Czarnogóra poważnie ucierpiała podczas I wojny światowej .Krótko po wypowiedzeniu przez Austro- Węgry wojny Serbii (28 lipca 1914 r.) Czarnogóra niewiele czasu straciła, wypowiadając wojnę państwom centralnym – w pierwszej kolejności Austro-Węgrom – 6 sierpnia 1914 r., pomimo obietnicy dyplomacji austriackiej oddania Szkodry Czarnogórze gdyby pozostał neutralny.W celu koordynacji walki z armią wroga serbski generał Bozidar Jankovic został mianowany szefem Naczelnego Dowództwa obu armii serbskiej i czarnogórskiej.Czarnogóra otrzymała od Serbii 30 dział artyleryjskich i pomoc finansową w wysokości 17 milionów dinarów.Francja wysłała oddział kolonialny liczący 200 ludzi stacjonujący na początku wojny w Cetinje oraz dwie radiostacje – zlokalizowaną na szczycie góry Lovćen i w Podgoricy.Do 1915 roku Francja zaopatrywała Czarnogórę w niezbędny sprzęt wojenny i żywność poprzez port w Barze, który był blokowany przez austriackie pancerniki i łodzie podwodne.W 1915 roku tę rolę przejęły Włochy, bezskutecznie i nieregularnie dostarczając zaopatrzenie przez linię Shengjin-Bojana-Jezioro Szkoderskie, która była niezabezpieczoną trasą z powodu ciągłych ataków albańskich nieregularnych zorganizowanych przez austriackich agentów.Brak niezbędnych materiałów ostatecznie doprowadził Czarnogórę do kapitulacji.Austro-Węgry wysłały oddzielną armię, aby najechać Czarnogórę i zapobiec połączeniu armii serbskiej i czarnogórskiej.Siły te zostały jednak odparte i ze szczytu silnie ufortyfikowanego Lovćen Czarnogórcy kontynuowali bombardowanie utrzymywanego przez wroga Kotoru.Armii austro-węgierskiej udało się zdobyć miasto Pljevlja, natomiast Czarnogórcy zajęli Budvę, znajdującą się wówczas pod kontrolą austriacką.Zwycięstwo Serbii w bitwie pod Cer (15–24 sierpnia 1914) odwróciło siły wroga od Sandjaka i Pljevlja ponownie wpadła w ręce Czarnogóry.10 sierpnia 1914 roku piechota czarnogórska przeprowadziła silny atak na garnizony austriackie, nie udało jej się jednak wykorzystać zdobytej na początku przewagi.Udało im się stawić opór Austriakom podczas drugiej inwazji na Serbię (wrzesień 1914) i prawie udało im się zająć Sarajewo.Jednak wraz z początkiem trzeciej inwazji austro-węgierskiej armia czarnogórska musiała się wycofać przed znacznie przeważającą liczebnością, a armie austro-węgierskie, bułgarskie i niemieckie ostatecznie zajęły Serbię (grudzień 1915).Jednak armia serbska przeżyła i dowodzona przez króla Serbii Piotra I rozpoczęła wycofywanie się przez Albanię.Aby wesprzeć odwrót Serbów, armia czarnogórska pod dowództwem Janko Vukotica zaangażowała się w bitwę pod Mojkovacem (6–7 stycznia 1916 r.).Czarnogóra również doświadczyła inwazji na dużą skalę (styczeń 1916 r.) i przez pozostałą część wojny pozostawała w posiadaniu Państw Centralnych.Aby uzyskać szczegółowe informacje, zobacz Kampania serbska (I wojna światowa).Austriacki oficer Viktor Weber Edler von Webenau był gubernatorem wojskowym Czarnogóry w latach 1916–1917. Następnie stanowisko to objął Heinrich Clam-Martinic.Król Mikołaj uciekł do Włoch (styczeń 1916), a następnie do Francji;rząd przeniósł swoją działalność do Bordeaux.Ostatecznie alianci wyzwolili Czarnogórę z rąk Austriaków.Nowo zwołane Zgromadzenie Narodowe Podgoricy oskarżyło króla o dążenie do odrębnego pokoju z wrogiem i w konsekwencji go zdetronizowało, zakazało jego powrotu i zdecydowało, że Czarnogóra powinna przystąpić do Królestwa Serbii 1 grudnia 1918 r. Część byłej armii czarnogórskiej siły nadal wierne królowi rozpoczęły bunt przeciwko połączeniu, Powstaniu Bożonarodzeniowemu (7 stycznia 1919).