Тақсими Империяи Усмонӣ (30 октябри 1918 - 1 ноябри 1922) як ҳодисаи геополитикӣ буд, ки пас аз Ҷанги Якуми Ҷаҳонӣ ва ишғоли Истамбул аз ҷониби нерӯҳои Бритониё , Фаронса ваИтолиё дар моҳи ноябри соли 1918 ба вуқӯъ пайваст. Қувваҳои муттаҳид дар ибтидои Ҷанги Якуми Ҷаҳонӣ ^[91] , бахусус Созишномаи Сайкс-Пико, пас аз он ки Империяи Усмонӣ ба Олмон ҳамроҳ шуд, то Иттифоқи Усмонӣ-Германиро таъсис дод.^[92] Конгломератсияи бузурги қаламравҳо ва халқҳое, ки қаблан империяи Усмонӣ буданд, ба якчанд давлатҳои нав тақсим карда шуданд.^[93] Империяи Усмонӣ аз нигоҳи геополитикӣ, фарҳангӣ ва идеологӣ давлати пешбари исломӣ буд.Тақсимоти Империяи Усмонӣ пас аз ҷанг боиси ҳукмронии қудратҳои ғарбӣ ба мисли Бритониё ва Фаронса дар Ховари Миёна шуд ва бунёди ҷаҳони муосири араб ва Ҷумҳурии Туркияро дид.Муқовимат ба нуфузи ин қудратҳо аз Ҷунбиши Миллии Туркия буд, аммо дар дигар давлатҳои пас аз Усмонӣ то давраи деколонизатсияи босуръати пас аз Ҷанги Дуюми Ҷаҳонӣ густариш наёфт.Пас аз фурӯпошии ҳукумати усмонӣ, намояндагони он дар соли 1920 Шартномаи Севрро имзо карданд, ки он қисми зиёди қаламрави Туркияи имрӯзаро дар байни Фаронса, Британияи Кабир, Юнон ва Италия тақсим мекард.Чанги истицлолияти Туркия давлатхои Европаи Гарбиро мачбур кард, ки пеш аз тасдик шудани шартнома ба сари мизи гуфтушунид баргарданд.Европаи Гарбй ва Мачлиси Бузурги Миллии Туркия дар соли 1923 шартномаи нави Лозаннаро имзо ва тасдик намуда, шартномаи Севрро иваз карда, аз рУи аксарияти масъалахои территориявй якдилй хосил карданд.