Na początku lat siedemdziesiątych XVIII wieku, po odniesieniach zwycięstw militarnych nad Syjamem iChinami , Birmańczycy stali się zbyt pewni siebie, a ich lokalne władze stały się aroganckie i represyjne.Takie zachowanie, szczególnie ze strony birmańskiego gubernatora Thado Mindina w Chiang Mai, doprowadziło do powszechnego niezadowolenia.W rezultacie w Lanna wybuchł bunt, a 15 stycznia 1775 r. przy pomocy Syjamczyków lokalny wódz Kawila z Lampang skutecznie obalił panowanie birmańskie. Położyło to kres 200-letniej dominacji Birmy w regionie.Po tym zwycięstwie Kawila został mianowany księciem Lampang, a Phaya Chaban został księciem Chiang Mai, obaj służący pod panowaniem syjamskim.W styczniu 1777 roku nowo koronowany król birmański Singu Min, zdeterminowany, by odbić terytoria Lanna, wysłał 15-tysięczną armię, aby zajęła Chiang Mai.W obliczu tych sił Phaya Chaban, dysponując ograniczoną liczbą żołnierzy, zdecydował się na ewakuację Chiang Mai i przeniesienie się na południe do Tak.Następnie Birmańczycy zbliżyli się do Lampang, co skłoniło jej przywódcę Kawilę również do odwrotu.Jednak gdy siły birmańskie się wycofały, Kawili udało się ponownie przejąć kontrolę nad Lampangiem, podczas gdy Phaya Chaban napotkał trudności.Chiang Mai w następstwie konfliktu legło w gruzach.Miasto było opuszczone, a kroniki Lanny malowały żywy obraz natury odzyskującej swoją domenę: „miasto opanowały drzewa dżungli i dzikie zwierzęta”.Lata nieustannych wojen odcisnęły piętno na populacji Lanna, prowadząc do jej znacznego spadku, ponieważ mieszkańcy albo zginęli, albo uciekli na bezpieczniejsze tereny.Lampang okazał się jednak główną obroną przed Birmańczykami.Dopiero dwie dekady później, w 1797 r., Kawila z Lampang podjęła się zadania rewitalizacji Chiang Mai, przywracając mu rolę serca Lanny i bastionu przed potencjalnymi najazdami Birmy.