W środkowej epoce brązu urbanistyka odrodziła się w regionie Kanaan, który był podzielony między różne miasta-państwa, a Chazor stał się szczególnie znaczący.^[16] Kultura materialna Kanaanu w tym czasie wykazywała silne wpływy Mezopotamii , a region był coraz bardziej zintegrowany z rozległą międzynarodową siecią handlową.Region znany jako Amurru został uznany za jedną z „czterech dzielnic” otaczających Akkad już za panowania Naram-Sina z Akadu około 2240 roku p.n.e., wraz z Subartu/Asyrią, Sumerem i Elamem.Dynastie amoryckie doszły do ​​władzy w niektórych częściach Mezopotamii, w tym w Larsie, Isin i Babilonie, który został założony jako niezależne państwo-miasto przez amoryckiego wodza Sumu-abuma w 1894 roku p.n.e.Warto zauważyć, że Hammurabi, amorycki król Babilonu (1792–1750 p.n.e.), założył Pierwsze Cesarstwo Babilońskie, choć rozpadło się ono po jego śmierci.Amoryci utrzymywali kontrolę nad Babilonią aż do wyparcia ich przez Hetytów w 1595 roku p.n.e.Około 1650 roku p.n.e. Kananejczycy, znani jako Hyksosi, najechali i zdominowali wschodnią deltę Nilu wEgipcie .^[17] Terminy Amar i Amurru (Amoryci) w inskrypcjach egipskich odnosiły się do górzystego regionu na wschód od Fenicji, rozciągającego się aż do Orontes.Dowody archeologiczne wskazują, że środkowa epoka brązu była okresem dobrobytu dla Kanaanu, szczególnie pod przywództwem Chasoru, często będącego dopływem Egiptu.Na północy Jamkhad i Katna przewodziły znaczącym konfederacjom, podczas gdy biblijny Chazor był prawdopodobnie głównym miastem dużej koalicji w południowej części regionu.