Począwszy od 1707 roku, laotańskie królestwo Lan Xang zostało podzielone na regionalne królestwa Wientian, Luang Prabang, a później Champasak (1713).Królestwo Wientian było najsilniejszym z całej trójki, przy czym Wientian rozszerzał wpływy na płaskowyż Khorat (obecnie część współczesnej Tajlandii) i pozostawał w konflikcie z Królestwem Luang Prabang o kontrolę nad płaskowyżem Xieng Khouang (na granicy współczesnego Wietnamu).Królestwo Luang Prabang było pierwszym z królestw regionalnych, które powstało w 1707 roku, kiedy król Xai Ong Hue z Lan Xang został rzucony wyzwanie przez Kingkitsarata, wnuka Sourigna Vongsa.Xai Ong Hue i jego rodzina złożyli wniosek o azyl w Wietnamie , kiedy zostali wygnani za panowania Sourigny Vongsy.Xai Ong Hue zyskał poparcie wietnamskiego cesarza Le Duy Hiepa w zamian za uznanie wietnamskiej zwierzchności nad Lan Xang.Na czele armii wietnamskiej Xai Ong Hue zaatakował Wientian i stracił króla Nantharata, kolejnego pretendenta do tronu.W odpowiedzi wnuk Sourigny Vongsy, Kingkitsarat, zbuntował się i wraz z własną armią ruszył z Sipsong Panna w kierunku Luang Prabang.Następnie Kingkitsarat ruszył na południe, aby rzucić wyzwanie Xai Ong Hue w Wientianie.Następnie Xai Ong Hue zwrócił się o wsparcie do Królestwa Ayutthaya i wysłano armię, która zamiast wspierać Xai Ong Hue rozstrzygnęła podział między Luang Prabang i Wientian.W 1713 roku szlachta z południowego Laosu kontynuowała bunt przeciwko Xai Ong Hue pod wodzą Nokasada, siostrzeńca Sourigny Vongsy, i wyłoniło się Królestwo Champasak.Królestwo Champasak obejmowało obszar na południe od rzeki Xe Bang aż do Stung Treng wraz z obszarami dolnych rzek Mun i Chi na płaskowyżu Khorat.Chociaż Champasak był mniej zaludniony niż Luang Prabang czy Wientian, zajmował ważne miejsce dla regionalnej energetyki i handlu międzynarodowego przez rzekę Mekong.W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XVIII wieku królestwa Syjamu i Birmy rywalizowały ze sobą w zaciekłej rywalizacji zbrojnej i szukały sojuszy z królestwami Laosu, aby wzmocnić swoje względne pozycje, zwiększając własne siły i odmawiając ich wrogowi.W rezultacie wykorzystanie konkurencyjnych sojuszy jeszcze bardziej zmilitaryzowałoby konflikt między północnymi królestwami Laosu, Luang Prabang i Wientian.Pomiędzy dwoma głównymi królestwami Laosu, gdyby Birma lub Syjam zabiegały o sojusz z jednym, drugie miałoby tendencję do wspierania drugiej strony.Sieć sojuszy zmieniała się wraz z krajobrazem politycznym i militarnym w drugiej połowie XVIII wieku.