በ1947 በህንድ የነጻነት ህግ ላይ እንደተገለፀውየህንድ ክፍፍል የብሪታንያ አገዛዝ በደቡብ እስያ ማብቃቱን የሚያሳይ ሲሆን በነሀሴ 14 እና 15, 1947 እንደቅደም ተከተላቸው ህንድ እና ፓኪስታን ሁለት ነጻ ግዛቶች እንዲፈጠሩ አድርጓል።ይህ ክፍፍል የብሪቲሽ ህንድ አውራጃዎች ቤንጋል እና ፑንጃብ በሃይማኖታዊ ጎራዎች ላይ በመመስረት መከፋፈልን ያካተተ ሲሆን ሙስሊም የሚበዛባቸው አካባቢዎች የፓኪስታን አካል ሲሆኑ ሙስሊም ያልሆኑ አካባቢዎች ደግሞ ህንድን ተቀላቅለዋል።ከግዛት ክፍፍል ጋር፣ እንደ ብሪቲሽ ህንድ ጦር፣ ባህር ኃይል፣ አየር ኃይል፣ ሲቪል ሰርቪስ፣ ባቡር እና ግምጃ ቤት ያሉ ንብረቶችም ተከፋፈሉ።ይህ ክስተት ከ14 እስከ 18 ሚሊዮን የሚደርሱ ሰዎች ወደ ሌላ ቦታ ተንቀሳቅሰዋል፣ እና በአመጽ እና በግርግር ምክንያት ወደ አንድ ሚሊዮን የሚጠጉ ሰዎች ለሞት ሲዳረጉ፣ ግዙፍ እና ፈጣን ስደትን አስከትሏል።እንደ ዌስት ፑንጃብ እና ምስራቅ ቤንጋል ካሉ ክልሎች የመጡ ስደተኞች በዋናነት ሂንዱዎች እና ሲክ ወደ ህንድ ተሰደዱ፣ ሙስሊሞች ደግሞ ወደ ፓኪስታን ተዛውረዋል፣ በሃይማኖተኞች መካከል ደህንነትን ይፈልጋሉ።ክፋዩ በተለይ በፑንጃብ እና ቤንጋል እንዲሁም እንደ ካልካታ፣ ዴሊ እና ላሆር ባሉ ከተሞች ሰፊ የጋራ ብጥብጥ አስነስቷል።በእነዚህ ግጭቶች ወደ አንድ ሚሊዮን የሚጠጉ ሂንዱዎች፣ ሙስሊሞች እና ሲኮች ህይወታቸውን አጥተዋል።ጥቃቱን ለማቃለል እና ስደተኞችን ለመደገፍ የተደረገው ጥረት የህንድ እና የፓኪስታን መሪዎች ናቸው።በተለይም ማህተመ ጋንዲ በካልካታ እና ዴሊ በፆም ሰላም እንዲሰፍን ትልቅ ሚና ተጫውቷል።^[4] የህንድ እና የፓኪስታን መንግስታት የእርዳታ ካምፖችን አቋቁመው ለሰብአዊ እርዳታ ሰራዊቶችን አሰባስበዋል።እነዚህ ጥረቶች ቢኖሩም፣ ክፍፍሉ በህንድ እና በፓኪስታን መካከል የጥላቻ እና ያለመተማመን ትሩፋትን ትቶ እስከ ዛሬ ድረስ ባለው ግንኙነት ላይ ተጽዕኖ አሳድሯል።