Fryderyk Barbarossa, znany również jako Fryderyk I, był świętym cesarzem rzymskim od 1155 r. aż do swojej śmierci 35 lat później.Został wybrany na króla Niemiec we Frankfurcie 4 marca 1152 r. i koronowany w Akwizgranie 9 marca 1152 r. Historycy uważają go za jednego z największych średniowiecznych cesarzy Świętego Cesarstwa Rzymskiego.Łączył cechy, które sprawiały, że jego współczesnym wydawał się niemal nadludzki: długowieczność, ambicja, niezwykłe umiejętności organizacyjne, bystrość na polu bitwy i przenikliwość polityczna.Jego wkład w społeczeństwo i kulturę Europy Środkowej obejmuje przywrócenie Corpus Juris Civilis, czyli rzymskich rządów prawa, które zrównoważyły ​​władzę papieską, która dominowała w państwach niemieckich od czasu zakończenia sporu o inwestyturę.Podczas długich pobytów Fryderyka we Włoszech książęta niemieccy wzmocnili się i rozpoczęli udaną kolonizację ziem słowiańskich.Oferty obniżonych podatków i ceł dworskich skłoniły wielu Niemców do osiedlenia się na wschodzie w ramach Ostsiedlung.W 1163 roku Fryderyk przeprowadził udaną kampanię przeciwko Królestwu Polskiemu, mającą na celu ponowną instalację książąt śląskich z dynastii Piastów.Wraz z kolonizacją niemiecką imperium rozrosło się i objęło Księstwo Pomorskie.Ożywienie życia gospodarczego w Niemczech zwiększyło liczbę miast i miast cesarskich oraz nadało im większe znaczenie.Również w tym okresie zamki i dwory zastąpiły klasztory w roli ośrodków kultury.Od 1165 roku Fryderyk prowadził politykę gospodarczą mającą na celu wspieranie wzrostu i handlu.Nie ma wątpliwości, że jego panowanie było okresem znacznego wzrostu gospodarczego w Niemczech, nie da się jednak obecnie określić, w jakim stopniu wzrost ten zawdzięczał polityce Fryderyka.Zginął w drodze do Ziemi Świętej podczas III krucjaty .