Królestwo Hanthawaddy było znaczącym państwem w dolnej Birmie (Myanmar), które istniało w dwóch odrębnych okresach: od 1287 ^[27] do 1539 i krótko od 1550 do 1552. Założone przez króla Wareru jako państwo wasalne Królestwa Sukhothai i mongolskiegoYuan dynastii ^[28] , ostatecznie uzyskało niepodległość w 1330 r. Jednakże królestwo było luźną federacją składającą się z trzech głównych ośrodków regionalnych — Bago, delty Irawadi i Mottamy — z ograniczoną scentralizowaną władzą.Panowanie króla Razadarita na przełomie XIV i XV wieku odegrało kluczową rolę w zjednoczeniu tych regionów i odparciu Królestwa Ava na północy, co stanowiło punkt kulminacyjny w istnieniu Hanthawaddy.Po wojnie z Avą królestwo weszło w złoty wiek, stając się najbogatszym i najpotężniejszym państwem w regionie od lat dwudziestych XIV wieku do lat trzydziestych XVI wieku.Pod rządami utalentowanych władców, takich jak Binnya Ran I, Shin Sawbu i Dhammazedi, Hanthawaddy prosperowało gospodarczo i kulturowo.Stało się ważnym ośrodkiem buddyzmu Theravada i nawiązało silne powiązania handlowe na całym Oceanie Indyjskim, wzbogacając swój skarbiec o zagraniczne towary, takie jak złoto, jedwab i przyprawy.Ustanowiła silne więzi ze Sri Lanką i zachęciła do reform, które później rozprzestrzeniły się na cały kraj.^[29]Jednak w połowie XVI wieku królestwo spotkało nagły upadek z rąk dynastii Taungoo z Górnej Birmy.Pomimo większych zasobów Hanthawaddy pod wodzą króla Takayutpi nie zdołał odeprzeć kampanii wojskowych dowodzonych przez Tabinshwehtiego i jego zastępcę generała Bayinnaunga.Hanthawaddy zostało ostatecznie podbite i wchłonięte przez Imperium Taungoo, chociaż na krótko odrodziło się w 1550 roku po zabójstwie Tabinshwehtiego.Dziedzictwo królestwa przetrwało wśród ludu Mon, który w końcu powstał ponownie i założył Odrodzone Królestwo Hanthawaddy w 1740 roku.