Наздикии Усмон хашму газаби ансор ва аъзои шуароро барангехт.Дар соли 645/46 ӯ Ҷазираро (Байни Байнанноҳии Боло) ба волии Сурияи Муовия илова кард ва дархости онро дар бораи тасарруфи тамоми сарзаминҳои тоҷи Византия дар Сурия барои кӯмак ба пардохти аскарони худ қонеъ кард.Ӯ андозҳои зиёдатиро аз вилоятҳои сарватманди Куфа ваМиср ба хазинаи Мадина мефиристод, ки онро дар ихтиёри худ истифода мекард ва зуд-зуд маблағ ва ғанимати ҷангии онро ба хешовандони Умавиён медод.Гузашта аз ин, заминҳои сердаромади тоҷи Сосонии Ироқ , ки Умар онро ба манфиати шаҳрҳои гарнизони арабҳои Куфа ва Басра ҳамчун моликияти умумӣ таъин карда буд, ба заминҳои тоҷи халифа табдил дода шуд, то ба салоҳдиди Усмон истифода шавад.Нафрати афзоянда алайҳи ҳукмронии Усмон дар Ироқу Миср ва миёни Ансору Қурайши Мадина бо муҳосира ва кушта шудани халифа дар соли 656 ба авҷи худ расид.