Latem 1208 roku nowy cesarz Bułgarii Boril, który kontynuował wojnę swojego poprzednika Kaloyana z Cesarstwem Łacińskim, najechał wschodnią Trację.Cesarz łaciński Henryk zebrał armię w Selymbrii i udał się do Adrianopola.Na wieść o marszu krzyżowców Bułgarzy wycofali się na lepsze pozycje w rejonie Beroia (Stara Zagora).W nocy wysłali jeńców bizantyjskich wraz z łupem na północ od Gór Bałkańskich i w szyku bojowym ruszyli do nieufortyfikowanego obozu łacińskiego.O świcie nagle zaatakowali, a dyżurujący żołnierze podjęli zaciętą walkę, aby zyskać trochę czasu dla reszty na przygotowanie się do bitwy.Kiedy Latynosi wciąż tworzyli swoje oddziały, ponieśli ciężkie straty, zwłaszcza z rąk licznych i doświadczonych bułgarskich łuczników, którzy strzelali do tych, którzy wciąż byli bez zbroi.W międzyczasie kawaleria bułgarska zdołała ominąć flanki łacińskie i zaatakować ich główne siły.W bitwie, która wywiązała się, krzyżowcy stracili wielu ludzi, a sam cesarz został powalony, ledwo uchodząc z niewoli - rycerzowi udało się przeciąć mieczem linę i ciężką zbroją ochronił Henryka przed bułgarskimi strzałami.W końcu krzyżowcy, zmuszeni przez bułgarską kawalerię, wycofali się i w szyku bojowym wycofali się do Philippopolis (Płowdiw).Odwrót trwał dwanaście dni, podczas których Bułgarzy uważnie podążali za swoimi przeciwnikami i nękali ich, zadając straty głównie łacińskiej tylnej straży, kilkakrotnie ratowanej przed całkowitym upadkiem przez główne siły krzyżowców.Jednak pod Płowdiwem krzyżowcy ostatecznie zaakceptowali bitwę.