10 stycznia 1979 r., po inwazji armii wietnamskiej i KUFNS (Zjednoczony Front Ocalenia Narodowego Kampuchean) na Kambodżę i obaleniu Czerwonych Khmerów, utworzono nową Ludową Republikę Kampuczy (PRK), której głową państwa został Heng Samrin.Siły Czerwonych Khmerów Pol Pota wycofały się szybko do dżungli w pobliżu granicy z Tajlandią.Czerwoni Khmerzy i PRK rozpoczęli kosztowną walkę, która wyszła na korzyść większym mocarstwom,Chinom , Stanom Zjednoczonym i Związkowi Radzieckiemu .Rządy Khmerskiej Ludowo-Rewolucyjnej Partii dały początek ruchowi partyzanckiemu trzech głównych grup oporu – FUNCINPEC (Front Uni National pour un Cambodge Indépendant, Neutre, Pacifique, et Coopératif), KPLNF (Khmerski Ludowy Front Wyzwolenia Narodowego) i PDK ( Partia Demokratycznej Kampuczy, Czerwoni Khmerzy pod nominalnym prezydentem Khieu Samphana).^[98] „Wszyscy mieli odmienne poglądy na temat celów i warunków przyszłości Kambodży”.Wojna domowa spowodowała wysiedlenie 600 000 Kambodży, którzy uciekli do obozów dla uchodźców wzdłuż granicy z Tajlandią, a dziesiątki tysięcy ludzi zostało zamordowanych w całym kraju.^[99] Wysiłki pokojowe rozpoczęły się w Paryżu w 1989 r. pod rządami Państwa Kambodża, a ich kulminacją były dwa lata później, w październiku 1991 r., kompleksowym porozumieniem pokojowym.Organizacja Narodów Zjednoczonych otrzymała mandat do wymuszenia zawieszenia broni oraz zajęcia się uchodźcami i rozbrojeniem, znana jako Tymczasowa Władza Narodów Zjednoczonych w Kambodży (UNTAC).^[100]