Dakowie, powszechnie uznawani za ten sam lud co Getowie, przy czym źródła rzymskie używały głównie nazwy Dacian, a źródła greckie używały głównie nazwy Getae, byli gałęzią Traków zamieszkującą Dację, która odpowiada współczesnej Rumunii, Mołdawii, północna Bułgaria , południowo-zachodnia Ukraina , Węgry na wschód od Dunaju i zachodni Banat w Serbii.Najwcześniejsze pisemne wzmianki o ludziach zamieszkujących tereny dzisiejszej Rumunii pochodzą od Herodota w IV księdze jego Dziejów, która powstała ok.440 p.n.e.;Pisze, że związek plemienny/konfederacja Getów został pokonany przez perskiego cesarza Dariusza Wielkiego podczas jego kampanii przeciwko Scytom i opisuje Daków jako najodważniejszych i najbardziej przestrzegających prawa Traków.^[4]Dakowie mówili dialektem języka trackiego, ale kulturowo znajdowali się pod wpływem sąsiednich Scytów na wschodzie i celtyckich najeźdźców Siedmiogrodu w IV wieku.Ze względu na zmienny charakter państw dackich, zwłaszcza przed czasami Burebisty i przed I wiekiem n.e., Dakowie często byli podzieleni na różne królestwa.Geto-Dakowie zamieszkiwali oba brzegi rzeki Cisy przed powstaniem celtyckich Boii i ponownie po pokonaniu tych ostatnich przez Daków pod wodzą króla Burebisty.Wydaje się prawdopodobne, że państwo dackie powstało jako konfederacja plemienna, którą jednoczyło jedynie charyzmatyczne przywództwo, zarówno w sferze militarno-politycznej, jak i ideologiczno-religijnej.^[5] Na początku II wieku p.n.e. (przed 168 p.n.e.), pod panowaniem króla Rubobostesa, króla dackiego w dzisiejszej Siedmiogrodzie, potęga Daków w dorzeczu Karpat wzrosła po pokonaniu przez nich Celtów, którzy sprawowali władzę władzę w regionie od czasu najazdu celtyckiego na Siedmiogród w IV wieku p.n.e.