Abbas II był siódmym szachem Safawidów w Iranie, panującym od 1642 do 1666 roku. Jako najstarszy syn Safiego i jego czerkieskiej żony Anny Khanum, odziedziczył tron ​​w wieku dziewięciu lat i musiał polegać na regencji pod przewodnictwem Saru Taqi, niegdysiejszy wielki wezyr swojego ojca, aby rządził w jego miejsce.Podczas regencji Abbas otrzymał formalne królewskie wykształcenie, którego do tej pory mu odmawiano.W 1645 roku, w wieku piętnastu lat, udało mu się odsunąć od władzy Saru Taqi, a po oczyszczeniu szeregów biurokratycznych umocnił władzę nad swoim dworem i rozpoczął absolutne rządy.Panowanie Abbasa II charakteryzowało się spokojem i postępem.Celowo uniknął wojny z Imperium Osmańskim , a jego stosunki z Uzbekami na wschodzie były przyjazne.Poprawił swoją reputację dowódcy wojskowego, dowodząc swoją armią podczas wojny z imperium Mogołów i skutecznie odzyskując miasto Kandahar.Na jego rozkaz Rostom Khan, król Kartli i wasal Safawidów, najechał Królestwo Kachetii w 1648 roku i zesłał zbuntowanego monarchę Teimuraza I na wygnanie;w 1651 r. Teimuraz przy wsparciu caratu rosyjskiego próbował odzyskać utraconą koronę, lecz Rosjanie zostali pokonani przez armię Abbasa w krótkim konflikcie toczonym w latach 1651–1653;najważniejszym wydarzeniem wojny było zniszczenie rosyjskiej twierdzy po irańskiej stronie rzeki Terek.Abbas stłumił także bunt prowadzony przez Gruzinów w latach 1659–1660, w którym uznał Wachtanga V za króla Kartli, ale kazał stracić przywódców rebeliantów.Od połowy swego panowania Abbas był zajęty upadkiem finansowym, który nękał królestwo aż do końca dynastii Safawidów.Aby zwiększyć dochody, w 1654 r. Abbas mianował Mohammada Bega, wybitnego ekonomistę.Nie udało mu się jednak przezwyciężyć kryzysu gospodarczego.Wysiłki Mohammada Bega często szkodziły skarbowi.Brał łapówki od Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej i przydzielał członkom swojej rodziny różne stanowiska.W 1661 roku Mohammada Bega zastąpił Mirza Mohammad Karaki, słaby i nieaktywny administrator.Został wykluczony ze spraw szacha w wewnętrznym pałacu do tego stopnia, że ​​nie miał pojęcia o istnieniu Sama Mirzy, przyszłego Sulejmana i kolejnego szacha Iranu Safawidów.