Gedurende het midden van de 19e eeuw hield de Britse regering vanIndia de behandeling van Britse onderdanen in Lanna nauwlettend in de gaten, vooral omdat de dubbelzinnige grenzen nabij de Salween-rivier gevolgen hadden voor de Britse teakbedrijven.Het Bowring-verdrag en de daaropvolgende verdragen van Chiangmai tussen Siam en Groot- Brittannië probeerden deze zorgen weg te nemen, maar culmineerden in Siamese interventies in het bestuur van Lanna.Hoewel deze inmenging bedoeld was om de soevereiniteit van Siam te versterken, kwamen de betrekkingen met Lanna onder druk te staan, die zag dat hun traditionele macht werd ondermijnd.Tegen het einde van de 19e eeuw werd, als onderdeel van de Siamese centralisatie-inspanningen, de traditionele administratieve structuur van Lanna geleidelijk vervangen.Het Monthon Thesaphiban-systeem, geïntroduceerd door Prins Damrong, transformeerde Lanna van een zijrivierstaat in een directe administratieve regio onder Siam.Deze periode was ook getuige van de opkomst van Europese conglomeraten die strijden om houtkaprechten, wat leidde tot de oprichting van een modern ministerie van Bosbouw door Siam, waardoor Lanna's autonomie verder werd verminderd.Tegen 1900 werd Lanna formeel bij Siam geannexeerd onder het Monthon Phayap-systeem, wat het einde markeerde van Lanna's unieke politieke identiteit.De daaropvolgende decennia waren er enkele weerstanden tegen het centralisatiebeleid, zoals de Shan-opstand van Phrae.De laatste heerser van Chiang Mai, prins Kaew Nawarat, fungeerde vooral als ceremoniële figuur.Het Monthon-systeem werd uiteindelijk ontbonden na de Siamese revolutie van 1932. Moderne afstammelingen van Lanna-heersers namen de achternaam "Na Chiangmai" aan naar de achternaamwet van koning Vajiravudh uit 1912.