W 756 roku Abd al-Rahman I, książę zdetronizowanej rodziny królewskiej Umajjadów , odmówił uznania władzy kalifatu Abbasydów i został niezależnym emirem Kordoby.Uciekał przez sześć lat po tym, jak Umajjadzi stracili pozycję kalifa w Damaszku w 750 roku na rzecz Abbasydów.Chcąc odzyskać władzę, pokonał obecnych muzułmańskich władców tego obszaru, którzy przeciwstawili się rządom Umajjadów i zjednoczył różne lokalne lenna w emirat.Jednak to pierwsze zjednoczenie al-Andalus pod rządami Abd al-Rahmana zajęło jeszcze ponad dwadzieścia pięć lat (Toledo, Saragossa, Pampeluna, Barcelona).Przez następne półtora wieku jego potomkowie pozostawali emirami Kordoby, sprawując nominalną kontrolę nad resztą al-Andalus, a czasem nawet nad częściami zachodniego Maghrebu, ale z rzeczywistą kontrolą zawsze pod znakiem zapytania, szczególnie nad marszami wzdłuż chrześcijańskiej granicy , ich moc wahała się w zależności od kompetencji poszczególnych emirów.Na przykład władza emira Abdullaha ibn Muhammada al-Umawiego (ok. 900) nie sięgała poza samą Kordobę.