Video
De Suez-crisis, ook bekend als de Tweede Arabisch-Israëlische Oorlog, vond plaats eind 1956. Bij dit conflict waren Israël, Groot-Brittannië en Frankrijk betrokken bij de invasievan Egypte en de Gazastrook. De voornaamste doelstellingen waren het herwinnen van de westerse controle over het Suezkanaal en het afzetten van de Egyptische president Gamal Abdel Nasser, die de Suezkanaalmaatschappij had genationaliseerd. Israël streefde ernaar de Straat van Tiran, die Egypte had geblokkeerd, [te] heropenen. Het conflict escaleerde, maar onder politieke druk van de Verenigde Staten , de Sovjet-Unie en de Verenigde Naties trokken de binnenvallende landen zich terug. Deze terugtrekking betekende een aanzienlijke vernedering voor Groot-Brittannië en Frankrijk en versterkte omgekeerd de positie van Nasser. [196]
In 1955 sloot Egypte een grootschalige wapenovereenkomst met Tsjechoslowakije , waardoor het machtsevenwicht in het Midden-Oosten werd verstoord. De crisis werd veroorzaakt door Nassers nationalisatie van de Suez Canal Company op 26 juli 1956, een bedrijf dat voornamelijk eigendom was van Britse en Franse aandeelhouders. Tegelijkertijd blokkeerde Egypte de Golf van Akaba, waardoor de Israëlische toegang tot de Rode Zee werd aangetast. Als reactie daarop vormden Israël, Frankrijk en Groot-Brittannië een geheim plan bij Sèvres, waarbij Israël militaire actie tegen Egypte initieerde om Groot-Brittannië en Frankrijk een voorwendsel te geven om het kanaal te veroveren. Het plan bevatte beschuldigingen dat Frankrijk ermee instemde een kerncentrale voor Israël te bouwen.
Israël viel op 29 oktober de Gazastrook en de Egyptische Sinaï binnen, gevolgd door het Britse en Franse ultimatum en de daaropvolgende invasie langs het Suezkanaal. Egyptische troepen, hoewel uiteindelijk verslagen, slaagden erin het kanaal te blokkeren door schepen tot zinken te brengen. De planning van de invasie werd later onthuld, waaruit de samenzwering tussen Israël, Frankrijk en Groot-Brittannië bleek. Ondanks enkele militaire successen werd het kanaal onbruikbaar en internationale druk, vooral van de VS, dwong zich terug te trekken. Het sterke verzet van de Amerikaanse president Eisenhower tegen de invasie omvatte bedreigingen voor het Britse financiële systeem. Historici concluderen dat de crisis "het einde betekende van de rol van Groot-Brittannië als een van de grootmachten ter wereld". [197]
Het Suezkanaal bleef gesloten van oktober 1956 tot maart 1957. Israël bereikte bepaalde doelen, zoals het veiligstellen van de navigatie door de Straat van Tiran. De crisis leidde tot verschillende belangrijke resultaten: de oprichting van UNEF-vredeshandhavers door de VN, het aftreden van de Britse premier Anthony Eden, een Nobelprijs voor de vrede voor de Canadese minister Lester Pearson en mogelijk het aanmoedigen van de acties van de USSR in Hongarije . [198]
Nasser kwam politiek als overwinnaar tevoorschijn en Israël realiseerde zich zijn militaire capaciteiten om de Sinaï te veroveren zonder Britse of Franse steun en de beperkingen die door internationale politieke druk aan zijn militaire operaties werden opgelegd.