Pod panowaniem Asparuha Bułgaria rozszerzyła się na południowy zachód po bitwie pod Ongal i utworzono naddunajską Bułgarię.Syn i dziedzic Asparuha Tervela zostaje władcą na początku VIII wieku, kiedy cesarz bizantyjski Justynian II poprosił Tervela o pomoc w odzyskaniu tronu, za co Tervel otrzymał od Cesarstwa region Zagore i otrzymał duże ilości złota.Otrzymał także bizantyjski tytuł „Cezara”.Po panowaniu Tervela dochodziło do częstych zmian w izbach rządzących, co prowadziło do niestabilności i kryzysu politycznego.Kilkadziesiąt lat później, w 768 r., Bułgarią rządził Telerig z rodu Dulo.Jego kampania militarna przeciwko Konstantynowi V w roku 774 zakończyła się niepowodzeniem.Pod panowaniem Kruma (802–814) Bułgaria rozszerzyła się znacznie na północny zachód i południe, zajmując ziemie między środkowym Dunajem a rzekami Mołdawią, całą dzisiejszą Rumunię, Sofię w 809 r. i Adrianopol w 813 r. oraz zagrażając samemu Konstantynopolowi.Krum wprowadził reformę prawa, mającą na celu zmniejszenie ubóstwa i wzmocnienie więzi społecznych w swoim znacznie powiększonym państwie.Za panowania Chana Omurtaga (814–831) północno-zachodnie granice z Cesarstwem Franków zostały mocno ugruntowane wzdłuż środkowego Dunaju.W stolicy Bułgarii Pliskach zbudowano wspaniały pałac, pogańskie świątynie, rezydencję władcy, twierdzę, cytadelę, wodociągi i łaźnie, głównie z kamienia i cegły.Pod koniec IX i na początku X wieku Bułgaria rozciągała się do Epiru i Tesalii na południu, Bośni na zachodzie i kontrolowała całą dzisiejszą Rumunię i wschodnie Węgry na północy, ponownie łącząc się ze starymi korzeniami.Państwo serbskie powstało jako zależność od imperium bułgarskiego.Pod rządami cara Bułgarii Symeona I (Symeona Wielkiego), który kształcił się w Konstantynopolu, Bułgaria ponownie stała się poważnym zagrożeniem dla Cesarstwa Bizantyjskiego.Jego agresywna polityka miała na celu wyparcie Bizancjum ze stanowiska głównego partnera koczowniczej polityki na tym obszarze.Po śmierci Symeona Bułgarię osłabiły wojny zewnętrzne i wewnętrzne z Chorwatami, Madziarami, Pieczyngami i Serbami oraz szerzenie się herezji bogomilskiej.^[23] Dwa kolejne najazdy Rusi i Bizancjum doprowadziły do ​​zajęcia stolicy Presławia przez armię bizantyjską w 971 r. ^[24] Pod rządami Samuila Bułgaria nieco otrząsnęła się po tych atakach i zdołała podbić Serbię i Duklję.^[25]W 986 r. cesarz bizantyjski Bazyli II podjął kampanię mającą na celu podbój Bułgarii.Po trwającej kilkadziesiąt lat wojnie zadał Bułgarom zdecydowaną porażkę w 1014 r., a kampanię zakończył cztery lata później.W 1018 roku, po śmierci ostatniego cara Bułgarii – Iwana Władysława, większość bułgarskiej szlachty zdecydowała się na przyłączenie do Cesarstwa Wschodniorzymskiego.^[26] Bułgaria utraciła jednak niepodległość i przez ponad półtora wieku pozostawała pod władzą Bizancjum.Wraz z upadkiem państwa kościół bułgarski znalazł się pod panowaniem duchownych bizantyjskich, którzy przejęli kontrolę nad arcybiskupstwem ochrydzkim.