Generał Thomas Gage, naczelny dowódca sił w Brytyjskiej Ameryce Północnej, i inni brytyjscy oficerowie, którzy brali udział w wojnie francusko-indyjskiej (w tym major James Robertson), mieli trudności z przekonaniem zgromadzeń kolonialnych do płacenia za kwaterowanie i zaopatrzenie żołnierzy w marszu.Dlatego zwrócił się do Parlamentu o podjęcie działań.Większość kolonii dostarczała zapasy podczas wojny, ale kwestia ta była kwestionowana w czasie pokoju.Ta pierwsza ustawa o kwaterowaniu uzyskała zgodę królewską 15 maja 1765 r. ^[10] i przewidywała, że ​​Wielka Brytania będzie kwaterować swoich żołnierzy w amerykańskich koszarach i domach publicznych, tak jak na mocy ustawy o buncie z 1765 r., ale jeśli liczba żołnierzy przekroczy liczbę dostępnych mieszkań, kwaterować ich w „zajazdach, stajniach malarskich, piwiarniach, domach zaopatrzenia w żywność i domach sprzedawców wina oraz domach osób sprzedających rum, brandy, mocną wodę, cydr lub meteglinę” oraz, jeśli wymagana jest liczba, w „niezamieszkanych domach, przybudówkach” stodoły lub inne budynki.”Władze kolonialne były zobowiązane do pokrycia kosztów zakwaterowania i wyżywienia tych żołnierzy.Ustawa o kwaterowaniu z 1774 r. była znana jako jedna z ustaw przymusowych w Wielkiej Brytanii i część aktów niedopuszczalnych w koloniach.Ustawa o kwaterowaniu miała zastosowanie do wszystkich kolonii i miała na celu stworzenie skuteczniejszej metody zakwaterowania wojsk brytyjskich w Ameryce.Poprzednia ustawa nakładała na kolonie obowiązek zapewnienia mieszkań żołnierzom, ale legislatury kolonialne nie współpracowały w tym zakresie.Nowa ustawa o kwaterowaniu pozwoliła gubernatorowi na zakwaterowanie żołnierzy w innych budynkach, jeśli nie zapewniono odpowiednich kwater.