W 1947 r. Pakistan wyłonił się jako nowy naród z Liaquatem Ali Khanem jako pierwszym premierem i Muhammadem Ali Jinnahem jako gubernatorem generalnym i przewodniczącym parlamentu.Jinnah, odrzucając ofertę Lorda Mountbattena dotyczącą objęcia funkcji gubernatora generalnego Indii i Pakistanu, przewodził krajowi aż do swojej śmierci w 1948 r. Pod jego przywództwem Pakistan podjął kroki w kierunku stania się państwem islamskim, zwłaszcza poprzez wprowadzenie przez premiera Rezolucji w sprawie celów Khana w 1949 roku, podkreślając suwerenność Allaha.Rezolucja dotycząca celów oświadczyła, że ​​suwerenność nad całym wszechświatem należy do Allaha Wszechmogącego.^[5]Wczesne lata Pakistanu były także świadkiem znacznej migracji z Indii, zwłaszcza do Karaczi, ^[6] pierwszej stolicy.Aby wzmocnić infrastrukturę finansową Pakistanu, jego sekretarz finansów Victor Turner wdrożył pierwszą politykę pieniężną w kraju.Obejmowało to utworzenie kluczowych instytucji, takich jak Bank Stanowy, Federalne Biuro Statystyczne i Federalna Izba Skarbowa, których celem było zwiększenie zdolności narodu w zakresie finansów, podatków i poboru dochodów.^[7] Pakistan napotkał jednak poważne problemy z Indiami.W kwietniu 1948 r. Indie odcięły dopływ wody do Pakistanu z dwóch głowic kanałów w Pendżabie, zaostrzając napięcia między obydwoma krajami.Ponadto Indie początkowo wstrzymały udział Pakistanu w aktywach i funduszach od Zjednoczonych Indii.Aktywa te zostały ostatecznie uwolnione pod naciskiem Mahatmy Gandhiego.^[8] Pojawiły się problemy terytorialne z sąsiednim Afganistanem na granicy pakistańsko-afganistańskiej w 1949 r. oraz z Indiami na linii kontroli w Kaszmirze.^[9]Kraj starał się również o uznanie międzynarodowe, przy czym Iran jako pierwszy go uznał, ale spotkał się z początkową niechęcią ze strony Związku Radzieckiego i Izraela .Pakistan aktywnie zabiegał o przywództwo w świecie muzułmańskim, dążąc do zjednoczenia krajów muzułmańskich.Ambicja ta spotkała się jednak ze sceptycyzmem na arenie międzynarodowej i wśród niektórych krajów arabskich.Pakistan wspierał także różne ruchy niepodległościowe w świecie muzułmańskim.W kraju polityka językowa stała się kwestią sporną, a Jinnah ogłosił urdu jako język państwowy, co doprowadziło do napięć we wschodnim Bengalu.Po śmierci Jinnaha w 1948 r. gubernatorem generalnym został Sir Khawaja Nazimuddin, kontynuując wysiłki na rzecz budowania narodu w początkowych latach Pakistanu.