Raj Brytyjski był panowaniem Korony Brytyjskiej na subkontynencie indyjskim;nazywa się to również rządami koronnymi w Indiach lub rządami bezpośrednimi w Indiach i trwało od 1858 do 1947 roku. Region znajdujący się pod kontrolą brytyjską był powszechnie nazywany Indiami we współczesnym użyciu i obejmował obszary bezpośrednio administrowane przez Wielką Brytanię , które łącznie nazywano Indiami Brytyjskimi oraz obszary rządzone przez rdzennych władców, ale pod zwierzchnictwem brytyjskim, zwane stanami książęcymi.Region ten był czasami nazywany Imperium Indyjskim, choć nieoficjalnie.Jako „Indie” były członkiem-założycielem Ligi Narodów, krajem uczestniczącym w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w 1900, 1920, 1928, 1932 i 1936 r. oraz członkiem-założycielem Organizacji Narodów Zjednoczonych w San Francisco w 1945 r.Ten system zarządzania został ustanowiony 28 czerwca 1858 r., kiedy po powstaniu indyjskim w 1857 r. rządy Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej zostały przekazane Koronie w osobie królowej Wiktorii (która w 1876 r. została ogłoszona cesarzową Indii). ).Trwało to do 1947 r., kiedy Raj Brytyjski został podzielony na dwa suwerenne państwa: Unię Indii (później Republika Indii ) i Dominium Pakistanu (później Islamska Republika Pakistanu i Ludowa Republika Bangladeszu ).W chwili powstania Raju w 1858 r. Dolna Birma była już częścią Indii Brytyjskich;Górna Birma została dodana w 1886 r., a powstała w ten sposób unia Birma była administrowana jako autonomiczna prowincja do 1937 r., kiedy to stała się odrębną kolonią brytyjską, uzyskując niepodległość w 1948 r. W 1989 r. przemianowano ją na Birmę .