Sułtanat Brunei, położony na północnym wybrzeżu Borneo, wyłonił się w XV wieku jako znaczący sułtanat malajski.Rozszerzyło swoje terytoria po upadku Malakki ^[58] na Portugalczyków , w pewnym momencie rozciągając swoje wpływy na części Filipin i przybrzeżne Borneo.Początkowy władca Brunei był muzułmaninem, a rozwój sułtanatu przypisywano jego strategicznemu położeniu handlowemu i sprawności morskiej.Jednak Brunei stanęło w obliczu wyzwań ze strony mocarstw regionalnych i wewnętrznych sporów dotyczących sukcesji.Zapisy historyczne dotyczące wczesnego Brunei są skąpe, a znaczna część jego wczesnej historii pochodzi ze źródeł chińskich.Chińskie kroniki odwoływały się do handlu i wpływów terytorialnych Brunei, odnotowując jego powiązania z jawajskim imperium Majapahit .W XIV wieku Brunei doświadczyło panowania jawajskiego, ale po upadku Majapahita Brunei rozszerzyło swoje terytoria.Kontrolował regiony północno-zachodniego Borneo, części Mindanao i archipelagu Sulu .W XVI wieku imperium Brunei było potężną jednostką, ze stolicą ufortyfikowaną, a jego wpływy były odczuwalne w pobliskich sułtanatach malajskich.Pomimo swojego wczesnego znaczenia, Brunei zaczęło podupadać w XVII wieku ^[59] z powodu wewnętrznych konfliktów królewskich, europejskiej ekspansji kolonialnej i wyzwań ze strony sąsiedniego sułtanatu Sulu.W XIX wieku Brunei utraciło znaczne terytoria na rzecz mocarstw zachodnich i stanęło w obliczu wewnętrznych zagrożeń.Aby chronić swoją suwerenność, sułtan Hashim Jalilul Alam Aqamaddin zwrócił się o ochronę do Wielkiej Brytanii , w wyniku czego Brunei stało się brytyjskim protektoratem w 1888 r. Ten status protektoratu utrzymywał się do 1984 r., kiedy Brunei uzyskało niepodległość.