Koloman został koronowany na króla Chorwacji w Biogradzie na Moru w 1102 roku. W XIII wieku archidiakon Tomasz napisał, że unia Chorwacji i Węgier była konsekwencją podboju.Jednak konwencja Pacta conventa z końca XIV wieku podaje, że koronację otrzymał dopiero po osiągnięciu porozumienia z dwunastoma czołowymi chorwackimi szlachcicami, ponieważ Chorwaci przygotowywali się do obrony przed nim siłą swojego królestwa.To, czy ten dokument jest fałszerstwem, czy autentycznym źródłem, jest przedmiotem debaty naukowej.Próbując zapobiec sojuszowi Kolomana z Boemundem I z Antiochii, cesarz bizantyjski Aleksy I Komnen zaaranżował w 1104 lub 1105 małżeństwo swojego syna i następcy Jana z kuzynką Kolomana Piroską. Sojusz z Cesarstwem Bizantyjskim również umożliwiło Kolomanowi najazd na Dalmację w 1105 roku. Według Żywota błogosławionego Jana z Trogiru osobiście dowodził swoimi wojskami oblegającymi Zadar, najbardziej wpływowe z miast Dalmacji.Oblężenie trwało do czasu, gdy biskup Jan Trogir wynegocjował traktat między Kolomanem a obywatelami, którzy przyjęli zwierzchnictwo króla.Miasto Split również poddało się po krótkim oblężeniu, ale dwa inne miasta Dalmacji – Trogir i Szybenik – skapitulowały bez oporu.W Żywocie św. Krzysztofa Męczennika czytamy również, że flota węgierska podbiła wyspy Zatoki Kvarnerskiej, w tym Brač, Cres, Krk i Rab.Archidiakon Tomasz opowiada, że ​​Coloman przyznał każdemu miastu w Dalmacji własną „kartę wolności”, aby zapewnić ich lojalność.Wolności te obejmowały prawo obywateli do swobodnego wyboru biskupa w swoim mieście oraz zwolnienie ich z wszelkich danin należnych monarchie.Po podboju Dalmacji Koloman przyjął nowy tytuł – „króla Węgier, Chorwacji i Dalmacji” – który po raz pierwszy został odnotowany w 1108 roku.