Począwszy od sierpnia 1775 roku amerykańscy korsarze napadali na miasta w Nowej Szkocji, w tym Saint John, Charlottetown i Yarmouth.W 1776 roku John Paul Jones i Jonathan Eddy zaatakowali odpowiednio Canso i Fort Cumberland.Brytyjscy urzędnicy w Quebecu rozpoczęli negocjacje z Irokezami w sprawie ich wsparcia, podczas gdy wysłannicy amerykańscy namawiali ich do zachowania neutralności.Świadomy skłonności rdzennych Amerykanów do Brytyjczyków i obawiający się ataku anglo-indyjskiego ze strony Kanady, Kongres zezwolił na drugą inwazję w kwietniu 1775 roku.Inwazja na Quebec była pierwszą dużą inicjatywą wojskową nowo utworzonej Armii Kontynentalnej podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych.Celem kampanii było odebranie Wielkiej Brytanii prowincji Quebec (część współczesnej Kanady ) i przekonanie francuskojęzycznych Kanadyjczyków do przyłączenia się do rewolucji po stronie Trzynastu Kolonii.Jedna ekspedycja opuściła Fort Ticonderoga pod dowództwem Richarda Montgomery'ego, obległa i zdobyła Fort St. Johns oraz prawie zdobyła brytyjskiego generała Guya Carletona podczas zdobywania Montrealu.Druga wyprawa pod dowództwem Benedicta Arnolda opuściła Cambridge w stanie Massachusetts i z wielkim trudem podróżowała przez pustynię stanu Maine do Quebec City.Ekspedycja Montgomery'ego wyruszyła z Fortu Ticonderoga pod koniec sierpnia, a w połowie września rozpoczęła oblężenie Fort St. Johns, głównego punktu obronnego na południe od Montrealu.Po zdobyciu fortu w listopadzie Carleton opuścił Montreal i uciekł do Quebecu, a Montgomery przejął kontrolę nad Montrealem, po czym udał się do Quebecu z armią znacznie zmniejszoną w wyniku wygaśnięcia poboru.Tam dołączył do Arnolda, który opuścił Cambridge na początku września w żmudnej wędrówce przez pustynię, w wyniku której jego ocalali żołnierze cierpieli głód i brakowało im wielu zapasów i sprzętu.