Wojna francuska i indyjska

Wojna siedmioletnia (1756–1763) była globalnym konfliktem, „walką o światowy prymat między Wielką Brytanią a Francją ”, który miał również duży wpływ na imperiumhiszpańskie .Wieloletnia rywalizacja kolonialna między Wielką Brytanią a Francją i Hiszpanią w Ameryce Północnej i na wyspach karaibskich toczyła się na wielką skalę, co przyniosło znaczące rezultaty.Przyczyny i początki wojny:Ekspansja terytorialna w nowym świecie: Wojna francusko-indyjska rozpoczęła się od konkretnej kwestii, czy górna dolina rzeki Ohio była częścią Imperium Brytyjskiego, a zatem była otwarta dla handlu i osadnictwa dla mieszkańców Wirginii i Pensylwanii, czy też część Imperium Francuskiego .Ekonomia: Handel futrami w koloniachPolityczna: Równowaga sił w Europie

Bitwa pod Jumonville Glen, znana również jako afera Jumonville, była bitwą otwierającą wojnę francusko-indyjską, stoczoną 28 maja 1754 roku w pobliżu dzisiejszego Hopwood i Uniontown w hrabstwie Fayette w Pensylwanii.Kompania milicji kolonialnej z Wirginii pod dowództwem podpułkownika Jerzego Waszyngtona i niewielka liczba wojowników Mingo dowodzona przez wodza Tanacharisona (znanego również jako „półkróla”) zaatakowała siły 35 Kanadyjczyków pod dowództwem Józefa Coulon de Villiers de Jumonville.Większe francuskie siły kanadyjskie wyparły niewielką załogę próbującą zbudować brytyjski fort pod auspicjami Kompanii Ohio na obecnym Pittsburghu w Pensylwanii, ziemi zajętej przez Francuzów.Brytyjskie siły kolonialne dowodzone przez Jerzego Waszyngtona zostały wysłane do ochrony budowanego fortu.Francuscy Canadiens wysłali Jumonville'a, aby ostrzec Waszyngton przed wkroczeniem na terytorium zajęte przez Francję.Waszyngton został zaalarmowany o obecności Jumonville przez Tanacharisona i połączyli siły, aby zaatakować obóz Canadien.Siły Waszyngtona zabiły Jumonville'a i kilku jego ludzi w zasadzce, a większość innych schwytały.Dokładne okoliczności śmierci Jumonville'a są przedmiotem historycznych kontrowersji i debat.Ponieważ Wielka Brytania i Francja nie były wówczas w stanie wojny, wydarzenie to miało reperkusje międzynarodowe i przyczyniło się do rozpoczęcia wojny siedmioletniej w 1756 r. Po akcji Waszyngton wycofał się do Fort Necessity, gdzie siły kanadyjskie z Fort Duquesne zmusiły jego kapitulacja.

Kongres Albany był spotkaniem przedstawicieli wysłanych przez legislatury siedmiu kolonii brytyjskich w Ameryce Brytyjskiej w celu omówienia lepszych stosunków z plemionami rdzennych Amerykanów i wspólnych środków obronnych przeciwko francuskiemu zagrożeniu ze strony Kanady w początkowej fazie wojny francusko-indyjskiej , północnoamerykański front wojny siedmioletniej między Wielką Brytanią a Francją .Delegaci nie mieli na celu stworzenia narodu amerykańskiego;byli raczej kolonistami z bardziej ograniczoną misją zawarcia traktatu z Mohawkami i innymi głównymi plemionami Irokezów.Było to pierwsze wspólne spotkanie amerykańskich kolonistów i dostarczyło modelu, który został wykorzystany przy tworzeniu Kongresu Stamp Act w 1765 r., A także Pierwszego Kongresu Kontynentalnego w 1774 r., które były preludiami do rewolucji amerykańskiej .

Bitwa pod Fort Necessity (zwana także bitwą pod Wielkimi Łąkami) miała miejsce 3 lipca 1754 r. Na terenach dzisiejszego Farmington w hrabstwie Fayette w Pensylwanii.Zaręczyny, wraz z potyczką z 28 maja, znaną jako bitwa pod Jumonville Glen, były pierwszym wojskowym doświadczeniem George'a Washingtona i jedyną kapitulacją w jego karierze wojskowej.Bitwa o Fort Konieczność zapoczątkowała wojnę francusko-indyjską, która później przekształciła się w globalny konflikt znany jako wojna siedmioletnia .

Ekspedycja Braddocka, zwana także kampanią Braddocka lub (częściej) Braddock's Defeat, nieudana brytyjska wyprawa wojskowa, podjęła próbę zdobycia francuskiego fortu Duquesne (założonego w 1754 r., znajdującego się w dzisiejszym centrum Pittsburgha) latem 1755 r., podczas Wojna francusko-indyjska 1754-1763. Wojska brytyjskie poniosły klęskę w bitwie pod Monongahela 9 lipca 1755 r., A ci, którzy przeżyli, wycofali się.Wyprawa wzięła swoją nazwę od generała Edwarda Braddocka (1695–1755), który dowodził siłami brytyjskimi i zginął podczas wysiłku.Klęska Braddocka była poważnym niepowodzeniem dla Brytyjczyków na wczesnych etapach wojny z Francją;John Mack Faragher określa ją jako jedną z najbardziej katastrofalnych porażek Brytyjczyków w XVIII wieku.

Bitwa o Fort Beauséjour, stoczona na przesmyku Chignecto, zakończyła wojnę ks. francuskie imperium kolonialne w Ameryce Północnej.Bitwa zmieniła również wzorce osadnictwa w regionie atlantyckim i położyła podwaliny pod nowoczesną prowincję Nowy Brunszwik. Począwszy od 3 czerwca 1755 r. armia brytyjska pod dowództwem podpułkownika Roberta Moncktona wystawiła się z pobliskiego Fort Lawrence i obległa mały francuski garnizon w Fort Beauséjour w celu otwarcia Przesmyku Chignecto pod kontrolę brytyjską.Kontrola przesmyku była kluczowa dla Francuzów, ponieważ była to jedyna brama między Quebec a Louisbourgiem w miesiącach zimowych.Po dwóch tygodniach oblężenia dowódca fortu Louis Du Pont Duchambon de Vergor skapitulował 16 czerwca.

Bitwa pod Monongahela (znana również jako bitwa pod Braddock's Field i bitwa na pustyni) miała miejsce 9 lipca 1755 r., na początku wojny francusko-indyjskiej, w Braddock's Field w obecnym Braddock w Pensylwanii, 10 mil (16 km) na wschód od Pittsburgha.Siły brytyjskie pod dowództwem generała Edwarda Braddocka, zmierzające do zajęcia Fort Duquesne, zostały pokonane przez siły francuskie i kanadyjskie pod dowództwem kapitana Daniela Liénarda de Beaujeu wraz z sojusznikami z Indian amerykańskich.

Wypędzenie Akadyjczyków , znane również jako Wielki Przewrót , Wielkie Wypędzenie , Wielka Deportacja i Deportacja Akadyjczyków było przymusowym usunięciem przez Brytyjczyków ludu Akadyjczyków z dzisiejszych kanadyjskich prowincji morskich Nowej Szkocji , Nowy Brunszwik, Wyspa Księcia Edwarda i północne Maine — części obszaru historycznie znanego jako Acadia, powodujące śmierć tysięcy ludzi.Wypędzenie (1755–1764) miało miejsce podczas wojny francusko-indyjskiej (północnoamerykański teatr wojny siedmioletniej ) i było częścią brytyjskiej kampanii wojskowej przeciwko Nowej Francji.Brytyjczycy najpierw deportowali Akadyjczyków do Trzynastu Kolonii, a po 1758 roku przetransportowali dodatkowych Akadyjczyków do Wielkiej Brytanii i Francji.W sumie z 14 100 Akadyjczyków w regionie deportowano około 11 500 Akadyjczyków.Spis ludności z 1764 r. Wskazuje, że w kolonii pozostało 2600 Akadyjczyków, którzy uniknęli schwytania.

Bitwa nad jeziorem George toczyła się 8 września 1755 roku na północy prowincji Nowy Jork.Była to część brytyjskiej kampanii mającej na celu wypędzenie Francuzów z Ameryki Północnej podczas wojny francusko-indyjskiej. Po jednej stronie znajdowało się 1500 żołnierzy francuskich, kanadyjskich i indyjskich pod dowództwem barona de Dieskau.Po drugiej stronie było 1500 żołnierzy kolonialnych pod dowództwem Williama Johnsona i 200 Mohawków dowodzonych przez znanego wodza wojennego Hendricka Theyanoguina.Bitwa składała się z trzech oddzielnych faz i zakończyła się zwycięstwem Brytyjczyków i ich sojuszników.Po bitwie Johnson postanowił zbudować Fort William Henry, aby skonsolidować swoje zdobycze.

Bitwa o Fort Oswego była jednym z serii wczesnych francuskich zwycięstw na północnoamerykańskim teatrze wojny siedmioletniej, wygranych pomimo słabości militarnej Nowej Francji.W tygodniu rozpoczynającym się 10 sierpnia 1756 r. siły regularnych żołnierzy i kanadyjskiej milicji pod dowództwem generała Montcalma zdobyły i zajęły brytyjskie fortyfikacje w Fort Oswego, znajdującym się w miejscu dzisiejszego Oswego w stanie Nowy Jork.

Oblężenie Fort William Henry (3–9 sierpnia 1757, francuski: Bataille de Fort William Henry) zostało przeprowadzone przez francuskiego generała Louisa-Josepha de Montcalm przeciwko zajętemu przez Brytyjczyków Fortowi William Henry.Fort, położony na południowym krańcu jeziora George, na granicy między brytyjską prowincją Nowy Jork a francuską prowincją Kanady, był obsadzony słabo wspieranymi siłami brytyjskich bywalców i prowincjonalnej milicji dowodzonej przez podpułkownika George'a Monro.Po kilku dniach bombardowania Monro poddał się Montcalmowi, którego siły obejmowały prawie 2000 Indian z różnych plemion.Warunki kapitulacji obejmowały wycofanie garnizonu do Fort Edward, z określonymi warunkami, zgodnie z którymi francuskie wojsko chroni Brytyjczyków przed Indianami, gdy wycofują się z tego obszaru.

Rząd brytyjski zdał sobie sprawę, że mając fortecę Louisbourg pod kontrolą Francji, Królewska Marynarka Wojenna nie może bez przeszkód płynąć w górę rzeki Świętego Wawrzyńca do ataku na Quebec.Po tym, jak wyprawa przeciwko Louisbourgowi w 1757 roku, prowadzona przez Lorda Loudona, została zawrócona z powodu silnego rozmieszczenia francuskiej marynarki wojennej, Brytyjczycy pod dowództwem Williama Pitta postanowili spróbować ponownie z nowymi dowódcami.Pitt powierzył zadanie zdobycia fortecy generałowi dywizji Jeffery'emu Amherstowi.Brygadierami Amhersta byli Charles Lawrence, James Wolfe i Edward Whitmore, a dowództwo nad operacjami morskimi powierzono admirałowi Edwardowi Boscawenowi.Utrzymujące się wzburzone morze i trudności nieodłącznie związane z przemieszczaniem sprzętu oblężniczego po grząskim terenie opóźniły rozpoczęcie formalnego oblężenia.W międzyczasie Wolfe został wysłany z 1220 wybranymi ludźmi wokół portu, aby zająć Lighthouse Point, który dominował nad wejściem do portu.Zrobił to 12 czerwca.Po jedenastu dniach, 19 czerwca, brytyjskie baterie artyleryjskie były na pozycjach i wydano rozkaz otwarcia ognia do Francuzów.Brytyjska bateria składała się z siedemdziesięciu dział i moździerzy wszystkich rozmiarów.W ciągu kilku godzin działa zniszczyły ściany i uszkodziły kilka budynków.21 lipca pocisk moździerzowy z brytyjskiego działa na Lighthouse Point trafił w 64-działowy francuski okręt liniowy Le Célèbre i podpalił go.Silny wiatr podsycił ogień, a wkrótce po tym, jak Le Célèbre zapalił się, dwa inne francuskie statki, L'Entreprenant i Le Capricieux, również się zapaliły.L'Entreprenant zatonął później tego dnia, pozbawiając Francuzów największego statku floty Louisbourg.Kolejny poważny cios dla francuskiego morale nastąpił wieczorem 23 lipca o godzinie 10:00.Brytyjski „gorący strzał” podpalił Bastion Królewski.Bastion Królewski był kwaterą główną fortecy i największym budynkiem w Ameryce Północnej w 1758 roku. Jego zniszczenie osłabiło zaufanie i obniżyło morale wojsk francuskich oraz ich nadzieje na zniesienie brytyjskiego oblężenia.Większość historyków uważa działania brytyjskie z 25 lipca za „kropelkę, która przelała się na szyję wielbłąda”.Używając gęstej mgły jako osłony, admirał Boscawen wysłał grupę ratowniczą, aby zniszczyć ostatnie dwa francuskie statki w porcie.Brytyjscy najeźdźcy wyeliminowali te dwa francuskie okręty liniowe, zdobywając Bienfaisant i paląc Prudent, otwierając w ten sposób drogę Royal Navy do wejścia do portu.James Cook, który później zasłynął jako odkrywca, brał udział w tej operacji i odnotował ją w dzienniku pokładowym swojego statku.Upadek twierdzy doprowadził do utraty terytorium Francji przez Atlantyk w Kanadzie.Z Louisbourga siły brytyjskie spędziły resztę roku, rozbijając siły francuskie i okupując francuskie osady na terenach dzisiejszego Nowego Brunszwiku, Wyspy Księcia Edwarda i Nowej Fundlandii.Rozpoczęła się druga fala wypędzeń Akadyjczyków.Utrata Louisbourga pozbawiła Nową Francję ochrony morskiej, otwierając Świętego Wawrzyńca na atak.Louisbourg był używany w 1759 roku jako miejsce postoju słynnego oblężenia Quebecu przez generała Wolfe'a, kończącego francuskie rządy w Ameryce Północnej.Po kapitulacji Quebecu siły brytyjskie i inżynierowie przystąpili do metodycznego niszczenia fortecy za pomocą materiałów wybuchowych, upewniając się, że nie będzie ona mogła wrócić pod francuskie posiadanie po raz drugi w żadnym ewentualnym traktacie pokojowym.Do 1760 roku cała forteca została zamieniona w kupki gruzu.

Brytyjskie kampanie wojskowe na północnoamerykańskim teatrze wojny siedmioletniej w 1758 r. Zawierały trzy główne cele.Dwa z tych celów, zdobycie Fort Louisbourg i Fort Duquesne, zakończyły się sukcesem.Trzecia kampania, wyprawa z udziałem 16 000 ludzi pod dowództwem generała Jamesa Abercrombiego, została katastrofalnie pokonana 8 lipca 1758 r. przez znacznie mniejsze siły francuskie, kiedy próbowała zdobyć Fort Carillon (znany dziś jako Fort Ticonderoga).

Brytyjski podpułkownik John Bradstreet dowodził armią liczącą ponad 3000 ludzi, z których około 150 to stali bywalcy, a reszta to prowincjonalna milicja.Armia oblegała 110 ludzi wewnątrz fortu i dwa dni później wygrała ich kapitulację, przecinając jedną z dwóch głównych linii komunikacyjnych i zaopatrzeniowych między głównymi wschodnimi ośrodkami Montrealu i miasta Quebec oraz zachodnimi terytoriami Francji (trasa północna wzdłuż rzeki Ottawa , pozostawał otwarty przez całą wojnę).Brytyjczycy zdobyli z punktu handlowego towary o wartości 800 000 liwrów.

Atak na Fort Duquesne był częścią brytyjskiej ekspedycji na dużą skalę z 6000 żołnierzy pod dowództwem generała Johna Forbesa, mającej na celu wypędzenie Francuzów z spornego kraju Ohio (górna dolina rzeki Ohio) i oczyszczenie drogi do inwazji na Kanadę .Forbes nakazał majorowi Jamesowi Grantowi z 77 Pułku przeprowadzić rozpoznanie terenu z udziałem 850 ludzi.Grant, najwyraźniej z własnej inicjatywy, przystąpił do ataku na pozycję francuską, stosując tradycyjną europejską taktykę wojskową.Jego siły zostały wymanewrowane, otoczone iw dużej mierze zniszczone przez Francuzów i ich rodzimych sojuszników dowodzonych przez François-Marie Le Marchand de Lignery.Major Grant został wzięty do niewoli, a Brytyjczycy, którzy przeżyli, wycofali się niespokojnie do Fort Ligonier.Po odparciu tej nacierającej grupy Francuzi, opuszczeni przez niektórych swoich rodzimych sojuszników i znacznie przewyższani liczebnie przez zbliżającego się Forbesa, wysadzili swoje magazyny i spalili Fort Duquesne.W listopadzie Francuzi wycofali się z Doliny Ohio, a brytyjscy koloniści wznieśli w tym miejscu Fort Pitt.

Bitwa o Fort Niagara była oblężeniem pod koniec wojny francusko-indyjskiej, północnoamerykańskim teatrem wojny siedmioletniej.Brytyjskie oblężenie Fortu Niagara w lipcu 1759 r. Było częścią kampanii mającej na celu usunięcie francuskiej kontroli nad regionami Wielkich Jezior i Doliny Ohio, umożliwiając zachodnią inwazję na francuską prowincję Kanady w połączeniu z inwazją generała Jamesa Wolfe'a na wschód.

Bitwa pod Ticonderoga z 1759 r. Była niewielką konfrontacją w Forcie Carillon (później przemianowanym na Fort Ticonderoga) w dniach 26 i 27 lipca 1759 r. Podczas wojny francusko-indyjskiej .Brytyjskie siły zbrojne liczące ponad 11 000 ludzi pod dowództwem generała Sir Jeffery'ego Amhersta przeniosły artylerię na wzniesienie z widokiem na fort, którego bronił garnizon składający się z 400 Francuzów pod dowództwem generała brygady François-Charlesa de Bourlamaque.

Bitwa na równinach Abrahama, znana również jako bitwa o Quebec, była kluczową bitwą w wojnie siedmioletniej (nazywanej wojną francusko-indyjską w celu opisania teatru północnoamerykańskiego).Bitwa, która rozpoczęła się 13 września 1759 r., Toczyła się na płaskowyżu przez armię brytyjską i królewską marynarkę wojenną przeciwko armii francuskiej, tuż za murami miasta Quebec, na ziemi, która pierwotnie była własnością rolnika Abrahama Martina, stąd nazwa bitwy.W bitwie wzięło udział łącznie mniej niż 10 000 żołnierzy, ale okazała się decydującym momentem w konflikcie między Francją a Wielką Brytanią o losy Nowej Francji, wpływając na późniejsze powstanie Kanady .

Kampania montrealska , znana również jako Upadek Montrealu , była brytyjską trójstronną ofensywą przeciwko Montrealowi, która miała miejsce od 2 lipca do 8 września 1760 r. Podczas wojny francusko-indyjskiej w ramach globalnej wojny siedmioletniej .Kampania, prowadzona przeciwko przewadze liczebnej i zaopatrzeniu armii francuskiej, doprowadziła do kapitulacji i okupacji Montrealu, największego pozostałego miasta francuskiej Kanady.

Brytyjska wyprawa na Martynikę była akcją militarną, która miała miejsce w styczniu i lutym 1762 roku. Była częścią wojny siedmioletniej.Martynika wróciła do Francji po traktacie paryskim z 1763 roku.

Oblężenie Hawany było udanym brytyjskim oblężeniem Hawany rządzonej przez Hiszpanów, które trwało od marca do sierpnia 1762 roku w ramach wojny siedmioletniej .Po tym, jakHiszpania porzuciła swoją dotychczasową politykę neutralności, podpisując pakt rodzinny z Francją, co zakończyło się wypowiedzeniem przez Brytyjczyków wojny Hiszpanii w styczniu 1762 r., rząd brytyjski zdecydował się na atak na ważną hiszpańską fortecę i bazę morską w Hawanie. zamiarem osłabienia hiszpańskiej obecności na Karaibach i poprawy bezpieczeństwa własnych północnoamerykańskich kolonii.Silna brytyjska marynarka wojenna składająca się z eskadr z Wielkiej Brytanii i Indii Zachodnich oraz konwojowanych przez nią sił zbrojnych wojsk brytyjskich i amerykańskich była w stanie zbliżyć się do Hawany z kierunku, którego nie spodziewał się ani hiszpański gubernator, ani admirał, i nie była w stanie złapać w pułapkę flotę hiszpańską w porcie w Hawanie i wylądować jej wojska przy stosunkowo niewielkim oporze.Hawana pozostawała pod okupacją brytyjską do lutego 1763 r., kiedy to została zwrócona Hiszpanii na mocy traktatu paryskiego z 1763 r., który formalnie zakończył wojnę.

Większość walk zakończyła się w Ameryce w 1760 r., chociaż toczyły się one w Europie między Francją a Wielką Brytanią.Godnym uwagi wyjątkiem było zajęcie przez Francuzów St. John's w Nowej Funlandii.Generał Amherst usłyszał o tej niespodziewanej akcji i natychmiast wysłał wojska pod dowództwem swojego siostrzeńca Williama Amhersta, który odzyskał kontrolę nad Nową Fundlandią po bitwie pod Signal Hill we wrześniu 1762 roku.Bitwa pod Signal Hill toczyła się 15 września 1762 roku i była ostatnią bitwą północnoamerykańskiego teatru wojny siedmioletniej.Siły brytyjskie pod dowództwem podpułkownika Williama Amhersta odbiły St. John's, które Francuzi zajęli na początku tego roku w niespodziewanym ataku.

Traktat paryski, znany również jako traktat z 1763 r., został podpisany 10 lutego 1763 r. przez królestwa Wielkiej Brytanii, Francji iHiszpanii w porozumieniu z Portugalią , po zwycięstwie Wielkiej Brytanii i Prus nad Francją i Hiszpanią w okresie siedmioletnim. Wojna .Podpisanie traktatu formalnie zakończyło konflikt między Francją a Wielką Brytanią o kontrolę nad Ameryką Północną (wojna siedmioletnia, zwana w Stanach Zjednoczonych wojną francusko-indyjską) i zapoczątkowało erę brytyjskiej dominacji poza Europą .Wielka Brytania i Francja zwróciły znaczną część terytorium, które zajęły podczas wojny, ale Wielka Brytania zdobyła większość posiadłości Francji w Ameryce Północnej.Wojna zmieniła stosunki gospodarcze, polityczne, rządowe i społeczne między trzema mocarstwami europejskimi, ich koloniami i mieszkańcami tych terytoriów.Francja i Wielka Brytania ucierpiały finansowo z powodu wojny, co miało znaczące długoterminowe konsekwencje.Wielka Brytania przejęła kontrolę nad francuską Kanadą i Acadią, koloniami liczącymi około 80 000, głównie francuskojęzycznych mieszkańców rzymskokatolickich.Ustawa Quebec z 1774 r. Odniosła się do kwestii poruszonych przez rzymskokatolickich francuskich Kanadyjczyków z proklamacji z 1763 r. I przeniosła rezerwat Indian do prowincji Quebec.Wojna siedmioletnia prawie podwoiła dług publiczny Wielkiej Brytanii.Likwidacja potęgi francuskiej w Ameryce oznaczała zniknięcie silnego sojusznika dla niektórych plemion indiańskich.