Kiedy król Mongkut wstąpił na tron ​​​​syjamski, był poważnie zagrożony przez sąsiednie państwa.Potęgi kolonialne Wielkiej Brytanii i Francji wkroczyły już na terytoria pierwotnie należące do syjamskiej strefy wpływów.Mongkut i jego następca Chulalongkorn (Rama V) dostrzegli tę sytuację i próbowali wzmocnić siły obronne Syjamu poprzez modernizację, aby wchłonąć zachodnie osiągnięcia naukowe i techniczne, unikając w ten sposób kolonizacji.Obaj monarchowie, którzy rządzili w tej epoce, byli pierwszymi z formacją zachodnią.Król Mongkut żył 26 lat jako wędrowny mnich, a później jako opat Wat Bowonniwet Vihara.Znał się nie tylko na tradycyjnej kulturze i naukach buddyjskich Syjamu, ale także szeroko zajmował się współczesną nauką zachodnią, czerpiąc z wiedzy europejskich misjonarzy i swojej korespondencji z zachodnimi przywódcami i Papieżem.Był pierwszym monarchą syjamskim, który mówił po angielsku.Już w 1855 roku John Bowring, brytyjski gubernator Hongkongu, pojawił się na okręcie wojennym u ujścia rzeki Chao Phraya.Pod wpływem osiągnięć Wielkiej Brytanii w sąsiedniej Birmie król Mongkut podpisał tzw. „Traktat Bowring”, który zniósł królewski monopol w handlu zagranicznym, zniósł cła importowe i przyznał Wielkiej Brytanii najkorzystniejszą klauzulę.Traktat Bowring oznaczał integrację Syjamu z gospodarką światową, ale jednocześnie ród królewski utracił najważniejsze źródła dochodów.Podobne traktaty zostały zawarte ze wszystkimi mocarstwami zachodnimi w kolejnych latach, np. w 1862 r. z Prusami i 1869 r. z Austro-Węgrami.Dyplomacja przetrwania, którą Syjam przez długi czas kultywował za granicą, osiągnęła swój punkt kulminacyjny w tej epoce.^[59]Integracja z gospodarką światową oznaczała dla Syjamu, że stał się rynkiem sprzedaży zachodnich towarów przemysłowych i inwestycją dla zachodniego kapitału.Rozpoczął się eksport surowców rolnych i mineralnych, w tym trzech produktów: ryżu, cyny i drewna tekowego, które stanowiły 90% obrotów eksportowych.Król Mongkut aktywnie promował ekspansję gruntów rolnych poprzez zachęty podatkowe, natomiast budowa szlaków komunikacyjnych (kanałów, dróg, a później także linii kolejowych) i napływ chińskich imigrantów umożliwiła rozwój rolniczy nowych regionów.Rolnictwo na własne potrzeby w dolinie Dolnego Menam przekształciło się w rolników, którzy faktycznie zarabiają na swoich produktach.^[60]Po wojnie francusko-syjamskiej w 1893 r. król Chulalongkorn zdał sobie sprawę z zagrożenia ze strony zachodnich mocarstw kolonialnych i przyspieszył szeroko zakrojone reformy w administracji, wojsku, gospodarce i społeczeństwie Syjamu, kończąc rozwój narodu od tradycyjnej struktury feudalnej opartej na osobistych dominacji i zależności, których obszary peryferyjne jedynie pośrednio były powiązane z władzą centralną (królem), z centralnie rządzonym państwem narodowym z ustalonymi granicami i nowoczesnymi instytucjami politycznymi.W latach 1904, 1907 i 1909 wprowadzono nowe korekty graniczne na korzyść Francji i Wielkiej Brytanii.Kiedy w 1910 roku zmarł król Chulalongkorn, Syjam osiągnął granice dzisiejszej Tajlandii.W 1910 roku jego następcą został pokojowo jego syn Wadżirawudh, który panował jako Rama VI.Kształcił się w Królewskiej Akademii Wojskowej w Sandhurst i na Uniwersytecie Oksfordzkim i był zangielizowanym edwardiańskim dżentelmenem.Rzeczywiście, jednym z problemów Syjamu była rosnąca przepaść między zachodnią rodziną królewską i wyższą arystokracją a resztą kraju.Minęło kolejnych 20 lat, zanim zachodnia edukacja objęła resztę biurokracji i armię.