India's betrokkenheid bij het concept van niet-gebondenheid was geworteld in zijn wens om deelname aan de militaire aspecten van een bipolaire wereld te vermijden, vooral in de context van het kolonialisme.Dit beleid was gericht op het behoud van een zekere mate van internationale autonomie en vrijheid van handelen.Er bestond echter geen universeel aanvaarde definitie van niet-afstemming, wat leidde tot uiteenlopende interpretaties en toepassingen door verschillende politici en regeringen.Hoewel de Beweging van Niet-Gebonden Landen (NAM) gemeenschappelijke doelstellingen en beginselen deelde, hadden de lidstaten vaak moeite om het gewenste niveau van onafhankelijk oordeel te bereiken, vooral op terreinen als sociale rechtvaardigheid en mensenrechten.India's inzet voor niet-gebonden landen werd geconfronteerd met uitdagingen tijdens verschillende conflicten, waaronder de oorlogen van 1962, 1965 en 1971. De reacties van niet-gebonden landen tijdens deze conflicten benadrukten hun standpunten over kwesties als afscheiding en territoriale integriteit.Opvallend is dat de effectiviteit van de NAM als vredeshandhavers beperkt was tijdens de Indo-Chinese oorlog in 1962 en de Indo- Pakistaanse oorlog in 1965, ondanks zinvolle pogingen.De Indo-Pakistaanse oorlog van 1971 en de bevrijdingsoorlog in Bangladesh stelden de beweging van niet-gebonden landen verder op de proef, waarbij veel lidstaten de territoriale integriteit belangrijker vonden dan de mensenrechten.Dit standpunt werd beïnvloed door de recente onafhankelijkheid van veel van deze landen.Gedurende deze periode was de niet-gebonden positie van India onderhevig aan kritiek en onderzoek.^[32] Jawaharlal Nehru, die een belangrijke rol speelde in de beweging, had zich verzet tegen de formalisering ervan, en de lidstaten hadden geen verplichtingen tot wederzijdse bijstand.^[33] Bovendien verminderde de opkomst van landen als China de prikkel voor niet-gebonden landen om India te steunen.^[34]Ondanks deze uitdagingen kwam India naar voren als een belangrijke speler in de Beweging van Niet-Gebonden Landen.Door haar aanzienlijke omvang, economische groei en positie in de internationale diplomatie werd zij een van de leiders van de beweging, vooral onder de koloniën en nieuwe onafhankelijke landen.^[35]