W grudniu 1921 r. władze brytyjskie w Kairze odpowiedziały na demonstracje nacjonalistyczne, deportując Saada Zaghlula i wprowadzając stan wojenny.Pomimo tych napięć, Wielka Brytania ogłosiła niepodległość Egiptu 28 lutego 1922 r., kończąc protektorat i ustanawiając niepodległe Królestwo Egiptu z premierem Sarwatem Paszy.Jednak Wielka Brytania zachowała znaczną kontrolę nad Egiptem, w tym nad Strefą Kanału, Sudanem, ochroną zewnętrzną oraz wpływami na policję, wojsko, koleje i komunikację.Panowanie króla Fuada naznaczone było walkami z Partią Wafd, grupą nacjonalistyczną sprzeciwiającą się wpływom brytyjskim, oraz Brytyjczykami, którzy dążyli do utrzymania kontroli nad Kanałem Sueskim.W tym okresie wyłoniły się inne znaczące siły polityczne, takie jak Partia Komunistyczna (1925) i Bractwo Muzułmańskie (1928), przy czym to ostatnie wyrosło na znaczącą jednostkę polityczną i religijną.Po śmierci króla Fuada w 1936 r. na tron ​​wstąpił jego syn Faruk.Traktat anglo-egipski z 1936 r., pod wpływem rosnącego nacjonalizmu iwłoskiej inwazji na Abisynię, nałożył na Wielką Brytanię obowiązek wycofania wojsk z Egiptu, z wyjątkiem strefy Kanału Sueskiego, i umożliwił ich powrót w czasie wojny.Pomimo tych zmian korupcja i postrzegane brytyjskie lalkarstwo zepsuły panowanie króla Farouka, prowadząc do dalszych nastrojów nacjonalistycznych.Podczas II wojny światowej Egipt służył jako baza wypadowa dla operacji alianckich.Powojenna porażka Egiptu w wojnie palestyńskiej (1948-1949) i wewnętrzne niezadowolenie doprowadziły do ​​rewolucji egipskiej w 1952 r. zorganizowanej przez Ruch Wolnych Oficerów.Król Faruk abdykował na rzecz swojego syna Fuada II, ale monarchia została zniesiona w 1953 r., ustanawiając Republikę Egiptu.Status Sudanu został rozwiązany w 1953 r., co doprowadziło do jego niepodległości w 1956 r.