Walka między Imperium Osmańskim a Persją Safawidów o Irak, której kulminacją był kluczowy traktat w Zuhab w 1639 r., to krytyczny rozdział w historii regionu, naznaczony zaciętymi bitwami, zmieniającymi się sojuszami oraz znaczącymi wpływami kulturowymi i politycznymi.Okres ten odzwierciedla intensywną rywalizację między dwoma najpotężniejszymi imperiami XVI i XVII wieku, podkreśloną zarówno przez interesy geopolityczne, jak i różnice sekciarskie, podczas której sunniccy Turcy ścierają się z szyickimi Persami.Na początku XVI wieku, wraz z powstaniem w Persji dynastii Safawidów, na której czele stał Szach Ismail I, przygotowana została scena dla przedłużającego się konfliktu.Safawidzi, przyjmując szyicki islam, ustawili się w bezpośredniej opozycji do sunnickich Turków.Ten podział na tle religijnym dodał zapału religijnego następującym konfliktom.Rok 1501 wyznacza utworzenie Imperium Safawidów, a wraz z nim początek perskiej kampanii mającej na celu szerzenie szyickiego islamu, bezpośrednio rzucając wyzwanie hegemonii osmańskich sunnitów.Pierwsze znaczące spotkanie militarne między obydwoma imperiami miało miejsce w bitwie pod Chaldiranem w 1514 r. Sułtan osmański Selim I poprowadził swoje siły przeciwko Szachowi Ismailowi, co zakończyło się zdecydowanym zwycięstwem Osmanów.Bitwa ta nie tylko ustanowiła dominację osmańską w regionie, ale także nadała ton przyszłym konfliktom.Pomimo tego wczesnego niepowodzenia Safawidzi nie byli zniechęceni, a ich wpływy nadal rosły, szczególnie we wschodnich częściach Imperium Osmańskiego.Irak, ze swoim znaczeniem religijnym zarówno dla muzułmanów sunnickich, jak i szyickich oraz strategicznym położeniem, stał się głównym polem bitwy.W 1534 roku Sulejman Wspaniały, sułtan osmański, zdobył Bagdad, wprowadzając Irak pod kontrolę osmańską.Podbój ten był znaczący, ponieważ Bagdad był nie tylko kluczowym ośrodkiem handlowym, ale także miał znaczenie religijne.Jednak kontrola nad Irakiem oscylowała między obydwoma imperiami w XVI i XVII wieku, ponieważ każdej ze stron udało się zdobyć i utracić terytoria w różnych kampaniach wojskowych.Safawidzi pod rządami Szacha Abbasa I dokonali znacznych osiągnięć na początku XVII wieku.Abbas I, znany ze swoich zdolności wojskowych i reform administracyjnych, odbił Bagdad w 1623 r. Zdobycie to było częścią szerszej strategii Safawidów mającej na celu odzyskanie terytoriów utraconych przez Turków.Upadek Bagdadu był poważnym ciosem dla Osmanów, symbolizującym zmieniającą się dynamikę władzy w regionie.Wahająca się kontrola nad Bagdadem i innymi irackimi miastami trwała aż do podpisania traktatu z Zuhab w 1639 r. Traktat ten, przełomowe porozumienie między sułtanem Muradem IV z Imperium Osmańskiego a szachem Safim z Persji, ostatecznie położył kres przedłużającemu się konfliktowi.Traktat z Zuhab nie tylko ustanowił nową granicę między imperiami osmańskim i Safawidów, ale miał także znaczące konsekwencje dla krajobrazu demograficznego i kulturowego regionu.Skutecznie uznał kontrolę osmańską nad Irakiem, wyznaczając granicę wzdłuż gór Zagros, które wyznaczyły współczesną granicę między Turcją a Iranem .