Po zwolnieniu 10 stycznia 1972 r. szejk Mujibur Rahman odegrał kluczową rolę w nowo niepodległym Bangladeszu, obejmując początkowo tymczasowe stanowisko prezydenta, a następnie premiera.Doprowadził do konsolidacji wszystkich organów rządowych i decyzyjnych, a politycy wybrani w wyborach w 1970 r. utworzyli parlament tymczasowy.^[16] Mukti Bahini i inne bojówki zostały włączone do nowej armii Bangladeszu, oficjalnie przejmując ją od sił indyjskich 17 marca.Administracja Rahmana stanęła przed ogromnymi wyzwaniami, takimi jak rehabilitacja milionów wysiedleńców w wyniku konfliktu w 1971 r., zajęcie się następstwami cyklonu z 1970 r. i ożywienie gospodarki zniszczonej wojną.^[16]Pod przywództwem Rahmana Bangladesz został przyjęty do Organizacji Narodów Zjednoczonych i Ruchu Państw Niezaangażowanych.Szukał pomocy międzynarodowej, odwiedzając takie kraje jak Stany Zjednoczone i Wielka Brytania oraz podpisał traktat o przyjaźni z Indiami , który zapewnił znaczące wsparcie gospodarcze i humanitarne oraz pomógł w szkoleniu sił bezpieczeństwa Bangladeszu.^[17] Rahman nawiązał bliskie stosunki z Indirą Gandhi, doceniając wsparcie Indii podczas wojny wyzwoleńczej.Jego rząd podjął znaczne wysiłki, aby zrehabilitować się około 10 milionów uchodźców, ożywić gospodarkę i zapobiec głodowi.W 1972 r. wprowadzono nową konstytucję, a kolejne wybory umocniły władzę Mujiba, a jego partia zapewniła sobie większość absolutną.Administracja położyła nacisk na rozbudowę podstawowych usług i infrastruktury, uruchamiając w 1973 roku plan pięcioletni skupiający się na rolnictwie, infrastrukturze wiejskiej i chałupnictwie.^[18]Pomimo tych wysiłków Bangladesz stanął w obliczu wyniszczającej klęski głodu od marca 1974 r. do grudnia 1974 r., uważanej za jedną z najbardziej śmiercionośnych w XX wieku.Pierwsze oznaki pojawiły się w marcu 1974 r., kiedy ceny ryżu gwałtownie wzrosły, a dystrykt Rangpur odczuł pierwsze skutki.^[19] W wyniku głodu zginęło około 27 000 do 1 500 000 ludzi, co uwypukliło poważne wyzwania, przed którymi stoi młody naród w swoich wysiłkach na rzecz wyjścia z wojny wyzwoleńczej i klęsk żywiołowych.Dotkliwy głód w 1974 r. głęboko wpłynął na podejście Mujiba do sprawowania rządów i doprowadził do znaczącej zmiany jego strategii politycznej.^[20] W kontekście narastających niepokojów politycznych i przemocy Mujib nasilił konsolidację władzy.25 stycznia 1975 r. ogłosił stan wyjątkowy i poprzez zmianę konstytucji zdelegalizował wszystkie opozycyjne partie polityczne.Obejmując prezydenturę, Mujib otrzymał niespotykane wcześniej uprawnienia.^[21] Jego reżim ustanowił Bangladeszską Ligę Krishak Sramik Awami (BAKSAL) jako jedyny prawny podmiot polityczny, pozycjonując ją jako reprezentanta ludności wiejskiej, w tym rolników i robotników, oraz inicjując programy o charakterze socjalistycznym.^[22]U szczytu przywództwa szejka Mujibura Rahmana Bangladesz stanął w obliczu wewnętrznych konfliktów, gdy wojskowe skrzydło Jatiyo Samajtantrik Dal, Gonobahini, rozpoczęło powstanie mające na celu ustanowienie reżimu marksistowskiego.^[23] Odpowiedzią rządu było utworzenie Jatiya Rakkhi Bahini, siły, która wkrótce stała się znana z poważnych naruszeń praw człowieka wobec ludności cywilnej, w tym zabójstw politycznych, ^[24] pozasądowych zabójstw dokonywanych przez szwadrony śmierci ^[25] i przypadków gwałtów.^[26] Siły te działały korzystając z immunitetu prawnego, chroniąc swoich członków przed ściganiem i innymi działaniami prawnymi.^[22] Pomimo utrzymania poparcia różnych grup ludności, działania Mujiba, w szczególności użycie siły i ograniczenie swobód politycznych, doprowadziły do ​​niezadowolenia wśród weteranów wojny wyzwoleńczej.Postrzegali te środki jako odejście od ideałów demokracji i praw obywatelskich, które motywowały walkę Bangladeszu o niepodległość.