O Amorytach, wpływowym starożytnym narodzie, wspominają dwa sumeryjskie dzieła literackie z okresu starobabilońskiego: „Enmerkar i władca Aratty” oraz „Lugalbanda i ptak Anzud”.Teksty te wspominają o „krainie mar.tu” i są powiązane z wczesnodynastycznym władcą Uruk, Enmerkarem, chociaż nie jest pewne, w jakim stopniu odzwierciedlają one fakty historyczne.^[21]Podczas upadku trzeciej dynastii z Ur Amoryci stali się potężną siłą, zmuszając królów takich jak Shu-Sin do wzniesienia długiego muru obronnego.We współczesnych przekazach Amoryci są przedstawiani jako plemiona koczownicze pod wodzą wodzów, którzy na siłę wkraczali na ziemie potrzebne do wypasu swoich stad.Literatura akadyjska z tej epoki często przedstawia Amorytów w negatywny sposób, podkreślając ich koczowniczy i prymitywny tryb życia.Sumeryjski mit „Ślub Martu” jest przykładem tego pogardliwego poglądu.^[22]Założyli kilka znaczących miast-państw w istniejących lokalizacjach, takich jak Isin, Larsa, Mari i Ebla, a później założyli Babilon i Imperium Starobabilońskie na południu.Na wschodzie powstało amoryckie królestwo Mari, które później zostało zniszczone przez Hammurabiego.Do najważniejszych postaci należeli Szamszi-Adad I, który podbił Assur i założył Królestwo Górnej Mezopotamii, oraz Hammurabi z Babilonu.Amoryci odegrali także rolę w ustanowieniu przez Hyksosów XV dynastiiegipskiej około 1650 roku p.n.e.^[23]W XVI wieku p.n.e. era amorytów w Mezopotamii dobiegła końca wraz z upadkiem Babilonu i powstaniem Kasytów i Mitanni.Termin Amurru, począwszy od XV wieku p.n.e., odnosił się do regionu rozciągającego się na północ od Kanaanu do północnej Syrii.Ostatecznie syryjscy Amoryci dostali się pod panowanie Hetytów i środkowoasyryjskiej i około 1200 roku p.n.e. zostali wchłonięci lub wyparci przez inne ludy zachodnio-semickie, zwłaszcza Aramejczycy, i zniknęli z historii, chociaż ich nazwa przetrwała w Biblii hebrajskiej .^[24]