Po śmierci króla Kawili w 1815 roku władzę w Chiang Mai objął jego młodszy brat Thammalangka.Jednak kolejni władcy nie otrzymali tytułu „króla”, lecz zamiast tego otrzymali od dworu w Bangkoku szlachecką rangę Phraya.Struktura przywództwa w Lanna była wyjątkowa: Chiang Mai, Lampang i Lamphun miały władcę z dynastii Chetton, przy czym władca Chiang Mai nadzorował wszystkich lordów Lanna.Byli lojalni wobec królów Chakri z Bangkoku , a sukcesja była kontrolowana przez Bangkok.Władcy ci mieli znaczną autonomię w swoich regionach.Khamfan zastąpił Thammalangkę w 1822 r., co zapoczątkowało wewnętrzne konflikty polityczne w dynastii Chetton.Jego panowanie było świadkiem konfrontacji z członkami rodziny, w tym z kuzynem Khammoonem i bratem Duangthipem.Śmierć Khamfana w 1825 roku doprowadziła do dalszych walk o władzę, które ostatecznie doprowadziły do ​​przejęcia kontroli przez Phutthawonga, osobę z zewnątrz pierwotnej linii.Jego panowanie charakteryzowało się pokojem i stabilnością, ale napotkał także naciski zewnętrzne, zwłaszcza ze strony Brytyjczyków, którzy rozpoczynali obecność w sąsiedniej Birmie.Wpływy brytyjskie wzrosły po zwycięstwie w pierwszej wojnie anglo-birmańskiej w 1826 r. Do 1834 r. negocjowali porozumienia graniczne z Chiang Mai, które zostały uzgodnione bez zgody Bangkoku.W tym okresie odrodziły się także opuszczone miasta, takie jak Chiang Rai i Phayao.Śmierć Phutthawonga w 1846 r. wyniosła Mahawonga do władzy, który musiał radzić sobie zarówno z wewnętrzną polityką rodzinną, jak i rosnącymi brytyjskimi interwencjami w regionie.