De controle van het Parthische rijk over Mesopotamië, een sleutelregio in het oude Nabije Oosten, begon halverwege de 2e eeuw voor Christus met de veroveringen van Mithridates I van Parthia.Deze periode markeerde een belangrijke verschuiving in het politieke en culturele landschap van Mesopotamië, waarbij de overgang van Hellenistische naar Parthische invloed plaatsvond.Mithridates I, die regeerde van 171-138 vGT, wordt gecrediteerd voor de uitbreiding van het Parthische grondgebied naar Mesopotamië.Hij veroverde Seleucia in 141 vGT, een cruciaal moment dat het verval van de macht van de Seleuciden en de opkomst van de Parthische dominantie in de regio aankondigde.Deze overwinning was meer dan een militair succes;het vertegenwoordigde het verschuivende machtsevenwicht van de Grieken naar de Parthen in het Nabije Oosten.Onder Parthische heerschappij werd Mesopotamië een cruciale regio voor handel en culturele uitwisseling.Het Parthische rijk, bekend om zijn tolerantie en culturele diversiteit, liet verschillende religies en culturen binnen zijn grenzen bloeien.Mesopotamië speelde met zijn rijke geschiedenis en strategische ligging een belangrijke rol in deze culturele smeltkroes.Mesopotamië onder Parthische heerschappij zag een versmelting van Griekse en Perzische culturele elementen, duidelijk zichtbaar in kunst, architectuur en munten.Deze culturele synthese was een bewijs van het vermogen van het Parthische rijk om diverse invloeden te integreren met behoud van zijn identiteit.In het begin van de 2e eeuw na Christus leidde keizer Trajanus van Rome een invasie in Parthië, waarbij hij met succes Mesopotamië veroverde en het omvormde tot een Romeinse keizerlijke provincie.Deze Romeinse controle was echter van korte duur, aangezien de opvolger van Trajanus, Hadrianus, Mesopotamië kort daarna teruggaf aan de Parthen.Tijdens deze periode begon het christendom zich te verspreiden in Mesopotamië, nadat het de regio in de eerste eeuw na Christus had bereikt.Vooral Romeins Syrië kwam naar voren als een brandpunt voor het oosterse rituschristendom en de Syrische literaire traditie, wat wijst op een aanzienlijke verschuiving in het religieuze landschap van het gebied.Ondertussen begonnen de traditionele Sumerisch-Akkadische religieuze praktijken te vervagen, wat het einde van een tijdperk markeerde.Ook het gebruik van het spijkerschrift, het oude schrift, zag zijn verval.Ondanks deze culturele verschuivingen werd de Assyrische nationale god Ashur in zijn geboortestad nog steeds vereerd, met tempels die tot in de 4e eeuw na Christus aan hem waren gewijd.^[45] Dit suggereert een voortdurende eerbied voor sommige aspecten van de oude religieuze tradities van de regio, te midden van de opkomst van nieuwere geloofssystemen.