Po uzyskaniu niepodległości Singapur stanął w obliczu poważnych obaw dotyczących obrony narodowej.Choć Brytyjczycy początkowo bronili Singapuru, ich ogłoszone wycofanie się w 1971 r. spowodowało pilne dyskusje na temat bezpieczeństwa.Wspomnieniajapońskiej okupacji podczas II wojny światowej wywarły duży wpływ na naród, co doprowadziło do wprowadzenia służby narodowej w 1967 r. Posunięcie to szybko wzmocniło Siły Zbrojne Singapuru (SAF), pobierając tysiące ludzi do wojska na co najmniej dwa lata.Poborowi ci mieliby także pełnić obowiązki rezerwisty, przechodzić okresowe szkolenie wojskowe i być przygotowani do obrony narodu w sytuacjach awaryjnych.W 1965 roku Goh Keng Swee objął stanowisko Ministra Spraw Wewnętrznych i Obrony, opowiadając się za potrzebą silnych Sił Zbrojnych Singapuru.W związku ze zbliżającym się wyjazdem Wielkiej Brytanii dr Goh podkreślił bezbronność Singapuru i pilną potrzebę posiadania zdolnych sił obronnych.Jego przemówienie wygłoszone w grudniu 1965 r. podkreśliło zależność Singapuru od brytyjskiego wsparcia wojskowego oraz wyzwania, przed jakimi stanie naród po ich wycofaniu.Aby zbudować potężne siły obronne, Singapur zwrócił się o specjalistyczną wiedzę do partnerów międzynarodowych, zwłaszcza Niemiec Zachodnich i Izraela .Dostrzegając wyzwania geopolityczne, jakie niesie ze sobą bycie mniejszym narodem otoczonym większymi sąsiadami, Singapur przeznaczył znaczną część swojego budżetu na obronność.Zaangażowanie tego kraju jest widoczne w jego rankingu jako jednego z największych na świecie wydawców na wojsko w przeliczeniu na mieszkańca, ustępując jedynie Izraelowi, Stanom Zjednoczonym i Kuwejtowi.Sukces izraelskiego modelu służby narodowej, szczególnie uwydatniony jego triumfem w wojnie sześciodniowej w 1967 r., odbił się echem wśród przywódców Singapuru.Czerpiąc inspirację, Singapur uruchomił swoją wersję programu służby narodowej w 1967 r. W ramach tego mandatu wszyscy 18-letni mężczyźni przeszli rygorystyczne szkolenie przez dwa i pół roku, z okresowymi kursami przypominającymi, aby w razie potrzeby zapewnić szybką i skuteczną mobilizację.Polityka ta miała na celu odstraszenie potencjalnych inwazji, zwłaszcza w kontekście napięć z sąsiednią Indonezją.Chociaż polityka usług narodowych wzmocniła zdolności obronne, sprzyjała także jedności wśród różnorodnych grup rasowych narodu.Jednak zwolnienie kobiet ze służby wywołało debaty na temat równości płci.Zwolennicy argumentowali, że w czasach konfliktu kobiety odegrałyby zasadniczą rolę we wspieraniu gospodarki.Dyskurs na temat dynamiki płci w tej polityce i czasu trwania szkolenia trwa, ale szerszy wpływ służby krajowej na wspieranie solidarności i spójności rasowej pozostaje niekwestionowany.