Krótki pobyt Światosława na południu rozbudził w nim pragnienie podboju tych żyznych i bogatych ziem.Do tego zamiaru najwyraźniej zachęcał go były wysłannik bizantyjski Kalokyros, który pragnął dla siebie korony cesarskiej.W ten sposób po pokonaniu Pieczyngów mianował namiestników, którzy mieli rządzić Rosją pod jego nieobecność, i ponownie skierował wzrok na południe.Latem 969 r. Światosław powrócił w sile do Bułgarii w towarzystwie sprzymierzonych kontyngentów Pieczyngów i Madziarów .Pod jego nieobecność Perejasławiec został odzyskany przez Borysa II;bułgarscy obrońcy podjęli zaciętą walkę, ale Światosław szturmował miasto.Następnie Borys i Roman skapitulowali, a Rus szybko przejęła kontrolę nad wschodnią i północną Bułgarią, umieszczając garnizony w Dorostolonie i bułgarskiej stolicy Presławiu.Tam Borys nadal mieszkał i sprawował nominalną władzę jako wasal Światosława.W rzeczywistości był niewiele więcej niż figurantem, zatrzymanym w celu złagodzenia bułgarskiej niechęci i reakcji na obecność Rusi.Wydaje się, że Światosławowi udało się pozyskać wsparcie Bułgarii.Do jego armii w znacznej liczbie dołączyli bułgarscy żołnierze, częściowo skuszeni perspektywą łupów, ale także zwabieni antybizantyjskimi zamysłami Światosława i prawdopodobnie udobruchani wspólnym słowiańskim dziedzictwem.Sam władca Rusi uważał, aby nie zrazić swoich nowych poddanych: zabronił swojej armii grabieży wsi i plądrowania miast, które poddały się pokojowo.W ten sposób plan Nikefora przyniósł odwrotny skutek: zamiast słabej Bułgarii na północnej granicy imperium utworzono nowy, wojowniczy naród, a Światosław wykazał wszelki zamiar kontynuowania natarcia na południe, do Bizancjum.