντήθηκε από την προχωρούσα Δεύτερη Μεραρχία, η οποία άνοιξε πυρ με τα τουφέκια Enfield Pattern 1851, ενώ οι Ρώσοι ήταν ακόμα οπλισμένοι με μουσκέτες λείας οπής.Οι Ρώσοι αναγκάστηκαν να μπουν σε μια συμφόρηση λόγω του σχήματος της κοιλάδας και βγήκαν στην αριστερή πλευρά της Δεύτερης Μεραρχίας.Οι σφαίρες Minié των βρετανικών τυφεκίων αποδείχθηκαν θανατηφόρα ακριβείς ενάντια στη ρωσική επίθεση.Εκείνα τα ρωσικά στρατεύματα που επέζησαν απωθήθηκαν στο σημείο ξιφολόγχης.Τελικά, το ρωσικό πεζικό απωθήθηκε μέχρι το τέλος στις δικές του θέσεις πυροβολικού.Οι Ρώσοι εξαπέλυσαν μια δεύτερη επίθεση, επίσης στο αριστερό πλευρό της Δεύτερης Μεραρχίας, αλλά αυτή τη φορά σε πολύ μεγαλύτερο αριθμό και με επικεφαλής τον ίδιο τον Σοϊμόνοφ.Ο καπετάνιος Χιου Ρόουλαντς, υπεύθυνος των βρετανικών πικετών, ανέφερε ότι οι Ρώσοι φόρτωσαν «με τις πιο διαβολικές κραυγές που μπορείτε να φανταστείτε».Σε αυτό το σημείο, μετά τη δεύτερη επίθεση, η θέση των Βρετανών ήταν απίστευτα αδύναμη.Οι βρετανικές ενισχύσεις έφτασαν με τη μορφή της ελαφράς μεραρχίας που ανέβηκε και εξαπέλυσε αμέσως αντεπίθεση κατά μήκος της αριστερής πλευράς του ρωσικού μετώπου, αναγκάζοντας τους Ρώσους να επιστρέψουν.Κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης, ο Σοϋμόνοφ σκοτώθηκε από έναν Βρετανό τουφέκι.Η υπόλοιπη ρωσική στήλη προχώρησε προς την κοιλάδα όπου δέχτηκε επίθεση από βρετανικό πυροβολικό και πικετοφορίες, και τελικά εκδιώχθηκε.Η αντίσταση των βρετανικών στρατευμάτων εδώ είχε αμβλύνει όλες τις αρχικές ρωσικές επιθέσεις.Ο στρατηγός Paulov, επικεφαλής της ρωσικής δεύτερης στήλης περίπου 15.000, επιτέθηκε στις βρετανικές θέσεις στο Sandbag Battery.Καθώς πλησίαζαν, οι 300 Βρετανοί υπερασπιστές έφτιαξαν το τείχος και επιτέθηκαν με τη ξιφολόγχη, διώχνοντας τα κορυφαία ρωσικά τάγματα.Πέντε ρωσικά τάγματα επιτέθηκαν στα πλάγια από το βρετανικό 41ο σύνταγμα, το οποίο τους οδήγησε πίσω στον ποταμό Τσερνάγια.Ο στρατηγός Peter A Dannenberg ανέλαβε τη διοίκηση του ρωσικού στρατού και μαζί με τους αδέσμευτους 9.000 άνδρες από τις αρχικές επιθέσεις, εξαπέλυσε μια επίθεση στις βρετανικές θέσεις στο Home Hill, που κατείχε η Δεύτερη Μεραρχία.Η Ταξιαρχία Φρουρών της Πρώτης Μεραρχίας και η Τέταρτη Μεραρχία βάδιζαν ήδη για να υποστηρίξουν τη Δεύτερη Μεραρχία, αλλά τα βρετανικά στρατεύματα που κρατούσαν το Barrier αποσύρθηκαν, προτού αναληφθεί από άνδρες του 21ου, του 63ου συντάγματος και της ταξιαρχίας τουφέκι.Οι Ρώσοι εκτόξευσαν 7.000 άνδρες εναντίον του Sandbag Battery, τον οποίο υπερασπίζονταν 2.000 Βρετανοί στρατιώτες.Έτσι ξεκίνησε ένας άγριος αγώνας που είδε την μπαταρία να αλλάζει επανειλημμένα χέρια.Σε αυτό το σημείο της μάχης οι Ρώσοι εξαπέλυσαν άλλη μια επίθεση στις θέσεις της Δεύτερης Μεραρχίας στο Home Hill, αλλά η έγκαιρη άφιξη του Γαλλικού Στρατού υπό τον Pierre Bosquet και περαιτέρω ενισχύσεις από τον Βρετανικό Στρατό απέκρουσαν τις ρωσικές επιθέσεις.Οι Ρώσοι είχαν δεσμεύσει τώρα όλα τα στρατεύματά τους και δεν είχαν νέα εφεδρεία με τα οποία να ενεργήσουν.Δύο βρετανικά πυροβόλα 18 λιβρών μαζί με πυροβολικό πεδίου βομβάρδισαν τις ισχυρές ρωσικές θέσεις 100 πυροβόλων στο Shell Hill με πυρά από μπαταρίες.Με τις μπαταρίες τους στο Shell Hill να δέχονται μαραμένα πυρά από τα βρετανικά πυροβόλα, οι επιθέσεις τους αποκρούστηκαν σε όλα τα σημεία και στερούμενοι φρέσκου πεζικού, οι Ρώσοι άρχισαν να αποσύρονται.Οι σύμμαχοι δεν έκαναν καμία προσπάθεια να τους καταδιώξουν.Μετά τη μάχη, τα συμμαχικά συντάγματα σηκώθηκαν και επέστρεψαν στις πολιορκητικές τους θέσεις.

Ο χειμώνας και η επιδείνωση της προσφοράς στρατευμάτων και υλικού και από τις δύο πλευρές οδήγησαν σε διακοπή των χερσαίων επιχειρήσεων.Η Σεβαστούπολη παρέμεινε επενδυμένη από τους συμμάχους, των οποίων οι στρατοί στριμώχνονταν από τον ρωσικό στρατό στο εσωτερικό.Στις 14 Νοεμβρίου, η «Καταιγίδα Μπαλακλάβα», ένα σημαντικό καιρικό γεγονός, βύθισε 30 συμμαχικά πλοία μεταφοράς, συμπεριλαμβανομένου του HMS Prince, το οποίο μετέφερε ένα φορτίο χειμερινών ενδυμάτων.Η καταιγίδα και η μεγάλη κίνηση προκάλεσαν τη διάλυση του δρόμου από την ακτή προς τα στρατεύματα σε ένα τέλμα, το οποίο απαιτούσε από τους μηχανικούς να αφιερώσουν τον περισσότερο χρόνο τους στην επισκευή του, συμπεριλαμβανομένης της εξόρυξης πέτρας.Παραγγέλθηκε ένα τραμ και έφτασε τον Ιανουάριο με πλήρωμα πολιτικού μηχανικού, αλλά χρειάστηκε μέχρι τον Μάρτιο για να έχει εξελιχθεί αρκετά ώστε να έχει κάποια αξιόλογη αξία.Παραγγέλθηκε επίσης ένας ηλεκτρικός τηλέγραφος, αλλά το παγωμένο έδαφος καθυστέρησε την εγκατάστασή του μέχρι τον Μάρτιο, όταν δημιουργήθηκαν οι επικοινωνίες από το βασικό λιμάνι της Μπαλακλάβα με το βρετανικό στρατηγείο.Το άροτρο τοποθέτησης σωλήνων και καλωδίων απέτυχε λόγω του σκληρού παγωμένου εδάφους, αλλά παρόλα αυτά τοποθετήθηκαν 21 μίλια (34 km) καλωδίου.Τα στρατεύματα υπέφεραν πολύ από το κρύο και την αρρώστια, και η έλλειψη καυσίμων τους οδήγησε να αρχίσουν να διαλύουν τα αμυντικά συρματοπλέγματα και τις γοητεύσεις τους.

Η δυσαρέσκεια για τη διεξαγωγή του πολέμου αυξανόταν με το κοινό στη Βρετανία και σε άλλες χώρες και επιδεινώθηκε από τις αναφορές για φιάσκο, ειδικά τις καταστροφικές απώλειες της Ελαφράς Ταξιαρχίας στη Μάχη της Μπαλακλάβα.Την Κυριακή, 21 Ιανουαρίου 1855, μια «ταραχή χιονοστιβάδας» σημειώθηκε στην πλατεία Τραφάλγκαρ κοντά στο St Martin-in-the-Fields, κατά την οποία 1.500 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν κατά του πολέμου πετώντας με χιονόμπαλες καμπίνες και πεζούς.Όταν επενέβη η αστυνομία, οι χιονόμπαλες κατευθύνθηκαν στους αστυφύλακες.Η ταραχή τελικά κατεστάλη από στρατεύματα και αστυνομία που ενεργούσαν με ρόπαλα.Στο Κοινοβούλιο, οι Συντηρητικοί ζήτησαν να λογοδοτήσουν όλοι οι στρατιώτες, το ιππικό και οι ναύτες που στάλθηκαν στην Κριμαία και ακριβή στοιχεία για τον αριθμό των απωλειών που υπέστησαν όλες οι βρετανικές ένοπλες δυνάμεις στην Κριμαία, ειδικά όσον αφορά τη Μάχη της Μπαλακλάβα.Όταν το Κοινοβούλιο ενέκρινε νομοσχέδιο για διερεύνηση με ψήφους 305 κατά 148, ο Αμπερντίν είπε ότι έχασε μια ψήφο δυσπιστίας και παραιτήθηκε από πρωθυπουργός στις 30 Ιανουαρίου 1855. Ο βετεράνος πρώην υπουργός Εξωτερικών Λόρδος Πάλμερστον έγινε πρωθυπουργός.Ο Πάλμερστον υιοθέτησε σκληρή γραμμή και ήθελε να επεκτείνει τον πόλεμο, να υποδαυλίσει αναταραχές στο εσωτερικό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και να μειώσει οριστικά τη ρωσική απειλή για την Ευρώπη.Η Σουηδία-Νορβηγία και η Πρωσία ήταν πρόθυμες να ενωθούν με τη Βρετανία και τη Γαλλία και η Ρωσία ήταν απομονωμένη.

Ο Μεγάλος Κεντρικός Σιδηρόδρομος της Κριμαίας ήταν ένας στρατιωτικός σιδηρόδρομος που κατασκευάστηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1855 κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου από τη Μεγάλη Βρετανία.Σκοπός του ήταν να προμηθεύσει πυρομαχικά και προμήθειες σε συμμαχικούς στρατιώτες που συμμετείχαν στην πολιορκία της Σεβαστούπολης που βρίσκονταν σε ένα οροπέδιο μεταξύ Μπαλακλάβα και Σεβαστούπολης.Μετέφερε επίσης το πρώτο νοσοκομειακό τρένο στον κόσμο.Ο σιδηρόδρομος κατασκευάστηκε με κόστος και χωρίς καμία σύμβαση από τους Peto, Brassey και Betts, μια σύμπραξη αγγλικών εργολάβων σιδηροδρόμων με επικεφαλής τον Samuel Morton Peto.Μέσα σε τρεις εβδομάδες από την άφιξη του στόλου που μετέφερε υλικά και άνδρες, ο σιδηρόδρομος είχε αρχίσει να λειτουργεί και σε επτά εβδομάδες είχαν ολοκληρωθεί 7 μίλια (11 χλμ.) τροχιάς.Ο σιδηρόδρομος ήταν ένας σημαντικός παράγοντας που οδήγησε στην επιτυχία της πολιορκίας.Μετά το τέλος του πολέμου η πίστα πουλήθηκε και αφαιρέθηκε.

Τον Δεκέμβριο του 1855, ο Τσάρος Νικόλαος Α' έγραψε στον Πρίγκιπα Αλέξανδρο Μενσίκοφ, τον Ρώσο Γενικό Διοικητή για τον Κριμαϊκό Πόλεμο, απαιτώντας να τεθούν σε χρήσιμο σκοπό οι ενισχύσεις που αποστέλλονται στην Κριμαία και εκφράζοντας φόβο ότι οι εχθρικές αποβάσεις στην Ευπατόρια ήταν κίνδυνος.Ο Τσάρος φοβόταν δικαίως ότι πρόσθετες συμμαχικές δυνάμεις στην Ευπατόρια, που βρίσκεται 75 χιλιόμετρα βόρεια της Σεβαστούπολης, θα μπορούσαν να αποκόψουν την Κριμαία από τη Ρωσία στον Ισθμό του Περεκόπ, αποκόπτοντας τη ροή των επικοινωνιών, των υλικών και των ενισχύσεων.Λίγο αργότερα, ο πρίγκιπας Μενσίκοφ ενημέρωσε τους αξιωματικούς του στην Κριμαία ότι ο Τσάρος Νικόλαος επέμενε να καταληφθεί η Ευπατορία και να καταστραφεί εάν δεν μπορούσε να κρατηθεί.Για τη διεξαγωγή της επίθεσης, ο Menshikov πρόσθεσε ότι είχε εξουσιοδοτηθεί να χρησιμοποιήσει τις ενισχύσεις αυτή τη στιγμή καθ' οδόν προς την Κριμαία, συμπεριλαμβανομένης της 8ης Μεραρχίας Πεζικού.Στη συνέχεια, ο Menshikov ενήργησε για να επιλέξει έναν διοικητή για την επίθεση στην οποία η πρώτη και η δεύτερη επιλογή του αρνήθηκαν την ανάθεση, προβάλλοντας δικαιολογίες για να αποφύγει να οδηγήσει μια επίθεση που κανένας δεν πίστευε ότι θα είχε επιτυχή έκβαση.Τελικά, ο Menshikov επέλεξε τον υποστράτηγο Stepan Khrulev, έναν αξιωματικό του επιτελείου πυροβολικού που περιγράφεται ως πρόθυμος να «κάνει ακριβώς αυτό που του λέτε», ως τον γενικό αξιωματικό της επιχείρησης.Περίπου στις 6 π.μ., ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί όταν οι Τούρκοι άρχισαν μια γενική κανονιοβολία υποστηριζόμενη από πυρά τουφεκιού.Όσο γρήγορα μπορούσαν να απαντήσουν, οι Ρώσοι άρχισαν τα δικά τους πυρά πυροβολικού.Για περίπου μία ώρα και οι δύο πλευρές συνέχισαν να βομβαρδίζονται η μία την άλλη.Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Khrulev ενίσχυσε την στήλη του στα αριστερά, προώθησε το πυροβολικό του σε απόσταση 500 μέτρων από τα τείχη της πόλης και άρχισε να συγκεντρώνει τα πυρά του από τα κανόνια του στο τουρκικό κέντρο.Αν και τα τουρκικά πυροβόλα ήταν μεγαλύτερου διαμετρήματος, το ρωσικό πυροβολικό άρχισε να έχει κάποια επιτυχία στον κανονιοβολισμό.Λίγο αργότερα, όταν τα τουρκικά πυρά υποχώρησαν, οι Ρώσοι άρχισαν να προωθούν πέντε τάγματα πεζικού προς τα τείχη της πόλης στα αριστερά.Στο σημείο αυτό η επίθεση ουσιαστικά σταμάτησε.Οι τάφροι γέμισαν με νερό σε τέτοιο βάθος που οι επιτιθέμενοι βρέθηκαν γρήγορα ανίκανοι να ανέβουν στα τείχη.Μετά από πολυάριθμες αποτυχημένες προσπάθειες να διασχίσουν τις τάφρους και να ανέβουν τις σκάλες τους στην κορυφή των τειχών, οι Ρώσοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν και να αναζητήσουν καταφύγιο πίσω στο έδαφος του νεκροταφείου.Βλέποντας τις δυσκολίες του εχθρού τους, οι Τούρκοι εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση και έστειλαν ένα τάγμα πεζικού και δύο μοίρες ιππικού έξω από την πόλη για να καταδιώξουν τους Ρώσους καθώς έπεφταν πίσω.Σχεδόν αμέσως, ο Khrulev θεώρησε τις τάφρους ως εμπόδιο που δεν μπορούσε να ξεπεραστεί και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Eupatoria δεν μπορούσε να ληφθεί δεδομένης της άμυνας και του συμπληρώματος υπερασπιστών της.Όταν ρωτήθηκε για τα επόμενα βήματα, ο Χρούλεφ διέταξε τις δυνάμεις του να υποχωρήσουν.Η διαταγή κοινοποιήθηκε στους διοικητές της δεξιάς και της κεντρικής κολώνας, κανένας από τους οποίους δεν είχε εμπλακεί στον αγώνα σε βαθμό που η προσπάθεια της αριστερής στήλης.

Ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Β' και ο πρωθυπουργός του, κόμης Καμίλο ντι Καβούρ, αποφάσισαν να συμπαραταχθούν με τη Βρετανία και τη Γαλλία για να κερδίσουν την εύνοια στα μάτια αυτών των δυνάμεων σε βάρος της Αυστρίας, η οποία είχε αρνηθεί να συμμετάσχει στον πόλεμο κατά της Ρωσίας.Η Σαρδηνία δέσμευσε συνολικά 18.000 στρατιώτες υπό τον υποστράτηγο Alfonso Ferrero La Marmora στην εκστρατεία της Κριμαίας.Ο Καβούρ είχε στόχο να κερδίσει την εύνοια των Γάλλων σχετικά με το ζήτημα της ένωσης της Ιταλίας σε έναν πόλεμο κατά της Αυστριακής Αυτοκρατορίας.Η ανάπτυξη των ιταλικών στρατευμάτων στην Κριμαία και η γενναιοδωρία που επέδειξαν στη μάχη της Τσερνάγια (16 Αυγούστου 1855) και στην πολιορκία της Σεβαστούπολης (1854–1855), επέτρεψαν στο Βασίλειο της Σαρδηνίας να παραστεί στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό ο πόλεμος στο Συνέδριο του Παρισιού (1856), όπου ο Καβούρ μπορούσε να θέσει το ζήτημα του Risorgimento στις ευρωπαϊκές μεγάλες δυνάμεις.Συνολικά 18.061 άνδρες και 3.963 άλογα και μουλάρια επιβιβάστηκαν τον Απρίλιο του 1855 σε βρετανικά και σαρδηνιακά πλοία στο λιμάνι της Γένοβας.Ενώ το πεζικό της γραμμής και οι μονάδες ιππικού προέρχονταν από στρατιώτες, οι οποίοι είχαν προσφερθεί εθελοντικά στην αποστολή, οι Bersaglieri, το πυροβολικό και τα στρατεύματα σάρων απεστάλησαν από τις τακτικές τους μονάδες.δηλ. καθένα από τα 10 τακτικά τάγματα Bersaglieri του στρατού έστειλε τους δύο πρώτους λόχους του για την αποστολή, ενώ δηλαδή το 1ο τάγμα του 2ου Προσωρινού Συντάγματος αποτελούνταν από εθελοντές από το 3ο Σύνταγμα Πεζικού Γραμμής του στρατού.Το σώμα αποβιβάστηκε στη Μπαλακλάβα μεταξύ 9 και 14 Μαΐου 1855.

Στις αρχές του 1855, οι σύμμαχοι Αγγλογάλλοι διοικητές αποφάσισαν να στείλουν μια αγγλογαλλική ναυτική μοίρα στην Αζοφική Θάλασσα για να υπονομεύσουν τις ρωσικές επικοινωνίες και τις προμήθειες στην πολιορκημένη Σεβαστούπολη.Στις 12 Μαΐου 1855, αγγλο-γαλλικά πολεμικά πλοία εισήλθαν στο στενό του Κερτς και κατέστρεψαν την ακτοπλοϊκή μπαταρία του κόλπου Kamishevaya.Μόλις πέρασαν το στενό του Κερτς, βρετανικά και γαλλικά πολεμικά πλοία χτύπησαν κάθε ίχνος ρωσικής ισχύος κατά μήκος της ακτής της Αζοφικής Θάλασσας.Εκτός από το Ροστόφ και το Αζόφ, καμία πόλη, αποθήκη, κτήριο ή οχύρωση δεν ήταν απρόσβλητη από επίθεση και η ρωσική ναυτική δύναμη έπαψε να υπάρχει σχεδόν από τη μια μέρα στην άλλη.Αυτή η συμμαχική εκστρατεία οδήγησε σε σημαντική μείωση των προμηθειών που έρεαν στα πολιορκημένα ρωσικά στρατεύματα στη Σεβαστούπολη.Στις 21 Μαΐου 1855, οι κανονιοφόροι και τα οπλισμένα ατμόπλοια επιτέθηκαν στο λιμάνι του Ταγκανρόγκ, τον πιο σημαντικό κόμβο κοντά στο Ροστόφ στο Ντον.Οι τεράστιες ποσότητες τροφίμων, ειδικά ψωμί, σιτάρι, κριθάρι και σίκαλη.που συγκεντρώθηκαν στην πόλη μετά το ξέσπασμα του πολέμου αποτράπηκε η εξαγωγή τους.Ο Κυβερνήτης του Ταγκανρόγκ, Γιέγκορ Τολστόι και ο αντιστράτηγος Ιβάν Κράσνοφ αρνήθηκαν συμμαχικό τελεσίγραφο απαντώντας: «Οι Ρώσοι δεν παραδίδουν ποτέ τις πόλεις τους».Η αγγλογαλλική μοίρα βομβάρδισε το Ταγκανρόγκ για περισσότερες από έξι ώρες και αποβίβασε 300 στρατιώτες κοντά στην Παλιά Σκάλα στο κέντρο του Ταγκανρόγκ, αλλά τους έριξαν πίσω οι Κοζάκοι του Ντον και ένα σώμα εθελοντών.Τον Ιούλιο του 1855, η συμμαχική μοίρα προσπάθησε να περάσει από το Taganrog στο Rostov-on-Don μπαίνοντας στον ποταμό Don μέσω του ποταμού Mius.Στις 12 Ιουλίου 1855 το HMS Jasper προσγειώθηκε κοντά στο Taganrog χάρη σε έναν ψαρά που μετέφερε σημαδούρες σε ρηχά νερά.Οι Κοζάκοι συνέλαβαν την κανονιοφόρο με όλα τα όπλα της και την ανατίναξαν.Η τρίτη απόπειρα πολιορκίας έγινε στις 19–31 Αυγούστου 1855, αλλά η πόλη ήταν ήδη οχυρωμένη και η μοίρα δεν μπορούσε να πλησιάσει αρκετά κοντά για επιχειρήσεις απόβασης.Ο συμμαχικός στόλος εγκατέλειψε τον Κόλπο του Ταγκανρόγκ στις 2 Σεπτεμβρίου 1855, με μικρές στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά μήκος της ακτής της Αζοφικής Θάλασσας που συνεχίστηκαν μέχρι τα τέλη του 1855.

Η πολιορκία του Καρς ήταν η τελευταία μεγάλη επιχείρηση του Κριμαϊκού Πολέμου.Τον Ιούνιο του 1855, προσπαθώντας να αμβλύνει την πίεση στην άμυνα της Σεβαστούπολης, ο αυτοκράτορας Αλέξανδρος Β' διέταξε τον στρατηγό Νικολάι Μουράβιοφ να οδηγήσει τα στρατεύματά του εναντίον περιοχών οθωμανικού ενδιαφέροντος στη Μικρά Ασία.Ενώνοντας ανόμοια σώματα υπό τη διοίκηση του σε ένα ισχυρό σώμα 25.725 στρατιωτών, 96 ελαφρά όπλα, ο Μουράβιοφ αποφάσισε να επιτεθεί στο Καρς, το πιο σημαντικό φρούριο της Ανατολικής Ανατολίας.Η πρώτη επίθεση αποκρούστηκε από την οθωμανική φρουρά υπό τον Ουίλιαμς.Η δεύτερη επίθεση του Μουράβιοφ απώθησε τους Τούρκους και πήρε τον κεντρικό δρόμο και τα υψώματα πάνω από την πόλη, αλλά το ανανεωμένο σθένος των οθωμανικών στρατευμάτων αιφνιδίασε τους Ρώσους.Οι άγριες μάχες που είχαν ακολουθήσει τους έκαναν να αλλάξουν τακτική και να ξεκινήσουν μια πολιορκία που θα διαρκούσε μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου.Μόλις άκουσε τα νέα της επίθεσης, ο Οθωμανός Διοικητής Ομάρ Πασάς ζήτησε να μετακινηθούν τα οθωμανικά στρατεύματα από τη γραμμή κατά την πολιορκία της Σεβαστούπολης και να αναπτυχθούν εκ νέου στη Μικρά Ασία, κυρίως με την ιδέα της ανακούφισης του Καρς.Μετά από πολλές καθυστερήσεις, που τέθηκαν κατά κύριο λόγο από τον Ναπολέοντα Γ', ο Ομάρ Πασάς έφυγε από την Κριμαία για το Σουχούμι με 45.000 στρατιώτες στις 6 Σεπτεμβρίου.Η άφιξη του Ομάρ Πασά στην ακτή της Μαύρης Θάλασσας βόρεια του Καρς οδήγησε τον Μουράβιοφ να ξεκινήσει μια τρίτη επίθεση στις οθωμανικές δυνάμεις, οι οποίες είχαν σχεδόν λιμοκτονήσει.Στις 29 Σεπτεμβρίου, οι Ρώσοι ανέλαβαν γενική επίθεση στο Καρς, η οποία κράτησε επτά ώρες με άκρα απόγνωση, αλλά απωθήθηκαν.Ωστόσο, ο στρατηγός Ουίλιαμς παρέμεινε απομονωμένος, καθώς ο Ομάρ Πασάς δεν έφτασε ποτέ στην πόλη.Αντί να ανακουφίσει τη φρουρά, βυθίστηκε σε παρατεταμένο πόλεμο στη Μινγκρέλια και κατέλαβε το Σουχούμι στη συνέχεια.Στο μεταξύ, τα οθωμανικά αποθέματα στο Καρς τελείωσαν και οι γραμμές ανεφοδιασμού είχαν αραιωθεί.Η έντονη χιονόπτωση στα τέλη Οκτωβρίου έκανε την οθωμανική ενίσχυση του Καρς αρκετά ανέφικτη.Ο Σελίμ Πασάς, ο γιος του Ομάρ, αποβίβασε άλλο στρατό στην αρχαία πόλη της Τραπεζούντας, στα δυτικά, και άρχισε να βαδίζει νότια προς το Ερζερούμ για να εμποδίσει τους Ρώσους να προχωρήσουν περαιτέρω στην Ανατολία.Οι Ρώσοι έστειλαν μια μικρή δύναμη από τις γραμμές του Καρς για να σταματήσουν την προέλασή του και νίκησαν τους Οθωμανούς στον ποταμό Ινγκούρ στις 6 Νοεμβρίου.Η φρουρά του Καρς αρνήθηκε να αντιμετωπίσει περαιτέρω κακουχίες της χειμερινής πολιορκίας και παραδόθηκε στον στρατηγό Muravyov στις 28 Νοεμβρίου 1855.

Η μάχη σχεδιάστηκε ως επίθεση από τους Ρώσους με στόχο να αναγκάσουν τις συμμαχικές δυνάμεις (Γαλλικές, Βρετανικές, Πιεμόντειες και Οθωμανικές) να υποχωρήσουν και να εγκαταλείψουν την πολιορκία της Σεβαστούπολης.Ο Τσάρος Αλέξανδρος Β' είχε διατάξει τον αρχηγό του στην Κριμαία, Πρίγκιπα Μιχαήλ Γκορτσάκοφ να επιτεθεί στις πολιορκητικές δυνάμεις προτού αυτές ενισχυθούν περαιτέρω.Ο Τσάρος ήλπιζε ότι κερδίζοντας μια νίκη, θα μπορούσε να αναγκάσει μια πιο ευνοϊκή επίλυση της σύγκρουσης.Ο Γκορτσάκοφ δεν πίστευε ότι μια επίθεση θα ήταν επιτυχής, αλλά πίστευε ότι η μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας ήταν κοντά στις θέσεις των Γάλλων και του Πιεμόντε στον ποταμό Chyornaya.Ο Τσάρος διέταξε τον διστακτικό Γκορτσάκοφ να οργανώσει ένα πολεμικό συμβούλιο για να σχεδιάσει την επίθεση.Η επίθεση σχεδιάστηκε για το πρωί της 16ης Αυγούστου με την ελπίδα να αιφνιδιάσει τους Γάλλους και τους Πιεμοντέζους, καθώς είχαν μόλις γιορτάσει την Ημέρα του Αυτοκράτορα (Γαλλία) και την Ημέρα της Κοίμησης της Θεοτόκου (Πιεμόντε).Οι Ρώσοι ήλπιζαν ότι εξαιτίας αυτών των γιορτών ο εχθρός θα ήταν κουρασμένος και λιγότερο προσεκτικός στους Ρώσους.Η μάχη έληξε με ρωσική υποχώρηση και νίκη για τους Γάλλους, τους Πιεμόντε και τους Τούρκους.Ως αποτέλεσμα της σφαγής που έγινε στη μάχη, οι Ρώσοι στρατιώτες είχαν χάσει την εμπιστοσύνη τους στους Ρώσους διοικητές και ήταν πλέον θέμα χρόνου να αναγκαστεί ο ρωσικός στρατός να παραδώσει τη Σεβαστούπολη.

Για μήνες συνεχίστηκε η πολιορκία της Σεβαστούπολης.Τον Ιούλιο οι Ρώσοι έχασαν κατά μέσο όρο 250 άνδρες την ημέρα και τελικά οι Ρώσοι αποφάσισαν να σπάσουν το αδιέξοδο και τη σταδιακή φθορά του στρατού τους.Ο Γκορτσάκοφ και ο στρατός του πεδίου επρόκειτο να κάνουν άλλη μια επίθεση στο Τσερνάγια, την πρώτη μετά το Ίνκερμαν.Στις 16 Αυγούστου, τόσο ο Πάβελ Λιπράντι όσο και το σώμα του Ριντ επιτέθηκαν με μανία στους 37.000 Γάλλους και Σαρδηνούς στρατιώτες στα υψώματα πάνω από τη γέφυρα Τρακτίρ.Οι δράστες μπήκαν με τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, αλλά τελικά ήταν ανεπιτυχείς.Στο τέλος της ημέρας, οι Ρώσοι αποχώρησαν αφήνοντας 260 αξιωματικούς και 8.000 άνδρες νεκρούς ή νεκρούς στο πεδίο.οι Γάλλοι και οι Βρετανοί έχασαν μόνο 1.700.Με αυτή την ήττα η τελευταία ευκαιρία να σωθεί η Σεβαστούπολη χάθηκε.Την ίδια μέρα, ένας αποφασιστικός βομβαρδισμός μείωσε για άλλη μια φορά το Malakoff και τις εξαρτήσεις του σε ανικανότητα, και ήταν με απόλυτη εμπιστοσύνη στο αποτέλεσμα ότι ο Στρατάρχης Pélissier σχεδίασε την τελική επίθεση.Το μεσημέρι της 8ης Σεπτεμβρίου 1855, ολόκληρο το σώμα του Μποσκέ επιτέθηκε ξαφνικά σε όλο τον δεξιό τομέα.Οι μάχες ήταν του πιο απελπισμένου είδους: η γαλλική επίθεση στο Malakoff ήταν επιτυχής, αλλά οι άλλες δύο γαλλικές επιθέσεις αποκρούστηκαν.Η βρετανική επίθεση στο Ρεντάν ήταν αρχικά επιτυχής, αλλά μια ρωσική αντεπίθεση έδιωξε τους Βρετανούς από τον προμαχώνα δύο ώρες μετά την απόκρουση των γαλλικών επιθέσεων στον Προμαχώνα Φλάγκσταφ.Με την αποτυχία των γαλλικών επιθέσεων στον αριστερό τομέα αλλά με την πτώση του Malakoff στα γαλλικά χέρια ακυρώθηκαν περαιτέρω επιθέσεις.Οι ρωσικές θέσεις γύρω από την πόλη δεν ήταν πλέον ανθεκτικές.Καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας ο βομβαρδισμός κούρεψε τους μαζικούς Ρώσους στρατιώτες σε όλη τη γραμμή.Η πτώση του Malakoff ήταν το τέλος της πολιορκίας της πόλης.Εκείνο το βράδυ οι Ρώσοι τράπηκαν σε φυγή πάνω από τις γέφυρες στη βόρεια πλευρά και στις 9 Σεπτεμβρίου οι νικητές κατέλαβαν την άδεια και φλεγόμενη πόλη.Οι απώλειες στην τελευταία επίθεση ήταν πολύ βαριές: για τους Συμμάχους πάνω από 8.000 άνδρες, για τους Ρώσους 13.000.Τουλάχιστον δεκαεννέα στρατηγοί είχαν πέσει την τελευταία μέρα και με την κατάληψη της Σεβαστούπολης αποφασίστηκε ο πόλεμος.Δεν έγιναν σοβαρές επιχειρήσεις εναντίον του Γκορτσάκοφ, ο οποίος, με τον στρατό πεδίου και τα απομεινάρια της φρουράς, κρατούσε τα υψώματα στη φάρμα του Μακένζι.Αλλά το Kinburn δέχτηκε επίθεση από τη θάλασσα και, από ναυτική άποψη, έγινε η πρώτη περίπτωση χρήσης πολεμικών πλοίων Ironclad.Στις 26 Φεβρουαρίου συμφωνήθηκε ανακωχή και στις 30 Μαρτίου 1856 υπογράφηκε η Συνθήκη των Παρισίων.

Η Μάχη του Μεγάλου Ρεντάν ήταν μια μεγάλη μάχη κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου, που πολέμησε μεταξύ των βρετανικών δυνάμεων εναντίον της Ρωσίας στις 18 Ιουνίου και 8 Σεπτεμβρίου 1855 ως μέρος της Πολιορκίας της Σεβαστούπολης.Ο Γαλλικός στρατός εισέβαλε επιτυχώς στο Redoubt Malakoff, ενώ μια ταυτόχρονη βρετανική επίθεση στο Great Redan στα νότια του Malakoff αποκρούστηκε.Σύγχρονοι σχολιαστές έχουν προτείνει ότι, αν και ο Ρεντάν έγινε τόσο σημαντικός για τους Βικτωριανούς, πιθανότατα δεν ήταν ζωτικής σημασίας για την κατάληψη της Σεβαστούπολης.Το φρούριο στο Malakhov ήταν πολύ πιο σημαντικό και βρισκόταν στη γαλλική σφαίρα επιρροής.Όταν οι Γάλλοι εισέβαλαν μετά από μια πολιορκία έντεκα μηνών στον τελικό, η βρετανική επίθεση στο Ρεντάν έγινε κάπως περιττή.

Η Μάχη του Kinburn, μια συνδυασμένη χερσαία-ναυτική εμπλοκή κατά τη διάρκεια του τελευταίου σταδίου του Κριμαϊκού Πολέμου, έλαβε χώρα στην άκρη της χερσονήσου Kinburn στις 17 Οκτωβρίου 1855. Κατά τη διάρκεια της μάχης ένας συνδυασμένος στόλος πλοίων από το Γαλλικό Ναυτικό και το Βρετανικό Βασιλικό Το Πολεμικό Ναυτικό βομβάρδισε τις ρωσικές παράκτιες οχυρώσεις αφού οι αγγλογαλλικές χερσαίες δυνάμεις τις είχαν πολιορκήσει.Τρεις γαλλικές σιδερένιες μπαταρίες πραγματοποίησαν την κύρια επίθεση, κατά την οποία το κύριο ρωσικό φρούριο καταστράφηκε σε μια ενέργεια που διήρκεσε περίπου τρεις ώρες.Η μάχη, αν και στρατηγικά ασήμαντη με μικρή επίδραση στην έκβαση του πολέμου, είναι αξιοσημείωτη για την πρώτη χρήση σύγχρονων σιδερένιων πολεμικών πλοίων σε δράση.Αν και χτυπούσαν συχνά, τα γαλλικά πλοία κατέστρεψαν τα ρωσικά οχυρά μέσα σε τρεις ώρες, με ελάχιστες απώλειες στη διαδικασία.Αυτή η μάχη έπεισε τα σύγχρονα ναυτικά να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν νέα μεγάλα πολεμικά πλοία με τεθωρακισμένα.Αυτό υποκίνησε μια ναυτική κούρσα εξοπλισμών μεταξύ Γαλλίας και Βρετανίας που διήρκεσε πάνω από μια δεκαετία.

Η Γαλλία, η οποία είχε στείλει πολύ περισσότερους στρατιώτες στον πόλεμο και είχε πολύ περισσότερες απώλειες από ό,τι η Βρετανία, ήθελε να τελειώσει ο πόλεμος, όπως και η Αυστρία.Οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν στο Παρίσι τον Φεβρουάριο του 1856 και ήταν εκπληκτικά εύκολες.Η Γαλλία, υπό την ηγεσία του Ναπολέοντα Γ', δεν είχε ιδιαίτερα συμφέροντα στη Μαύρη Θάλασσα και έτσι δεν υποστήριξε τις σκληρές βρετανικές και αυστριακές προτάσεις.Οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις στο Συνέδριο του Παρισιού κατέληξαν στην υπογραφή της Συνθήκης του Παρισιού στις 30 Μαρτίου 1856. Σύμφωνα με το άρθρο III, η Ρωσία αποκατέστησε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία την πόλη και την ακρόπολη του Καρς και «όλα τα άλλα μέρη της οθωμανικής επικράτειας που είχε στην κατοχή του το ρωσικό στρατό».Η Ρωσία επέστρεψε τη Νότια Βεσσαραβία στη Μολδαβία.Με το Άρθρο IV, η Βρετανία, η Γαλλία, η Σαρδηνία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία αποκατέστησαν στη Ρωσία «τις πόλεις και τα λιμάνια της Σεβαστούπολης, της Μπαλακλάβα, του Καμίς, της Ευπατορίας, του Κερτς, του Τζενικάλε, του Κίνμπουρν καθώς και όλα τα άλλα εδάφη που κατέλαβαν τα συμμαχικά στρατεύματα».Σύμφωνα με τα άρθρα XI και XIII, ο Τσάρος και ο Σουλτάνος ​​συμφώνησαν να μην δημιουργήσουν κανένα ναυτικό ή στρατιωτικό οπλοστάσιο στην ακτή της Μαύρης Θάλασσας.Οι ρήτρες της Μαύρης Θάλασσας αποδυνάμωσαν τη Ρωσία, η οποία δεν αποτελούσε πλέον ναυτική απειλή για τους Οθωμανούς.Τα Πριγκιπάτα της Μολδαβίας και της Βλαχίας επιστράφηκαν ονομαστικά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και η Αυστριακή Αυτοκρατορία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την προσάρτησή της και να τερματίσει την κατοχή τους, αλλά στην πράξη έγιναν ανεξάρτητες.Η Συνθήκη των Παρισίων δέχθηκε την Οθωμανική Αυτοκρατορία στη Συναυλία της Ευρώπης και οι μεγάλες δυνάμεις δεσμεύτηκαν να σεβαστούν την ανεξαρτησία και την εδαφική της ακεραιότητα.

Ο Orlando Figes επισημαίνει τη μακροπρόθεσμη ζημιά που υπέστη η Ρωσική Αυτοκρατορία : «Η αποστρατιωτικοποίηση της Μαύρης Θάλασσας ήταν ένα σημαντικό πλήγμα για τη Ρωσία, η οποία δεν ήταν πλέον σε θέση να προστατεύσει τα ευάλωτα νότια παράκτια σύνορά της από τους Βρετανούς ή οποιονδήποτε άλλο στόλο... Η καταστροφή του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας, της Σεβαστούπολης και άλλων ναυτικών αποβάθρων ήταν ταπείνωση.Κανένας υποχρεωτικός αφοπλισμός δεν είχε επιβληθεί ποτέ σε μια μεγάλη δύναμη στο παρελθόν... Οι Σύμμαχοι δεν πίστευαν πραγματικά ότι είχαν να κάνουν με μια ευρωπαϊκή δύναμη στη Ρωσία. Θεωρούσαν τη Ρωσία ως ημιασιατικό κράτος... Στην ίδια τη Ρωσία, η ήττα της Κριμαίας δυσφήμησε τις ένοπλες υπηρεσίες και τόνισε την ανάγκη εκσυγχρονισμού της άμυνας της χώρας, όχι μόνο με την αυστηρά στρατιωτική έννοια, αλλά και μέσω της κατασκευής σιδηροδρόμων, της εκβιομηχάνισης , υγιή οικονομικά και ούτω καθεξής... Η εικόνα που είχαν δημιουργήσει πολλοί Ρώσοι για τη χώρα τους –τη μεγαλύτερη, πλουσιότερη και πιο ισχυρή στον κόσμο– είχε ξαφνικά γκρεμιστεί.Η οπισθοδρόμηση της Ρωσίας είχε αποκαλυφθεί... Η καταστροφή της Κριμαίας είχε αποκαλύψει το ελλείψεις κάθε θεσμού στη Ρωσία – όχι μόνο η διαφθορά και η ανικανότητα της στρατιωτικής διοίκησης, η τεχνολογική καθυστέρηση του στρατού και του ναυτικού ή οι ανεπαρκείς δρόμοι και η έλλειψη σιδηροδρόμων που ευθύνονται για τα χρόνια προβλήματα εφοδιασμού, αλλά η κακή κατάσταση και ο αναλφαβητισμός των δουλοπάροικων που αποτελούσαν τις ένοπλες δυνάμεις, την αδυναμία της δουλοπαροικίας να διατηρήσει μια κατάσταση πολέμου ενάντια στις βιομηχανικές δυνάμεις και τις αποτυχίες της ίδιας της απολυταρχίας».Μετά την ήττα στον Κριμαϊκό Πόλεμο, η Ρωσία φοβόταν ότι η Ρωσική Αλάσκα θα καταληφθεί εύκολα σε οποιονδήποτε μελλοντικό πόλεμο με τους Βρετανούς.Ως εκ τούτου, ο Αλέξανδρος Β' επέλεξε να πουλήσει το έδαφος στις Ηνωμένες Πολιτείες .Ο Τούρκος ιστορικός Candan Badem έγραψε: "Η νίκη σε αυτόν τον πόλεμο δεν έφερε κανένα σημαντικό υλικό κέρδος, ούτε καν πολεμική αποζημίωση. Από την άλλη πλευρά, το οθωμανικό ταμείο σχεδόν χρεοκοπούσε λόγω πολεμικών εξόδων".Ο Badem προσθέτει ότι οι Οθωμανοί δεν πέτυχαν σημαντικά εδαφικά κέρδη, έχασαν το δικαίωμα ναυτικού στη Μαύρη Θάλασσα και δεν κατάφεραν να αποκτήσουν το καθεστώς της μεγάλης δύναμης.Περαιτέρω, ο πόλεμος έδωσε ώθηση στην ένωση των παραδουνάβιων ηγεμονιών και τελικά στην ανεξαρτησία τους.Ο Κριμαϊκός Πόλεμος σηματοδότησε την εκ νέου άνοδο της Γαλλίας στη θέση της εξέχουσας δύναμης στην Ήπειρο, τη συνεχιζόμενη παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μια περίοδο κρίσης για την Αυτοκρατορική Ρωσία.Όπως σημειώνει ο Φούλερ, «η Ρωσία είχε χτυπηθεί στη χερσόνησο της Κριμαίας και ο στρατός φοβόταν ότι αναπόφευκτα θα ηττηθεί ξανά εκτός και αν ληφθούν μέτρα για να ξεπεράσει τη στρατιωτική της αδυναμία».Για να αντισταθμίσει την ήττα της στον Κριμαϊκό Πόλεμο, η Ρωσική Αυτοκρατορία ξεκίνησε στη συνέχεια σε πιο εντατική επέκταση στην Κεντρική Ασία, εν μέρει για να αποκαταστήσει την εθνική υπερηφάνεια και εν μέρει για να αποσπάσει την προσοχή της Βρετανίας στην παγκόσμια σκηνή, εντείνοντας το Μεγάλο Παιχνίδι.Ο πόλεμος σηματοδότησε επίσης την κατάρρευση της πρώτης φάσης του Concert of Europe, του συστήματος ισορροπίας δυνάμεων που κυριάρχησε στην Ευρώπη από το Συνέδριο της Βιέννης το 1815 και περιλάμβανε τη Γαλλία , τη Ρωσία, την Πρωσία, την Αυστρία και το Ηνωμένο Βασίλειο .Από το 1854 έως το 1871, η έννοια του Concert of Europe αποδυναμώθηκε, οδηγώντας στις κρίσεις που ήταν οι ενώσεις της Γερμανίας και τηςΙταλίας , πριν από την αναζωπύρωση των διασκέψεων των μεγάλων δυνάμεων.