Powstanie serbskie w latach 1596–1597, znane również jako powstanie w Hercegowinie w latach 1596–1597, było buntem zorganizowanym przez serbskiego patriarchę Jovana Kantula (s. 1592–1614) i prowadzonym przez Grdana, wojwodę („księcia”) Nikšicia przeciwko Turcy w Sanjak w Hercegowinie i Czarnogórze Vilayet podczas długiej wojny tureckiej (1593–1606).Powstanie wybuchło po upadku powstania banackiego w 1594 r. i spaleniu relikwii św. Sawy 27 kwietnia 1595 r.;obejmował plemiona Bjelopavlići, Drobnjaci, Nikšić i Piva.Powstańcy, pokonani na polu Gacko (Gatačko Polje) w 1597 r., z powodu braku zagranicznego wsparcia zmuszeni zostali do kapitulacji.Po upadku powstania wielu Hercegowinów przeniosło się do Zatoki Kotorskiej i Dalmacji.Najwcześniejsze, bardziej znaczące migracje Serbów miały miejsce między 1597 a 1600 rokiem. Grdan i patriarcha Jovan w nadchodzących latach nadal planowali bunty przeciwko Turkom.Jovan ponownie skontaktował się z papieżem w 1599 roku, ale bez powodzenia.Serbscy, greccy , bułgarscy i albańscy mnisi odwiedzali europejskie dwory, prosząc o pomoc.Pierwsza dekada XVII wieku była świadkiem kilku udanych bitew Czarnogóry z Turkami pod wodzą metropolity Rufima.Plemię Drobnjaci pokonało Osmanów w Gornja Bukovica 6 maja 1605 r. Jednak Turcy zemścili się tego samego lata i schwytali księcia Iwana Kaluđerovicia, którego ostatecznie zabrano do Pljevlji i stracono.Ze zgromadzenia w klasztorze Kosijerevo, które odbyło się 18 lutego 1608 r., przywódcy serbscy nawoływali dwór hiszpański i neapolitański do podjęcia ostatecznych energicznych działań.ZajętaHiszpania nie mogła wiele zdziałać w Europie Wschodniej.Jednak flota hiszpańska rzeczywiście zaatakowała Durrës w 1606 r. Wreszcie 13 grudnia 1608 r. patriarcha Jovan Kantul zorganizował zgromadzenie w klasztorze Morača, w którym uczestniczyli wszyscy przywódcy rebeliantów Czarnogóry i Hercegowiny.Powstanie z lat 1596–1597 stało się wzorem dla wielu powstań antyosmańskich w Bośni i Hercegowinie w nadchodzących stuleciach.